Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: niet uitgenodigd worden op een partijtje.
Ik had mijn mooiste kleren aan. Mijn nieuwe Levi’s 501, een strak shirtje, All Stars. Op school glimlachte ik naar haar. ‘Tot straks, hè’, seinden mijn ogen. Maar ze keek langs me heen. Toen ze een week daarvoor nonchalant aan me vroeg of ik eventueel op haar verjaardag wilde komen, kon ik alleen maar knikken. Ik was dertien en schuchter. Zij had al borsten en wist hoe je moest tongen. Lyrisch kwam ik thuis. Eindelijk hoorde ik erbij, ik mocht met het coole groepje meedoen.
Maar de week vorderde en ze zei er niets meer over. Ik durfde ook niks te zeggen en wachtte af. Geen teken, geen informatie, geen blik van verstandhouding. Op de dag van het feestje had ik me vast gekleed voor de gelegenheid, maar na school liep ik met gekromde schouders naar huis. Mijn moeder was verbaasd en riep: “Het begint vast later. Bel haar maar even wanneer je kunt komen.” “De hoorn zweette tegen mijn handpalm toen ik haar aan de lijn kreeg. “Feestje? Jij?”, klonk het hoog. “Nou, dat was geen definitieve uitnodiging, hoor. Sorry, het is al bezig. Tot morgen.” Nog zie ik me staan, frunnikend aan het merkje van mijn Levi’s. Ik haalde diep adem om de bal in mijn binnenste niet te voelen. En vooral om niet te moeten huilen. Omdat ik zeker wist: ik zou nooit ergens bij horen. Toen mijn moeder vroeg hoe het nou zat, bromde ik puberiaans: “O, dat feestje is afgelast.” Nooit sprak ik er meer over.
En nu komt Miró deze week thuis. Een vriendje was jarig, het jongetje met wie hij al sinds de kleuterschool optrekt. Ik vraag wat hij heeft uitgedeeld, en wat hij voor cadeautje wilde hebben. Miró haalt zijn schouders op. “O, dat feestje is al geweest.” En daar is het weer. Die bal achter mijn ribben. Dat gevoel van de aarde te vallen, nergens bij te horen. Maar ik wil het hem niet laten zien. Mijn pijn is de zijne niet en iedereen moet leren omgaan met de grilligheid van vriendschappen. Ik aai hem door zijn haar en vraag voorzichtig: “Vind je het erg, dat je niet was uitgenodigd?” Hij schudt zijn hoofd. “Neuh. Volgende week heb ik een ander feestje. Veel vetter. Er komt een echte tarantula!” En weg is hij, de bal aan zijn voeten gekleefd. Ik hoop zo dat hij het meent.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Beschuit met muisjes! Sabrina uit ‘Grote Gezinnen, Grote Vakanties’ is bevallen van haar tiende kind. En de naam is prachtig.
Baby alert! Freek Vonk (42) heeft er een gloednieuwe titel bij. Hij is voor het eerst oom geworden. De bioloog deelt op Instagram het blije nieuws dat zijn zus Simone is bevallen van een zoontje: Melle.
Soms komt financiële schade niet door verkeerde keuzes of pure pech, maar door – jawel – je eigen kind. Dat ontdekte Julie (29) toen ze het roze glittertasje van haar 3-jarige peuter opende.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze bekende Nederlanders verwachten een baby in 2026.
