Beeld: 123RF
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Als ik naar mijn jongens kijk dan zie ik twee totaal verschillende maar twee fantastische kinderen. Jan is een lieve, zachtaardige, creatieve jongen die met alle winden mee kan waaien en in is voor alles zolang hij het maar niet alleen hoeft te doen. En Dries is een zelfverzekerde baas, die ondanks het nog niet kunnen of willen praten, alles duidelijk kan maken omdat hij heel erg goed weet wat hij wil.
Als ik naar die twee jongens kijk dan zie ik mezelf en mijn ex. Jan heeft duidelijk het karakter van zijn vader geërfd net als zijn ogen, zijn bouw en zijn hoogblonde haar. Dries heeft daarentegen mijn ogen, mijn uitstraling en mijn karakter. Vurig en ongeduldig.
Dat Jan en Dries vaak water en vuur zijn verbaast me dan ook niks. Het is als een soort spiegel. Ondanks dat mijn ex en ik niet met knallende ruzie uit elkaar zijn gegaan, neemt het niet weg dat we geen ruzies hadden. Je zou haast kunnen zeggen dat het therapeutisch werkt en veel inzichten geeft als ik die jongens zo bezig zie. Dries drijft zijn zin vaak door, duwt Jan aan de kant, pakt wat hij wilde hebben en is alweer bezig met het volgende terwijl Jan het er zo nu en dan bij laat zitten, zich voegt en er uren later nog mee bezig kan zijn in zijn hoofd.
Vaak vraag ik me af in hoeverre deze karaktereigenschappen geërfd zijn of zijn aangeleerd. Zouden mijn jongens nu niet meer op mij gaan lijken nu ze bijna volledig bij mij wonen, door mij worden opgevoed en enkel in aanraking komen met mensen die ik voor hen ‘uitzoek’? Ik betrap Jan vaak op ‘maniertjes’ die ik ook heb, of hij doet uitspraken die Rogier alleen doet. Zouden de kinderen uiteindelijk ook op hem gaan lijken? Karaktereigenschappen overnemen van hem?
Gek lijkt mij het. Het was voor mij altijd vanzelfsprekend eigenschappen toe te kennen aan mijn vader of mijn moeder. Het felle van mijn vader, het kunnen creëren van een warm thuis van mijn moeder. Soms een enkele eigenschappen die ik van mijn opa of oma had geërfd zoals het fantastisch kunnen bakken van pannenkoeken.
Wat gaan mijn jongens straks zeggen? De liefde voor motoren heb ik van Rogier, het ongeduldige van mijn moeder en het lieve van mijn vader? Of het goed kunnen rekenen heb ik van opa. Van welke opa dat dan is, laat zich raden aangezien ze er ondertussen meer dan twee hebben. Al met al hoop ik dat al die mensen in de omgeving van Jan en Dries voorbeelden voor hen zijn en dat ze van iedereen wat zullen oppikken. Hoewel, dat goed pannenkoeken bakken van mij lijkt me wel handig. De eerste mislukt namelijk nooit.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
