‘Als ik er een cijfer voor moet geven, dan is het een zesje’, zei mijn examinator vlak na mijn rijexamen. Ik was geslaagd, maar dit bevestigde wat ik al dacht: ik kon er nog steeds geen zak van.
Zestig rijlessen lang voelde ik me een ongeleid, incapabel projectiel achter het stuur. Nu was ik een ongeleid, incapabel projectiel met een rijbewijs. In de auto van mijn moeder reed ik een paar weken later voor het eerst alleen. Het verliep vrij rampzalig. Iets met beslagen ruiten, vast staan in een weiland en een paniekaanval. Er was niemand dood en niks kapot, maar mijn rijangst was geboren. Dat is nu acht jaar geleden en ik heb geen dag meer gereden.
‘Echt zonde van al die rijlessen’, zeggen mensen vaak. Dat is ook zo. ‘Ach, ik vind het hartstikke prima om met het openbaar vervoer te reizen, hoor’, zeg ik dan. Dat is niet zo. Want laten we eerlijk zijn: wie vindt het nou écht hartstikke prima in het openbaar vervoer? Een sardien in blik heeft nog meer bewegingsvrijheid. Je wordt minutenlang tussen de oksels en bierbuiken van vreemden gepingpongd óf -als het leven je goed gezind is- mag je zitten op een stoel met poepvlekken erop. Hashtag blessed. Dat is dan 20 euro, alsjeblieft.
‘Als ik ooit een kind krijg, ga ik het sowieso weer oppakken’, zei ik altijd. Flash forward: ik heb nu een kind. Ze is nog te klein voor een fietsstoeltje. En met de kinderwagen in de trein lijkt me verschrikkelijk, want dan ben je dus altijd afhankelijk van iemand die je helpt de wagen van het trapje te tillen. Zal je zien: ben je bij jouw halte, rent iedereen gelijk de trein uit en voor jij de moed hebt verzameld om een van de chagrijnige smoelen uit de coupé om hulp te vragen, zijn de deuren dicht gegaan en rijd je door naar Lutjebroek. Nee hoor, ik begin er niet aan. Conclusie: ik kom de deur niet uit. Ik kan alleen lopend met mijn kind naar dingen toe, tenzij mijn vriend thuis is. Het is het toppunt van afhankelijkheid (en treurigheid, dat ook).
Daarom ben ik nu begonnen aan een opfriscursus voor mensen met rijangst. Ik vond het een geruststellende gedachte dat ze daar ervaring hebben met gevallen als ik. En niet opkijken van een inzinkje hier en een paniekaanvalletje daar. Bij mijn eerste les bleek mijn rijleraar dan ook een soort kruising tussen een rijleraar en een levenscoach. Hij wisselde uitspraken als ‘altijd twee lantaarnpalen afstand houden buiten de bebouwde kom’ en ‘angst bestaat alleen omdat jij het zuurstof geeft’ moeiteloos met elkaar af. Het was een ware uitputtingsslag voor mijn brein. Hoe het rijden zelf ging? Ach, als ik er een cijfer voor moet geven, dan is het een zesje. Maar dat ik een eerste stap heb gezet naar een leven zonder rijangst en zonder afhankelijkheid, omdat ik dat wil voor mijn dochter, dat geef ik een tien.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (7 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk.
Actrice Jasmine Sendar (47) is in verwachting van haar tweede kindje. De reacties op haar zwangerschap liepen uiteen: van ontroerende berichten van vrouwen die hoop putten uit haar verhaal, tot ronduit onbeschofte opmerkingen over haar leeftijd. Maar Jasmine blijft onverstoorbaar.
Iedere ouder weet: Vaderdag met een kleuter is een avontuur. Je krijgt ontbijt op bed met hagelslag in je koffie, tekeningen waarop je met paarse wenkbrauwen bent afgebeeld, en knutselwerkjes die je met gevaar voor eigen leven aan de muur hangt. Maar wat de man van Isa kreeg als vaderdagcadeau, sloeg echt alles.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Van Nancy tot Gregory: deze retro babynamen verdienen een tweede leven.
Gisteravond keken maar liefst 470.000 mensen naar een nieuwe aflevering van Steenrijk, Straatarm. Alleenstaande moeder Roosmarie zorgde voor heftige reacties: “Nooit gewerkt? Hoe dan?”
Op sociale media regent het reacties na de uitzending van Uit de Schulden. Veel kijkers begrijpen niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. “Een erfenis van 3000 euro en dan meteen alles opmaken? Dat is toch onbegrijpelijk”, is een veelgehoorde mening.