Fotografie: Mark Groeneveld
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Het afgelopen jaar heeft mijn zoontje Xess twee van de belangrijkste mensen in zijn leven verloren. Zijn opa en oma, allebei 59 jaar, allebei aan kanker. Vanaf de dag van de diagnose tot hun laatste adem was hij erbij. Hij zag hun strijd, hun kracht, hun liefde. En toen het moment kwam om afscheid te nemen, wilde hij écht afscheid nemen. Hij stond daar, zijn kleine handje op de kist, tranen over zijn wangen, en hij gaf ze nog een laatste kus.
Als moeder brak het mijn hart. Ik wilde hem beschermen tegen dit grote verdriet, maar wist ook dat ik hem niet moest weghouden. Dat hij zelf heel goed voelde wat juist was voor hem. “Mama, waar gaan ze nu naartoe?” vroeg hij me. Ik slikte mijn eigen tranen weg en zei: ‘Ze zijn niet weg, lieverd. Je draagt ze altijd bij je. In je hart, in je herinneringen.’
Ik wilde hem beschermen tegen dit grote verdriet, maar wist ook dat ik hem niet moest weghouden
Nu we weer thuis zijn in LA, is rouw nog steeds een dagelijks gesprek. Soms benoemt hij het zelf, soms merk ik het aan zijn blik. Verdriet komt in vlagen, en ik wil dat hij weet dat dat oké is. Dat hij mag huilen, dat hij mag praten, maar ook dat hij mag lachen om mooie herinneringen.
Dus doen we dat samen. We kijken naar grappige filmpjes van opa en luisteren oma’s lievelingsliedjes. We vertellen verhalen over hen en Xess maakt tekeningen met lieve berichtjes voor ze die we in de een doos stoppen, alsof ze ooit terug zullen schrijven. En soms, als hij zich even heel dicht bij hen voelt, kijkt hij naar de sterren en zegt: “Ik denk dat ze kijken, mama.” En ik voel met heel mijn hart dat hij gelijk heeft.
Eerder schreef Yolanthe over de bijzondere droom die Xess had. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.