Patrick mist de dochter voor wie hij ooit drie jaar in zijn eentje zorgde
Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Mijn oudste is 21. Die woont in Zweden, het land van haar mam. Ooit, van haar eerste tot haar vierde levensjaar, heb ik zo goed als in mijn eentje voor haar gezorgd. Dat was in de tijd dat er een rechtszaak liep met haar moeder over haar hoofdverblijfplaats. Als je zover uit elkaar vandaan woont wordt je kind kunnen zien opeens een kwestie van alles of niets. Daar heb ik ooit twee goed gelezen boeken over geschreven, Weg van Lila en Vaderstad. Altijd heb ik me daarna geschikt naar de momenten die we konden krijgen. En let’s face it, dat waren kruimels. Daar had ik het als liefhebbende vader maar mee te doen. Gescheiden ouder zijn is ook vaak offers brengen in het belang van je kind. Inslikken wat je wilt zeggen, het beste doen in het belang van je kind en de situatie, om maar niets te forceren of de goede vrede te bewaren.
Gelukkig en verdrietig
Maar vandaag opeens raakt me dat mijn meisje deze zomer weer maar een paar daagjes naar ons toe komt. Dat kan niet anders. Ze heeft haar dingen te doen en dat is uiteraard helemaal oké. Het is geen verwijt. Maar als vader voel ik plots zomaar even dat het te weinig is. Mijn andere kindjes die hier thuis wonen vragen bijna dagelijks naar hun grote zus en wanneer ze haar weer kunnen knuffelen. In hun ogen zie ik hun verlangen dat meteen het mijne weerspiegelt. En tegen mijn eigen gevoel in probeer ik voor de kindjes hier dan goed te praten dat ze hun zus niet zoveel kunnen zien en dat dat oké is, want ja, je wilt hun gevoel van gemis wegnemen. Maar het is niet oke. Nou ja, wel, maar nu even niet, verdorie.
Ik ben altijd sterk, houd me groot en ben flexibel als blijkt dat het weer een tijd gaat duren en dat als het zover is, het kruimels van tijd zijn die we kunnen doorbrengen samen. Natuurlijk, het is heel fijn dat die tijd er is. Heel veel andere ouders (en kinderen en grootouders) zitten in situaties dat ze hun kinderen, ouder en grootouders nooit kunnen zien om welke reden dan ook en aan hen denk ik ook. Dus ik prijs me gelukkig en voel me verdrietig tegelijk. Een gekke mix.
“Ik prijs mezelf gelukkig en verdrietig tegelijk”
Pijn
Je kunt je wapenen tegen het gevoel van je kind al zolang te moeten missen, zolang al het wachten, zolang al slikken dat er altijd andere dingen of mensen elders of situaties voorgaan. Dat is het lot van de uitspraak van destijds. En nogmaals, geen verwijten, niet naar mijn dochter, niet naar haar moeder, zelfs
niet naar de drie vrouwelijke Nederlandse rechters van toen die tegen het advies van de raad voor de kinderbescherming in vonden dat ik mijn meisje na drie jaar liefdevolle solozorg op het vliegtuig moest zetten naar haar (ook liefdevolle) mam in Zweden. Hun tijd en hun liefdevolle verbinding is hen uit het diepst van mijn hart gegund. Maar soms krijgt de pijn even vat op me. Zoals nu.
PS: Binnenkort ga ik op Kek Mama wat heftige, grappige, ontroerende, aangrijpende en voor ouders hartstikke herkenbare passages uit Weg van Lila plaatsen. Ze gaan over de angst om je kind kwijt te raken in een vechtscheiding en tegelijk over het beste maken van de situatie voor jezelf en vooral voor je kind. Fijne dag! Wees lief voor elkaar, en jezelf.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
