Fotografie: Mark Groeneveld
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Toen ik een paar jaar oud was, vluchtte ik met mijn moeder, zusjes en broertjes van Spanje naar Nederland. Onze thuissituatie was niet veilig: mijn vader was verslaafd en mijn moeder besloot ons in veiligheid te brengen, naar haar moederland. Maar daar begon een ander verdrietig hoofdstuk.
Op school werden we gepest. We waren anders. Zeven kinderen, één moeder, geen vader.
“Waar is je vader dan?”
“Ga terug naar je eigen land.”
Aan het eind van het schooljaar brachten sommige lieve ouders oude kleding van hun kinderen langs, in vuilniszakken. Voor ons was dat een feest. We gingen in een kring zitten in de woonkamer en mama haalde stuk voor stuk de kleren eruit. Wie het paste, mocht het houden. We waren zó blij. Maar op school herkenden kinderen hun oude kleren, en het begon met grapjes… die eindigden in gemene opmerkingen.
“Arme sloebers.”
“Je moeder is een Spaanse hoer.”
Ik weet nog dat ik dacht: Maar mijn moeder is Nederlands. En… wat is een hoer? Ik durfde het haar niet te vertellen. Ik wilde haar geen pijn doen. Uiteindelijk vroeg ik het aan een ouder meisje in onze straat. Wat ze zei, brak mijn hart. Hoe konden ze zoiets zeggen over mijn moeder? Mijn moeder was mijn alles.
Hoe konden ze zoiets zeggen over mijn moeder? Mijn moeder was mijn alles
Toen er een keer luizen in de klas waren, stormde een hysterische moeder binnen.
“Het is vast dat vieze Spaanse kind,” riep ze.
Ik werd op een stoel gezet, voor de hele klas. Mijn hoofd werd doorzocht. Geen luis te vinden. Ik rende naar huis en barstte in tranen uit. Mijn moeder was woedend en nam het voor me op. Maar het werd er alleen maar erger op.
Ik heb op verschillende basisscholen gezeten. Tot ik op een dag voor mezelf opstond. Tot hier en niet verder. Opeens was ik het populaire meisje. Wie had dat gedacht?
Kinderen kunnen heel hard zijn, maar ik geloof dat het begint bij ons, bij de ouders. Wij moeten onze kinderen leren om liefdevol te zijn, om te begrijpen, om vragen te durven stellen. Als wij het ze niet leren, zoeken ze zelf antwoorden. En dan is er vaak iemand die lijdt.
Eerder schreef Yolanthe over rouw, nadat Xess zijn opa en oma verloor. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Je kinderen laten je regelmatig versteld staan, toch? Vaak op een positieve manier, maar soms ook op een… wat minder positieve manier. Mira maakte het mee tijdens de eindexamens van haar dochter.
De politie zoekt vandaag opnieuw naar de twee ontvoerde kinderen, Jeffrey (10) en Emma (8) uit Beerta, die al vier dagen spoorloos zijn nadat hun vader Klaas Bijl ze meenam. De zorgen over hun welzijn nemen met de dag toe nu er steeds meer details boven water komen.
Ellen (39) ging op zonvakantie met haar gezin, maar een puber met acrobatische ambities gooide roet in het eten. De bestemming werd de eerste hulp.
Sommige kinderen kunnen van een gesmolten ijsje of een scheef gestrikte veterschoen een heus Grieks drama maken. Krijg je spontaan zin om auditie voor GTST aan te vragen zodra je peuter huilt omdat je haar boterham in tweeën hebt gesneden, dan is de kans groot dat er een drama queen in de dop in huis […]
Nienke (32) liep vorig jaar mee tijdens de laatste avond van de Avondvierdaagse en de sfeer was gemoedelijk, tot een iets te gezellige vader met een blikje bier de show begon te stelen. “Op een gegeven moment deed hij alsof hij de leider van een fanfare was.”