11.10.2017 22:15

Kek Mama’s Mariëtte (moeder van Casper van 3 en Nora van 1) vindt opvoeden best moeilijk. Best heel moeilijk, eigenlijk. En wel om deze redenen.

Omdat opvoeden een ingewikkelde mix is van loslaten, vooruitdenken, improviseren, negeren en grenzen stellen die ik elke dag opnieuw moet vaststellen en bij lange na nog niet heb geperfectioneerd.
Omdat je altijd te maken hebt met een kind dat of niet kan praten (dus je hebt geen idee wat ie nou wil en waarom ie ongenadig zit te gillen) of wel kan praten en derhalve dingen kan zeggen als nee en 'wil ik niet' en dat maakt het niet meteen eenvoudiger.
Omdat ik een control freak ben en kinderen op een of andere manier ingewikkeld te control freaken zijn.
Omdat ik helaas niet perfect ben en daardoor soms ook gewoon chagrijnig of moe, en mijn kinderen altijd dat moment uitzoeken om eens even gezellig een tijdje te gaan zeuren, piepen en huilen zonder reden. En omdat ik dan geen zin heb in gedoe en of toegeef of iets totaal onverantwoords als de iPad inzet, wat uiteraard opvoed-doodzonde nummer 1 is.
Omdat je in gezelschap altijd van die blikken op je gericht voelt waardoor je denkt: nu moet ik dus enorm optreden, en je kind zich dan het leplazarus schrikt, omdat je dat anders ook niet doet.
Omdat ik feitelijk geen idee heb wat het beste is en gewoon maar wat doe, maar daardoor zelf continu twijfel of ik het wel goed doe. En omdat je aan een opvoedboek ook zo weinig hebt, want om erachter te komen welk boek je moet hebben moet je eerst een soort van richting hebben wat voor opvoeder je bent en dat was nou precies het probleem.
Omdat ik heel vaak om mijn kinderen moet lachen als ze een soort van stout zijn, maar dat kan natuurlijk niet, want dan creëer je heel irritante en brutale clowntjes, heb ik weleens gehoord.
Omdat ik sowieso heel vaak denk ‘als dit, dan dat’ en daardoor erg lang nadenk over de gevolgen van mijn opvoedkundige keuzes, terwijl kinderen meer van het type ‘in het moment’ zijn.
Omdat iedereen een uitgestippelde opvoedstrategie lijkt te hebben, behalve ik.
Omdat ik heel gevoelig ben voor trillende peuterlipjes en zeer, zeer zielige blikken. En voor een hartverscheurend ‘maaaamaaaaa’ vanaf de gang.
Omdat ik het ingewikkeld vind te bepalen wanneer straf geven echt zinvol is en wanneer negatief gedrag juist genegeerd dient te worden.
Omdat ik weleens gedurende mijn opvoedkundig optreden van gedachten verander, maar ja, daar kan je natuurlijk niet mee aankomen, aangezien je consequent moet zijn.
Omdat iedereen zegt "ik heb daar geen last van, maar ik ben dan ook heel relaxed" waardoor ik het gevoel heb dat het gewoon allemaal aan mij ligt omdat ik blijkbaar niet relaxed genoeg ben.