Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Lees verder onder de advertentie
Toen ik een paar jaar oud was, vluchtte ik met mijn moeder, zusjes en broertjes van Spanje naar Nederland. Onze thuissituatie was niet veilig: mijn vader was verslaafd en mijn moeder besloot ons in veiligheid te brengen, naar haar moederland. Maar daar begon een ander verdrietig hoofdstuk.
Op school werden we gepest. We waren anders. Zeven kinderen, één moeder, geen vader. “Waar is je vader dan?” “Ga terug naar je eigen land.”
Aan het eind van het schooljaar brachten sommige lieve ouders oude kleding van hun kinderen langs, in vuilniszakken. Voor ons was dat een feest. We gingen in een kring zitten in de woonkamer en mama haalde stuk voor stuk de kleren eruit. Wie het paste, mocht het houden. We waren zó blij. Maar op school herkenden kinderen hun oude kleren, en het begon met grapjes… die eindigden in gemene opmerkingen. “Arme sloebers.” “Je moeder is een Spaanse hoer.”
Lees verder onder de advertentie
Ik weet nog dat ik dacht: Maar mijn moeder is Nederlands. En… wat is een hoer? Ik durfde het haar niet te vertellen. Ik wilde haar geen pijn doen. Uiteindelijk vroeg ik het aan een ouder meisje in onze straat. Wat ze zei, brak mijn hart. Hoe konden ze zoiets zeggen over mijn moeder? Mijn moeder was mijn alles.
”
Hoe konden ze zoiets zeggen over mijn moeder? Mijn moeder was mijn alles
Toen er een keer luizen in de klas waren, stormde een hysterische moeder binnen. “Het is vast dat vieze Spaanse kind,” riep ze. Ik werd op een stoel gezet, voor de hele klas. Mijn hoofd werd doorzocht. Geen luis te vinden. Ik rende naar huis en barstte in tranen uit. Mijn moeder was woedend en nam het voor me op. Maar het werd er alleen maar erger op.
Ik heb op verschillende basisscholen gezeten. Tot ik op een dag voor mezelf opstond. Tot hier en niet verder. Opeens was ik het populaire meisje. Wie had dat gedacht?
Kinderen kunnen heel hard zijn, maar ik geloof dat het begint bij ons, bij de ouders. Wij moeten onze kinderen leren om liefdevol te zijn, om te begrijpen, om vragen te durven stellen. Als wij het ze niet leren, zoeken ze zelf antwoorden. En dan is er vaak iemand die lijdt.
Eerder schreef Yolanthe over rouw, nadat Xess zijn opa en oma verloor. Lees die column hier.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).