Patrick vraagt zich af: ‘Is het gek als een man zijn vriendin verlaat als ze hem ‘erin luist’ met een baby?’
Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik vraag dit voor een vriend… maar is het gek als een man zijn vriendin verlaat als ze hem ‘erin luist’ met een baby? Het zit zo. Zij was 42 en kinderloos toen ze op Tinder een leuke vent tegenkwam. Helemaal haar type. Hij had al kinderen en zijn zaakjes goed op orde. Jarenlang had ze haar rammelende eierstokken genegeerd en nu, nu ging ze voor haar laatste kans.
Veilig?!
Ze spraken af in een barretje. Het klikte meteen. Zo goed zelfs dat ze hem die eerste avond al meteen mee naar huis nam. ‘Nee, nee,’ zei ze toen van het een het ander kwam en hij een condoom wilde pakken, ‘hoeft niet. Ik heb al tijden geen seks gehad en ik ben aan de pil. Alles veilig.’ Domme sukkel die hij was ging hij ervoor. Zonder is nou eenmaal veel lekkerder en intenser dan met. Ze hadden een waanzinnige avond, de vonken sprongen er vanaf, maar een paar seconden na de daad kwamen bij hem al de eerste twijfels. Spijt. Wat had hij gedaan? Moest ze niet een morning afterpil nemen? Jeetje, langzaam raakte hij zelfs een beetje in paniek.
“Wat had hij gedaan? Moest ze niet een morning afterpil nemen?”
Hij was de controle kwijt, want wat als… En ja hoor, die paniek werd alleen maar groter toen zij weigerde die pil te nemen. Hij droop af en hield zich in de tijd erna staande met het idee dat ze aan de pil was en dat het dan wel heel toevallig zou zijn als precies bij hen die pil niet afdoende zou blijken. Dit kon niet anders dan goed komen.
Met of zonder jou
In de weken daarna spraken ze vaker af, appten ze over en weer over koetjes en kalfjes. Je zou het een beginnende relatie kunnen noemen. Op een avond zei ze dat ze hem iets moest vertellen. Als verstijfd zat hij daar, want plots kon hij het voelen in de lucht. Zijn wangen gloeiden. ‘Ik ben zwanger,’ zei ze. Aan het gezicht dat hij trok zag ze al hoe laat het was. ‘En ik ga het houden, met jou of zonder jou.’
Er was geen discussie mogelijk. Het duizelde hem zoals nooit te voren. Helemaal toen ze er nog een schepje bovenop deed. ‘Dussss,’ siste ze. ‘Het kan alleen van jou zijn… en hoe ga je je financiële verantwoordelijkheid nemen?’ ‘Ik kan dit niet,’ zei hij. ‘Je kunt het toch laten weghalen?’ ‘Nooit’, zei ze. Hij waggelde de deur uit, dronken van dit nieuws. Nee, vluchten was het meer.
Lees ook – ‘Waarom ik mijn kinderen niet meer in de Sint zou laten geloven’ >
Vanuit haar appartement keek ze hem na op straat. Haar handen op haar buik. Niets kon haar weerhouden van het krijgen van dit kindje. Ze huilde van geluk, van de hormonen, van het verlangen naar haar baby – nee, hun baby – en van de hevigheid van het moment. Aan de manier waarop hij wegliep zag ze dat ze dit kindje alleen moest gaan grootbrengen. En zo geschiedde. Zij kreeg een prachtig kindje en hij ziet zijn dochtertje nooit. Valt haar iets te verwijten of was hem iets te verwijten? Of niemand misschien?
