Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: niet uitgenodigd worden op een partijtje.
Ik had mijn mooiste kleren aan. Mijn nieuwe Levi’s 501, een strak shirtje, All Stars. Op school glimlachte ik naar haar. ‘Tot straks, hè’, seinden mijn ogen. Maar ze keek langs me heen. Toen ze een week daarvoor nonchalant aan me vroeg of ik eventueel op haar verjaardag wilde komen, kon ik alleen maar knikken. Ik was dertien en schuchter. Zij had al borsten en wist hoe je moest tongen. Lyrisch kwam ik thuis. Eindelijk hoorde ik erbij, ik mocht met het coole groepje meedoen.
Maar de week vorderde en ze zei er niets meer over. Ik durfde ook niks te zeggen en wachtte af. Geen teken, geen informatie, geen blik van verstandhouding. Op de dag van het feestje had ik me vast gekleed voor de gelegenheid, maar na school liep ik met gekromde schouders naar huis. Mijn moeder was verbaasd en riep: “Het begint vast later. Bel haar maar even wanneer je kunt komen.” “De hoorn zweette tegen mijn handpalm toen ik haar aan de lijn kreeg. “Feestje? Jij?”, klonk het hoog. “Nou, dat was geen definitieve uitnodiging, hoor. Sorry, het is al bezig. Tot morgen.” Nog zie ik me staan, frunnikend aan het merkje van mijn Levi’s. Ik haalde diep adem om de bal in mijn binnenste niet te voelen. En vooral om niet te moeten huilen. Omdat ik zeker wist: ik zou nooit ergens bij horen. Toen mijn moeder vroeg hoe het nou zat, bromde ik puberiaans: “O, dat feestje is afgelast.” Nooit sprak ik er meer over.
En nu komt Miró deze week thuis. Een vriendje was jarig, het jongetje met wie hij al sinds de kleuterschool optrekt. Ik vraag wat hij heeft uitgedeeld, en wat hij voor cadeautje wilde hebben. Miró haalt zijn schouders op. “O, dat feestje is al geweest.” En daar is het weer. Die bal achter mijn ribben. Dat gevoel van de aarde te vallen, nergens bij te horen. Maar ik wil het hem niet laten zien. Mijn pijn is de zijne niet en iedereen moet leren omgaan met de grilligheid van vriendschappen. Ik aai hem door zijn haar en vraag voorzichtig: “Vind je het erg, dat je niet was uitgenodigd?” Hij schudt zijn hoofd. “Neuh. Volgende week heb ik een ander feestje. Veel vetter. Er komt een echte tarantula!” En weg is hij, de bal aan zijn voeten gekleefd. Ik hoop zo dat hij het meent.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Schaatskoningin Irene Schouten (32) zat eind vorig jaar nog op een roze wolk: ze werd voor het eerst moeder van haar zoontje Dirk. Samen met haar man Dirk-Jan genoot ze volop van het nieuwe gezinslevens. Maar die roze wolk sloeg al snel om in zorgen toen bleek dat Dirk kampte met gezondheidsproblemen.
Als je kind een hobby heeft die niet de hele dag gamen inhoudt, ben je waarschijnlijk allang blij. Als je zoon van twaalf dol is op fossielen en edelstenen, weet je in ieder geval ook waar je hem blij mee kunt maken.
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Het leek lange tijd goed te gaan gaan in het liefdesleven van Donny Roelvink (27), maar inmiddels is zijn relatie gestrand.
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?
In het tv-programma De Klassenavond houdt Irene Schouten het niet droog als het gaat over haar moeder, die acht jaar geleden een hersenbloeding kreeg. Op goede dagen weet ze dat ze oma is.
