Tara: ‘Ik ben een moeder met rijangst en dat voelt verdomd afhankelijk’
‘Als ik er een cijfer voor moet geven, dan is het een zesje’, zei mijn examinator vlak na mijn rijexamen. Ik was geslaagd, maar dit bevestigde wat ik al dacht: ik kon er nog steeds geen zak van.
Zestig rijlessen lang voelde ik me een ongeleid, incapabel projectiel achter het stuur. Nu was ik een ongeleid, incapabel projectiel met een rijbewijs. In de auto van mijn moeder reed ik een paar weken later voor het eerst alleen. Het verliep vrij rampzalig. Iets met beslagen ruiten, vast staan in een weiland en een paniekaanval. Er was niemand dood en niks kapot, maar mijn rijangst was geboren. Dat is nu acht jaar geleden en ik heb geen dag meer gereden.
‘Echt zonde van al die rijlessen’, zeggen mensen vaak. Dat is ook zo. ‘Ach, ik vind het hartstikke prima om met het openbaar vervoer te reizen, hoor’, zeg ik dan. Dat is niet zo. Want laten we eerlijk zijn: wie vindt het nou écht hartstikke prima in het openbaar vervoer? Een sardien in blik heeft nog meer bewegingsvrijheid. Je wordt minutenlang tussen de oksels en bierbuiken van vreemden gepingpongd óf -als het leven je goed gezind is- mag je zitten op een stoel met poepvlekken erop. Hashtag blessed. Dat is dan 20 euro, alsjeblieft.
‘Als ik ooit een kind krijg, ga ik het sowieso weer oppakken’, zei ik altijd. Flash forward: ik heb nu een kind. Ze is nog te klein voor een fietsstoeltje. En met de kinderwagen in de trein lijkt me verschrikkelijk, want dan ben je dus altijd afhankelijk van iemand die je helpt de wagen van het trapje te tillen. Zal je zien: ben je bij jouw halte, rent iedereen gelijk de trein uit en voor jij de moed hebt verzameld om een van de chagrijnige smoelen uit de coupé om hulp te vragen, zijn de deuren dicht gegaan en rijd je door naar Lutjebroek. Nee hoor, ik begin er niet aan. Conclusie: ik kom de deur niet uit. Ik kan alleen lopend met mijn kind naar dingen toe, tenzij mijn vriend thuis is. Het is het toppunt van afhankelijkheid (en treurigheid, dat ook).
Daarom ben ik nu begonnen aan een opfriscursus voor mensen met rijangst. Ik vond het een geruststellende gedachte dat ze daar ervaring hebben met gevallen als ik. En niet opkijken van een inzinkje hier en een paniekaanvalletje daar. Bij mijn eerste les bleek mijn rijleraar dan ook een soort kruising tussen een rijleraar en een levenscoach. Hij wisselde uitspraken als ‘altijd twee lantaarnpalen afstand houden buiten de bebouwde kom’ en ‘angst bestaat alleen omdat jij het zuurstof geeft’ moeiteloos met elkaar af. Het was een ware uitputtingsslag voor mijn brein. Hoe het rijden zelf ging? Ach, als ik er een cijfer voor moet geven, dan is het een zesje. Maar dat ik een eerste stap heb gezet naar een leven zonder rijangst en zonder afhankelijkheid, omdat ik dat wil voor mijn dochter, dat geef ik een tien.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (7 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk.
