11.6.2018 9:37

Beeld: Unsplash

Alles went, zelfs een omgangsregeling voor je kinderen. Toch draait Jorinde’s maag zich elke keer nog om, wanneer ze haar zonen monter met een volle rugzak de deur uit ziet wandelen. Gevolgd door een stortvloed aan gedachten.

Zoals:

Yes, de afstandsbediening het hele weekend voor mij! En de Sonos! Doei, Teen Wolf en Spongebob! En goddank éven geen Ronnie Flex, Broederliefde en dat hyperirritante ‘Kind van de duivel’. Wie heeft dat eigenlijk bedacht, dat happy hardcore weer hot and happening moet zijn?!
God wat is het stil. En wat zijn die kamers leeg. Als ik hun deuren dicht trek, valt het misschien minder op.
Gelukkig heb ik de hond nog.
En wijn.
Wat produceren die kinderen eigenlijk een bergen was. En afwas. Drie dagen zonder hen bespaart me toch zeker drie vaatwasblokjes en twee wasbeurten. Een vuilniszak aan lege verpakkingen. O, en minimaal een hele wc-rol per dag.
Getver, ik mis ze nu al. Hoe ze altijd maar om me heen huppelen. Die armpjes om mijn nek, wel honderd keer per dag. Het eindeloze gekwebbel. Het stoeien op mijn bed. Ik geloof dat ik zelfs het geruzie mis, en het duizendzevenenveertig keer “mama” op een dag.
Oké, niet overdrijven.
Maar ik mis dus wel een kwart van hun levens. De eerste drumles. Die stomme opmerking van de juf, waarover ze even willen kletsen. Vriendjes die ik niet ken omdat ze die alleen bij hun vader zien. Een stiefmoeder in hun leven die ze welterusten kust, in het bed dat ik ooit voor ze kocht.
Nou ja, het had natuurlijk ook anders gekund. Dat hun vader helemaal geen rol meer zou spelen in hun leven. En dat ze dan hadden moeten opgroeien zonder hem. En ik alles écht helemaal alleen moest doen. Wat soms best aantrekkelijk klinkt, maar in de realiteit vast stukken minder praktisch is – om het maar niet over die tere kinderzieltjes te hebben.
Zal ik de muur achter de bank een andere kleur schilderen? Ik kan al die vrije tijd nu net zo goed maar nuttig besteden.
Je bent geen betere moeder als je je kind elke dag van de week binnen een straal van een paar meter om je heen hebt. Herhaal: je bent geen betere moeder als je je kind elke dag van de week binnen een straal van een paar meter om je heen hebt. En kom op: als ik nog steeds getrouwd fulltime buitenshuis zou werken, in plaats van lekker single in mijn eigen kantoor aan huis, zou ik ze misschien wel nog minder zien.
Joepie, uitslapen!
Ach, kijk nou hoe zoet: een speelgoedpistooltje in mijn bed. Zie je, zo zijn ze er altijd nog een beetje.
Als ze mij maar niet missen. Zal ik ze appen? Nee, dan gaan ze me natuurlijk juíst missen. Ze hebben vast nog geen seconde aan me gedacht.
Loslaten. Ik moet loslaten. Ze hebben het daar óók fijn. Hun vader kan ze ook best troosten na een nachtmerrie. Of bij een kapotte knie.
Wat loop ik nou te janken. Ze zitten hemelsbreed tweeduizend meter verderop.
Ik kán natuurlijk gaan stappen vanavond.
Of daten…
Of – hé, The Voice Kids is op tv! Even kijken, kunnen we er na het weekend gezellig over nakletsen. Eten we de popcorn toch lekker gewoon dan op.
Nog drie nachtjes. Dan zijn ze er weer.