Tara: ‘Een enorme schijtluier bij de oppasoma is het toppunt van mazzel’

Een week lang hield ik een lijst bij van alle keren dat ik overvallen werd door een mazzeltje aangaande het moederschap. Een gelukje, een meevallertje, een genoegen. Eens kijken of dat wat verandering kon brengen in al dat gezanik van mij. 

Fijne lijst met mazzeltjes

Het begon maandag gelijk met een enorme schijtluier bij de oppasoma. Een vlaai van de ergste substantie met de naarste geur. En ik hoefde er niks mee. Want het gebeurde onder het oog van de oppasoma. Gelijk een meevaller van de bovenste plank, vond ik. Het werd het eerste punt op mijn lijstje en ik kreeg de smaak te pakken. Nog geen 48 uur later bestond mijn lijst al uit de volgende gelukjes: 

• Een flinke klodder Olvarit nét op de slab geknoeid, in plaats van ernaast. 
• Een lekkende plasluier resulteerde in het vervangen van slechts één kledingstuk, niet de hele outfit.
• Ze kukelde met een bloedvaart achterover en viel nét niet tegen de tafel aan.
• Ze strekte haar armpjes toen ik haar jas aan deed. En dan bedoel ik: de mouwen in. De goede kant op dus, in plaats van alle kanten op behalve de mouwen in, zoals gebruikelijk.
• Ik mocht haar tanden poetsen zonder dat ze gilde alsof ze met een drilboor bewerkt werd.
• Er bleek ineens een nieuw tandje aanwezig te zijn. En daar zijn geen zure luiers, koorts en andere toestanden aan te pas gekomen. 

Stille sprong

Naast een boel om over te klagen, bleek er ook best een boel geluk in het spel. Een hapje eten zonder tegenwerken, onverwachts een redelijke nacht slapen, allebei haar sokken heel de dag niet uitgetrokken: ik schreef het allemaal op en aan het einde van de week had ik een hele waslijst. ‘Het viel deze week best mee met de ziektekiemen’, durfde ik er zelf aan toe te voegen, ondanks mijn eeuwige angst om dingen te jinxen. Ik dacht mijn lijst daarmee te beëindigen voor de week, toen er plots een melding op mijn scherm verscheen. Het kwam van de ‘Oei, ik groei’-app. ‘Rosie heeft sprong 7 voltooid’, stond er. Ik bekeek het sprongenschema dat ik normaal gesproken liever mijd, omdat ik de neiging heb er nogal nerveus van te worden. En ja hoor… er bleek een hele sprong achter de rug, zonder dat we iets van de bijbehorende ellende gemerkt hebben. Hallelujah! Het kwam met koeienletters op de lijst. 

Gejinxt

Van stiekeme sprongen tot schijtluiers bij de oppas: het moederschap leek ineens een aaneenschakeling van geluksmomenten te zijn. De week erna ging ik op een herontdekte roze wolk door het leven. Tot op een dag mijn ontbijt naar boven kwam: buikgriep. Toch gejinxt, zuchtte ik. Plots verscheen er een melding op mijn scherm: een appje van de oppasoma. Ook ziek, dus ze kwam niet. Het moederschap bleek geen keten van geluk. Soms blijft een schijtluier je bespaard, en soms moet je er zelf mee dealen terwijl je tevergeefs kotsneigingen onderdrukt, zo leerde ik die dag. Misschien is dát wel het moederschap.

Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (11 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tara (@tarastokdijk)