De juf: 'Nora's moeder is zó overstuur dat ze probeert me een klap te geven'

Dinsdagochtend. Mijn leerlingetje Nora (5) is weer te laat gebracht. Zoals altijd. Ze is sinds het begin van het schooljaar misschien vijf keer op tijd geweest. Terwijl ze vlak bij school woont. Meestal komt ze achterop bij haar broertje Bram (8), die in groep vier zit, op de fiets. Hij komt ook altijd te laat. Tot irritatie van zijn juf Aafke.
 

Te laat

Aafke en ik hebben Nora’s moeder Liesbeth, een kleine vrouw die altijd wat schichtig kijkt, er al vaak op aangesproken – zij is de pineut want de vader van de kinderen, Gerard, vertoont zich nooit op school. Liesbeth reageert dan nauwelijks, zegt mompelend dat ze er op zal letten. Maar in de praktijk verandert er niets. Ook al heeft de directrice al twee keer een brief gestuurd.

Nu ik Nora voor de zoveelste keer verlegen de klas in zie scharrelen word ik weer boos. ’s Middags na school loods ik Liesbeth, die de kinderen haalt, rechtstreeks mijn klas in voor een preek. “Liesbeth, het kan zo echt niet langer”, zeg ik met ingehouden woede. “Mijn les wordt elke dag verstoord doordat Nora pas halverwege binnenkomt. Ik heb er genoeg van.”
 

Lees ook
De juf: 'De hele klas schrikt als leerling Carine plotseling begint te huilen' >
 

Tot mijn verbazing loopt de timide Liesbeth rood aan. Dan begint ze te snauwen. “Weet je wel hoe het is als je man alcoholist is, als je er alleen voor staat, als je leeft van een uitkering?” Ze schreeuwt het uit: “Jij met je fijne keurige leven, met je mooie baan!” Ze is zo overstuur dat ze probeert me een klap te geven. Ik ontwijk hem behendig, ik ben veel groter. Opeens begint ze te huilen. Heel zachtjes. “O sorry, sorry, wat heb ik nu gezegd. Ik schaam me zo.” Ik weet even niet wat ik moet doen. In een opwelling sla ik een arm om haar heen en zeg: “Laten we praten over wat je dwarszit.”
 

Wanhoop

Dan vertelt Liesbeth iets wat wij als school nog niet wisten: dat ze een bipolaire stoornis heeft. En dat Gerard, die in de ziektewet zit, de hele dag apathisch op de bank zit met blikjes bier. Daar wordt ze zo wanhopig van dat het haar niet lukt het huishouden goed te doen. Zij en Gerard kunnen al moeilijk grenzen stellen aan zichzelf, laat staan aan de kinderen. Die luisteren niet naar hen. Het is elke dag een worsteling ze op tijd naar school te krijgen.
 

'Wat ben jij dapper'

Ik luister stil. Als ze uitgepraat is, zeg ik: “Wat ben jij dapper.” Ze kijkt me verbaasd aan. “Dapper?” “Ja”, zeg ik. “Je hebt het hartstikke moeilijk, en toch doe je je best.” In overleg met Liesbeth bel ik de volgende dag naar de Nederlandse Vereniging van Maatschappelijk Werkers. Het gezin belandt op een wachtlijst. Toch komen Nora en Bram de volgende weken op tijd op school. Liesbeth brengt ze zelf. Ik besef dat ze me een belangrijke les heeft geleerd. Soms moet ik een arm om iemand heen slaan en luisteren. Ik, met mijn fijne leven en mijn mooie baan. Ik ben in één klap – letterlijk – wijzer geworden.
 

Dit artikel staat in Kek Mama 04-2020.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >