Oooooooooh – nu we kinderen hebben denken we steeds vaker aan hoe onze moeder was toen ze kinderen had. Enne… daarnaast word je zelf ook een dagje ouder. Wat een gelijkenissen!
Lees verder onder de advertentie
Je zegt: doe je jas goed dicht, zo vat je kou!
Je steekt geurkaarsen aan.
Je moet om van alles huilen.
Je stopt ’s morgens een appeltje in je tas.
Je laat mensen foto’s van je kinderen zien.
Je geniet intens van een opgeruimd huis.
Je scheurt artikelen uit kranten of bladen.
En die knipsels geef je dan aan iemand.
Je krijgt zin om iets zelf te maken (We gaan takken zoeken in het bos en een wigwam bouwen!).
Je ondertekent je app’jes met je naam.
Je zegt ‘chips’.
Je leest elke avond een kookboek.
Je ergert je oprecht aan een tikkie veel lawaai.
Je wil het huis herinrichten.
Je print de route uit van Google Maps.
Je bent gék op reality-tv.
Je maakt je vaak zorgen.
Je draagt buiten je werk geen hakken meer.
Je masseert je schouders ’s avonds.
De tv van de kinderen moet altijd zachter.
Je vraagt je soms af of je je man niet verwaarloost.
Ah kamperen: zorgeloos genieten van het vrije leven. Als je tenminste de hoosbuien, sanitaire ongemakken en het feit dat je buren álles van je weten op de koop toe neemt.
Je vakantie kan in een splitsecond een nare wending nemen. Zo ook voor Malou en haar man en dochter, toen haar dochter in zee tussen de kwallen terecht kwam.
Vakantie haalt niet bij iedereen het beste in zich naar boven, al doe je nog zo je best. Net als Feline, die zo haar best had gedaan met het boeken van de vakantie, maar waarbij het toch nog allemaal helemaal de mist in ging toen ze eenmaal op het vliegveld waren.
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Ze was gelukkig getrouwd, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwachts zijn koffers pakte. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: Lieve gaat in haar uppie met haar twee zoons kamperen, maar dan slaan de vakantietwijfels toe.
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.