Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: niet uitgenodigd worden op een partijtje.
Ik had mijn mooiste kleren aan. Mijn nieuwe Levi’s 501, een strak shirtje, All Stars. Op school glimlachte ik naar haar. ‘Tot straks, hè’, seinden mijn ogen. Maar ze keek langs me heen. Toen ze een week daarvoor nonchalant aan me vroeg of ik eventueel op haar verjaardag wilde komen, kon ik alleen maar knikken. Ik was dertien en schuchter. Zij had al borsten en wist hoe je moest tongen. Lyrisch kwam ik thuis. Eindelijk hoorde ik erbij, ik mocht met het coole groepje meedoen.
Maar de week vorderde en ze zei er niets meer over. Ik durfde ook niks te zeggen en wachtte af. Geen teken, geen informatie, geen blik van verstandhouding. Op de dag van het feestje had ik me vast gekleed voor de gelegenheid, maar na school liep ik met gekromde schouders naar huis. Mijn moeder was verbaasd en riep: “Het begint vast later. Bel haar maar even wanneer je kunt komen.” “De hoorn zweette tegen mijn handpalm toen ik haar aan de lijn kreeg. “Feestje? Jij?”, klonk het hoog. “Nou, dat was geen definitieve uitnodiging, hoor. Sorry, het is al bezig. Tot morgen.” Nog zie ik me staan, frunnikend aan het merkje van mijn Levi’s. Ik haalde diep adem om de bal in mijn binnenste niet te voelen. En vooral om niet te moeten huilen. Omdat ik zeker wist: ik zou nooit ergens bij horen. Toen mijn moeder vroeg hoe het nou zat, bromde ik puberiaans: “O, dat feestje is afgelast.” Nooit sprak ik er meer over.
En nu komt Miró deze week thuis. Een vriendje was jarig, het jongetje met wie hij al sinds de kleuterschool optrekt. Ik vraag wat hij heeft uitgedeeld, en wat hij voor cadeautje wilde hebben. Miró haalt zijn schouders op. “O, dat feestje is al geweest.” En daar is het weer. Die bal achter mijn ribben. Dat gevoel van de aarde te vallen, nergens bij te horen. Maar ik wil het hem niet laten zien. Mijn pijn is de zijne niet en iedereen moet leren omgaan met de grilligheid van vriendschappen. Ik aai hem door zijn haar en vraag voorzichtig: “Vind je het erg, dat je niet was uitgenodigd?” Hij schudt zijn hoofd. “Neuh. Volgende week heb ik een ander feestje. Veel vetter. Er komt een echte tarantula!” En weg is hij, de bal aan zijn voeten gekleefd. Ik hoop zo dat hij het meent.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Ah kamperen: zorgeloos genieten van het vrije leven. Als je tenminste de hoosbuien, sanitaire ongemakken en het feit dat je buren álles van je weten op de koop toe neemt.
Je vakantie kan in een splitsecond een nare wending nemen. Zo ook voor Malou en haar man en dochter, toen haar dochter in zee tussen de kwallen terecht kwam.
Goede ouders hebben geen bakken met geld nodig om hun kinderen een fijne jeugd te bezorgen. Het zijn juist die kleine dingen die het ‘m doen. Die maken dat je kind zich geliefd en veilig voelt, en daar draait het uiteindelijk om.
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze hoe ze de zomervakantie met zoon heeft ervaren.
We vroegen jullie op Instagram: “Kun je je baby gerust alleen laten slapen in een vakantiehuisje als je dichtbij bent, zoals bij de buren?”
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.
