Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik merk in mijn omgeving dat er best wat kinderen zijn die door Tiktok en Snapchat enzo geloven dat ze niet voldoen aan de schoonheidsidealen. Aan ieder kind dat denkt dat het lelijk is, mag ik even naast je komen zitten? Niet om je te verbeteren, maar om je iets te vertellen wat ik vroeger niet wist: wat jij lelijk noemt, is niet meer dan een verhaal. Een verhaal dat ooit in je hoofd is geplant door iemand die z’n eigen onzekerheid wilde verstoppen. AI is niet echt, al die influencers zijn schone schijn, maar jij denkt: zo mooi en succesvol als zij zal ik nooit worden. Dus het zal wel kloppen dat ik niet goed en leuk genoeg ben. Dat doen kinderen. En volwassenen ook.
Ik was ook zo’n kind. Op de basisschool noemden ze me Neus. Ja, met hoofdletter N. Alsof dat mijn officiële naam was. Ik had een gok die iets eerder besloot te groeien dan de rest van mijn gezicht. Voorsprong, zou ik nu zeggen. Destijds voelde het als een afwijking. Als bewijs dat ik niet goed genoeg was. Terwijl er niets mis was. Maar als drie kinderen lachen, een vierde het nazegt en de rest schaapachtig kijkt, dan voelt dat wel zo.
En daar begint het spoor. Gedachten vormen diepe groeven. Als karwielen door modder. En eenmaal een karrenspoor, rolt de kar daar telkens opnieuw in. “Ik ben lelijk.” “Ik ben niet goed genoeg.” “Zie je wel.” Het hoeft maar even te druppelen, of de modder wordt weer zacht en hop – je zit er opnieuw.
Maar hier komt iets dat ik pas veel te laat ontdekte: je bent geen spoor, je bent geen verhaal, je bent geen bijnaam. Je bent iemand die verandert, leert, groeit, mooier wordt op manieren die niemand op een schoolplein had kunnen zien.
Ik heb geleerd anders te kijken. Naar mezelf, maar vooral naar anderen. De kinderen die mij toen ‘Neus’ noemden, hadden ook hun sporen. Hun angsten. Hun onzekerheid. Ze gebruikten mij als camouflage. Want als je iemand aanwijst, ziet niemand jou.
En dat is tragisch. Niet omdat ik daar schade door opliep – al deed ik dat wel – maar omdat zo veel kinderen dat nu nog doen. Je denkt dat iemand anders de waarheid spreekt. Maar kinderen die gemeen doen, spreken zelden de waarheid. Ze spreken angst.
Als ik mijn eigen kinderen iets mag meegeven – en eigenlijk alle kinderen, plus hun ouders, plus alle volwassenen die dat kleverige zelfbeeld nog steeds met zich meesjouwen – dan is het dit: Jij bent niet wat iemand ooit over jou zei.
Zelfliefde is geen glitterwoord uit tijdschriftartikelen. Het is ruimte. Adem. De vrijheid om niet meer in het oude spoor te vallen. Om je kar op te tillen, even naast de modder te zetten en opnieuw koers te bepalen. En ja, soms glijd je terug. Ik ook. Dan hoor ik ineens een stem uit groep zes: “Neus!” En dan lach ik. Omdat ik weet dat die stem niet meer van mij is.
En misschien duurt het even. Misschien duurt het jaren. Maar er komt een dag – misschien morgen, misschien op je vijfendertigste – dat je in de spiegel kijkt en denkt: “Wat ben ik eigenlijk mooi.” Zeg dat vooral hardop. Dat doet je goed. Liefst iedere dag. En als die dag komt, dan hoop ik dat je even terugdenkt aan dat kind dat ooit geloofde dat het lelijk was. En dat je het zachtjes fluistert: “Het was nooit waar.”
Want het was nooit waar.
Jij bent prachtig. Ieder op zijn eigen manier, hoe groot de verschillen ook.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Zelfs een koningin heeft iemand nodig bij wie ze haar hart kan luchten.
Louise emigreerde met haar gezin vanuit Frankrijk naar Nederland, voor het werk van haar man. Ze kwam er onlangs achter dat ze het sinterklaasfeest al die tijd verkeerd gevierd heeft.
Als je op vakantie gaat met een groot gezin, weet je één ding zeker: het blijft nooit bij alleen zonnebrand en zand tussen je tenen. In de nieuwste aflevering van Grote Gezinnen, Grote Vakanties liep de spanning onverwacht hoog op.
Na jaren van onzekerheid en publieke speculatie is er eindelijk duidelijkheid voor Marco Borsato (58). De rechtbank sprak hem donderdag vrij van de beschuldigingen van ontucht met een minderjarige, omdat er onvoldoende bewijs was.
Voor Daphne Bunskoek (52) en Wessel van Diepen (59) betekent twintig jaar samen zijn niet dat ze automatisch in een klassiek rollenpatroon stappen.
