Er ontglipt mij weleens wat geklaag over het moederschap. Te vaak, durf ik toe te geven, en daarom besloot ik de boel eens over een louter positieve boeg te gooien.
Een week lang hield ik een lijst bij van alle keren dat ik overvallen werd door een mazzeltje aangaande het moederschap. Een gelukje, een meevallertje, een genoegen. Eens kijken of dat wat verandering kon brengen in al dat gezanik van mij.
Het begon maandag gelijk met een enorme schijtluier bij de oppasoma. Een vlaai van de ergste substantie met de naarste geur. En ik hoefde er niks mee. Want het gebeurde onder het oog van de oppasoma. Gelijk een meevaller van de bovenste plank, vond ik. Het werd het eerste punt op mijn lijstje en ik kreeg de smaak te pakken. Nog geen 48 uur later bestond mijn lijst al uit de volgende gelukjes:
Naast een boel om over te klagen, bleek er ook best een boel geluk in het spel. Een hapje eten zonder tegenwerken, onverwachts een redelijke nacht slapen, allebei haar sokken heel de dag niet uitgetrokken: ik schreef het allemaal op en aan het einde van de week had ik een hele waslijst. ‘Het viel deze week best mee met de ziektekiemen’, durfde ik er zelf aan toe te voegen, ondanks mijn eeuwige angst om dingen te jinxen. Ik dacht mijn lijst daarmee te beëindigen voor de week, toen er plots een melding op mijn scherm verscheen. Het kwam van de ‘Oei, ik groei’-app. ‘Rosie heeft sprong 7 voltooid’, stond er. Ik bekeek het sprongenschema dat ik normaal gesproken liever mijd, omdat ik de neiging heb er nogal nerveus van te worden. En ja hoor… er bleek een hele sprong achter de rug, zonder dat we iets van de bijbehorende ellende gemerkt hebben. Hallelujah! Het kwam met koeienletters op de lijst.
Van stiekeme sprongen tot schijtluiers bij de oppas: het moederschap leek ineens een aaneenschakeling van geluksmomenten te zijn. De week erna ging ik op een herontdekte roze wolk door het leven. Tot op een dag mijn ontbijt naar boven kwam: buikgriep. Toch gejinxt, zuchtte ik. Plots verscheen er een melding op mijn scherm: een appje van de oppasoma. Ook ziek, dus ze kwam niet. Het moederschap bleek geen keten van geluk. Soms blijft een schijtluier je bespaard, en soms moet je er zelf mee dealen terwijl je tevergeefs kotsneigingen onderdrukt, zo leerde ik die dag. Misschien is dát wel het moederschap.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (11 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Pubers worden groter, zelfstandiger en soms ook een tikje onhandelbaar. De ene dag hebben ze je totaal niet nodig en de volgende dag wél, maar dan graag op hun voorwaarden. Dat kan botsen.
Als je op vakantie gaat met een groot gezin, weet je één ding zeker: het blijft nooit bij alleen zonnebrand en zand tussen je tenen. In de nieuwste aflevering van Grote Gezinnen, Grote Vakanties liep de spanning onverwacht hoog op.
Het moment waarop we zolang hebben gewacht is dan eindelijk hier: Suzan en Freek kunnen hun zoontje in de armen sluiten.
Zondagavond lag Het Sinterklaasjournaal onder vuur, en die ophef is na de uitzending van gisteravond alleen maar erger geworden.
Het Sinterklaasjournaal zorgde afgelopen week voor de nodige ophef onder ouders. Toch is er iets waarvoor veel moeders het Sinterklaasjournaal wél aanzetten. Hint: niet alleen voor hun kinderen. De Hoofdpiet is onverwachts het gespreksonderwerp onder moeders geworden.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.