Ik heb het losgelaten. Althans, dat dacht ik. Een stemmetje in mij zegt dat ik een barslechte moeder ben. Elke ochtend word ik wakker met dat gevoel om er vervolgens tóch weer aan toe te geven. De twee blije kindergezichten helpen ook niet mee. Blije kinderen in de ochtend zijn namelijk goud waard. Als je dag begint met een stel jengelende, zeurende kinderen is dat echt funest voor de rest van de dag. Komen ze chagrijnig hun bed uit, dan verspreidt die negativiteit zich als een olievlek over het gezin, en daarmee bedoel ik mezelf.
Op zulke ochtenden vind ik het zo moeilijk om de blije moeder uit te hangen. Alsof er niets aan de hand is, terwijl ik van binnen zing: ‘I HATE YOU SO MUCH. ACHHHH’ (Ken je dat liedje van Kelis uit de jaren ‘90 nog?) Uiteraard ‘haat’ ik mijn kinderen niet, maar een klein toverstokje zou ik wel prettig vinden. Dan zou ik simsalabim de klok op 8:06 zetten en ze uitzwaaien. Toedeledokie! Een hele fijne dag op school. Dáág. Nee, geef mij maar die ochtenden dat iedereen zen is. En daarmee bedoel ik niet in het gareel, zoals de familie Von Trapp, maar gewoon chill. Geen gezeur, geen geklaag en geen gemaar. Gewoon rustig wakker worden en in vrede mijn ontbijt nuttigen. Desnoods in stilte. Prima.
De kans op een drama-vrij-ontbijt is het grootst met een kommetje Kellogg’s. Mijn kids zijn er gek op, maar hoe gezond is dat eigenlijk? Ik hoorde dat er een laagje frituurvet omheen zit, om over de suikers nog maar te zwijgen. Na wat googelen blijkt het allemaal reuze mee te vallen, maar een gekookt ei is gezonder, zullen we maar zeggen. Eens in de zoveel tijd wint het boze stemmetje in mij en probeer ik ze ‘s morgens wat anders voor te schotelen. Maar de weerstand tegen mijn noeste arbeid is het niet waard. En dus eten ze nu weer dagelijks een bakje cornflakes.
Afgelopen week hadden mijn man en ik een reflectiegesprek over onze opvoedskills en bracht ik mijn schuldgevoel over het ontbijt op. Zijn reactie: ‘Maar vind je het gek dat ze dat eten?’ Ik keek hem verbaasd aan. ‘Weet je het niet meer?’ vervolgde hij. ‘Wát weet ik niet meer?’ vroeg ik hem licht geïrriteerd. ‘Toen jij zwanger was moest ik elke avond een bakje Kellogg’s voor je maken, want je wilde niet te veel snoepen’, vertelde hij. Ik was met stomheid geslagen. Dat was ik he-le-maal vergeten (zwangerschapsdementie?). We moesten lachen en ik kreeg opeens trek in een bakje cornflakes… Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.