Dit weekend wordt dochter Nora één jaar. En dus dacht Kek Mama’s Mariëtte aan allemaal dingen die een jaar geleden Heel Belangrijk waren, maar die ze zich nu nauwelijks nog kan voorstellen.
1. Dat ik het heel normaal vond om minstens zestien keer per dag – lees: etmaal, lees: vooral ’s nachts – borstvoeding te geven en we er ook al snel aan wenden dat ik dan eerst even niet kon praten omdat het zo vies veel pijn deed.
2. Dat ik ruimschoots luiers maat 1 had ingeslagen en dat we toen in galop naar de winkel moesten voor de mij tot dan toe onbekende maat 0.
3. Dat ik – nadat Nora’s temperatuur vlak na haar geboorte een beetje te laag was en we het, aldus de verloskundige, ‘even een beetje in de gaten moesten houden’ – nog zeker een week uit overbezorgdheid verkleefd was met de thermometer en minstens vier keer per dag checkte of ze de 37 nog wel aantikte. En dat ik allemaal temperatuurstaatjes bijhield in het kraamboek, die er achteraf bezien wel een beetje uitzien alsof ik volslagen krankzinnig was geworden.
5. Dat ik heel wat tranen vergoot omdat ik me gewoon opnieuw schuldig voelde over alleen al het feit dat ik deze kleine, onschuldige minibaby op de wereld had gezet en ze vast ook wel een keer verdrietig of teleurgesteld zou zijn in haar leven en ik haar daar niet tegen kon beschermen. En dat ik echt had gedacht dat dat soort hormonale praktijken alleen thuishoorden bij een eerste kind.
6. Dat ik ook heel wat tranen vergroot omdat ik me schuldig voelde naar mijn oudste zoon die niet om deze hele nieuwe situatie had gevraagd, maar wel duidelijk liet merken dat het van hem niet zo had gehoeven.
7. Dat ik nog geloofde dat ik deze keer het babyfotoboek per maand zou gaan bijhouden.
8. Dat ze zwom in de bak van de kinderwagen die nu al zeker een halfjaar opgeborgen ligt omdat we haar er niet meer in gepropt kregen.
10. Dat ik ’s avonds uren op de bank zat met m’n baby tegen me aan en niks anders wilde dan het zachte gesnuf van een babyneusje in mijn nek (had ik al gezegd dat ik een tikje hormonaal was?).
11. Dat ik heel vaak tegen mezelf zei dat ze echt wel zou doorslapen als ze één was… Tja… niet dus.
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Van de sinds zaterdag vermiste kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) ontbreekt nog altijd elk spoor. De politie zet het onderzoek voort en benadrukt dat de zaak topprioriteit heeft. Ook meldt de woordvoerder dat er intensief contact is met de Duitse autoriteiten.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Stel je voor: een anticonceptiepil die wél z’n werk doet, maar zónder al die vervelende bijwerkingen waar veel vrouwen normaal gesproken een hele dag chagrijnig van worden. Geen moodswings, geen opgeblazen buik, geen hoofdpijn.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
