Tessa: ‘Kinderen maken een huwelijk niet beter. Klaar’

Begrijp me niet verkeerd: ik hou van mijn man. En hij van mij. Maar je creëert op een dag samen twee draken en na kakluier nummer zes, de pastasaus in de witte gordijnen en een jankende en stampende peuter op de gang, is het misschien wat minder zoetsappig dan dat we ooit dachten dat het zou zijn, zo’n huwelijk. Het dagelijks leven is gewoon keihard werken.

Dankbaar, maar toch

Billy en ik zijn 4 jaar getrouwd en een maand na de bruiloft bleek ik zwanger te zijn van onze tweeling. Dolgelukkig dat we ouders mochten worden, natuurlijk: maar we hadden ook géén idee wat ons te wachten stond. Ik snap na drie jaar moederen van een tweeling behoorlijk wat mensen verstaan onder ’tropenjaren’. ’t Is gewoon geen lol, soms. Als in: ik ben heel blij dat ik moeder mag zijn van Bodi en Daaf. Ik voel me bevoorrecht dat dit mijn leven is en mijn hele hart is gevuld met mijn twee knapste kleine knullen. Maar los van de dankbaarheid, is het altijd ‘aan staan’. Altijd bezig zijn met hen. Altijd zorgen voor. Nooit meer denken aan wat ík nou eens zou willen doen op een zaterdag en zondag. Altijd maar plannen samen met mijn man wie er thuis is bij de kinderen en wie ze ophaalt. ‘Haal jij de Optimel en de billendoekjes of ik?’ Shifts afwisselen: jij zaterdagochtend om 7 uur eruit, ik zondagochtend.

Vroeger, ja vroeger, lagen Billy en ik nog wel eens geplakt tegen elkaar aan op zo’n weekenddag. Hadden we het over bij welk hip tentje in de Amsterdamse Pijp we nou toch eens zouden gaan lunchen. Appten we elkaar spannendere dingen dan vragen over Optimel. Inmiddels ben je blij als je tussen de speeltuinen door een smakeloze cappuccino kan drinken en een droge cracker naar binnen kan proppen. Tijden veranderen.

Kapot

En dat is ook goed: ik zou het leven van voordat we kinderen hadden niet meer willen. Natuurlijk niet. Ik ben gelukkiger dan ooit nu ik moeder ben, maar een relatie verandert 100% als er kinderen zijn. Soit. En ik mis wel eens hoe Billy en ik vroeger waren als stel. Zo bezig met elkaar. Rust thuis met elkaar. Focus op elkaars leven en elkaars interesses. We zijn nu al drie jaar samen een ouderlijk team met vooral één taak: kinderen opvoeden. Kinderen weer een dag voeden, verzorgen en in leven houden. En ik geloof dan ook dat een tweeling van deze leeftijd intenser is voor een relatie dan ‘losse’ kinderen. We moeten veel samen doen omdat het niet te doen is, in je eentje tegen twee peuterpubers. Dus heeft de ander maar weinig rust en ja, dat reageer je dan weer op elkaar af. Ik denk niet dat we ooit zoveel gesnauwd hebben naar elkaar sinds we kinderen hebben. Treurig? Ja. Realiteit? Ja.

En ach, het is zoals het is. Als het lukt plannen we een avond uit samen. Lekker uit eten en dan vooral even proberen om het niet wéér over de kinderen te hebben. Want we zijn ook nog onszelf, toch? Ergens verstopt onder al die kinderpies en fruitzakjes en treinbanen? Als ik naar Billy kijk terwijl hij onderuit gezakt op de bank ligt in zijn trainingsbroek, krijg ik nog altijd een kleine kriebel. Jezus, ja, hij is nog steeds knap. En als ik de sleutel in het slot hoor ’s avonds en ik weet dat hij thuis is, ben ik altijd opgelucht. ‘We zijn weer compleet’. Dat gevoel. Ik kan pas echt lekker slapen als hij naast me ligt. Hij is de meest betrokken en liefste vader voor zijn jongens die ik me kan wensen.

Al die tijd voor elkaar, dat komt wel weer. Nog maar vijftien jaar te gaan voordat ze uit huis zijn.

Ik zal er zijn hoor, schat.

Tessa Heinhuis (32) is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf (3). Ze is hoofdredacteur van Mama Magazine.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by TESS (@tessaheinhuis)