Ooit zong Marco Borsato ‘De meeste dromen zijn bedrog'. Anke en haar kinderen weten wel beter.
“Weet je wat ik later wil worden, mama?” vroeg mijn zoon toen hij drie jaar was. We lagen samen in bed. Het was onmogelijk vroeg, een uur of vijf, want dat was toen zijn ding. Het leven met mij bespreken in de vroege ochtend. “Nee, wat dan?” vroeg ik. “Paleontoloog”, zei hij. Ik dacht meteen drie dingen. 1. Wat is in vredesnaam een paleontoloog?, 2. Als hij op zijn derde al weet wat een paleontoloog is, dan kan hij er vast eentje worden en 3. Mijn god, wat is het vroeg.
Een kwartier later was ik helemaal bijgepraat en wist ik alles over dinosaurussen, de tijden waarin ze leefden, wat ze aten en waarom en ook dat mijn zoon dat alles wist omdat hij een paleontoloog in de dop was. Een dino-onderzoeker dus.
Het is nu vier jaar later en hoewel hij inmiddels tot zeven uur in zijn eigen bed blijft, wil hij nog steeds paleontoloog worden. Maar ook graag kunstenaar. En als het even kan ook mariene bioloog en game ontwerper. Ook mijn dochter heeft haar toekomst al helemaal uitgedacht. Ze wordt prinses en juf (“Daar heb ik toch wel tijd voor als ik prinses ben, mama? Ik wil graag bij papa op school werken, dat vind ik gezellig.”). Het wordt nog pittig combineren, want ze moet ook in K3 en moeder worden.
Dikke tranen in de coulissen
“Wat wilde jij eigenlijk worden toen je klein was, mam?” vraagt mijn dochter op een ochtend. “Schrijver”, zeg ik. “En grapjesmaker.” Toen ik acht was, kwam ik even achter mijn stapel boeken vandaan om voor het eerst naar de schouwburg te gaan. Het was liefde op het eerste gezicht. De rode stoelen, het enorme toneel met de spannende metershoge gordijnen. Ik vond het allemaal fantastisch. Nog voor het slotapplaus klonk, had ik besloten dat ik ooit daar op dat podium zou staan. Toen ik twee jaar later Brigitte Kaandorp zag spelen, wist ik ook waarmee ik dat zou doen. Cabaret.
Maar het leven kwam ertussen, zoals dat soms gaat, en ik vergat mijn theaterdroom een beetje. Tot ik jaren later, op mijn 32ste per ongeluk op een podium belandde en alles weer wist. Weer twee jaar later stond ik in die schouwburg. Op het podium. Als cabaretier tijdens de Cabarestafette. Wat was dat gaaf. En terwijl mijn collega na mij zijn stuk speelde, stond ik in de coulissen dikke tranen te huilen om die uitgekomen droom.
Marco kan de pot op
En nu ben ik dus ook nog schrijver. Over minder dan twee weken ligt mijn eerste roman, Lefbek, in de winkel. Voor mij elke dag een nog steeds niet te bevatten geluk, voor mijn kinderen volkomen normaal. Je kiest wat je wilt worden, en dan word je dat. Want als je zes bent, dan is dat hoe de wereld is. Dromen komen uit. Natuurlijk doen ze dat. En nu ik zesendertig ben, kan ik hartgrondig zeggen: Marco kan de pot op met zijn liedje. Mijn kinderen hebben gewoon gelijk.
Enige nadeel is dat ik nu niets meer om te dromen heb. Toch eens kijken of paleontoloog niet iets voor mij is.
Anke Laterveer (36), is schrijver, cabaretier en web woman van Kek Mama. Ze woont met haar zoon Jakob (7) en dochter Hannah (6) in Haarlem. Elke week beschrijft ze hier iets uit haar eigen leven.
