Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Hij staat weer voor de deur. De zomervakantie. Toen mijn kids en ik nog in Nederland woonden was het elk jaar zes hele weken overleven. Ik zie al die jaren aan me voorbijschieten. De zon schijnt hoog aan de hemel, de juf zwaait ons uit met een glas rosé in haar hoofd, de kinderen juichen alsof ze net te horen hebben gekregen dat Fortnite een verplicht vak wordt. Laten we één misverstand meteen opruimen: vakantie is géén vakantie. Niet voor ouders. Vakantie is gewoon werken, maar dan zonder collega’s die je koffie brengen, zonder pauzes, en met mensen die je naam 27 keer per uur roepen, meestal gevolgd door een klacht.
“Pap, hij gaat niet uit mijn kamer!”
“Pap, ze kijkt naar mijn boterham!”
“Paaaaaap, ik verveel me.” (maal 361)
Dag één begon altijd hoopvol. We maakten een planning. Iets met picknicken, boswandeling, filmavond, knutselen. Pinterest zei dat het kan. Pinterest liegt.
Tegen lunchtijd was ik standaard de planner kwijt, was het huis ontploft, had één kind blauwe lippen van een stift (“zij wilde zien of het werkte als lippenstift”, “Nietus!”, “Wellus!” etc) en stond ik een geplunderde koelkast of lege snoepverpakkingen te bekijken achter een bed. De picknick? Viel letterlijk in het water. De wandeling? Na twintig meter al gezeur over muggen, dorst, blaren, lege mobieltjes en “ik moet naar de wc”.
En dan kwam de fase: uitjes. Want o ja, kinderen moeten wat doen. Dus hup, naar de Efteling, het zwembad. Waar jij een uur in een klamme kleedkamer staat en je kind vijf uur in een plastic band door een wildwaterbaan glijdt terwijl jij je afvraagt of chloor ook stress oplost. Of naar een binnenspeeltuin, waar je voor 40 euro toegang krijgt tot een ruimte vol krijsende kinderen, plastic friet en een geur die het midden houdt tussen zweet, energiedrank en wanhoop. Elke dag moet je iets. Want niets doen leidt tot schermtijd en schermtijd leidt tot schuldgevoel. Dus dan gingen we maar weer naar opa en oma, of dat ene ‘educatieve museum’ waar mijn kind binnen twee minuten vroeg of er ook een glijbaan was.
En de avonden? Die waren voor het politieagentje spelen.
“Nee, het is bedtijd.”
“Nee, één ijsje is genoeg.”
“Nee, je mag je broer niet verkopen op Vinted.”
De enige rust kreeg ik op het toilet, en zelfs daar klopte iemand op de deur met een vraag over snacks, verloren sokken of het bestaan van God. En was het dan alleen maar kommer en kwel? Tuurlijk niet. Er waren natuurlijk ook stapels mooie momenten. Momenten waar je het allemaal voor doet. Een onverwachte knuffel. Een kind dat giechelt in de tent. Een zandkasteel dat ineens niet instort of een avond zomaar geen kinderruzies. En dan denk je: ach, misschien is het zo erg nog niet. Tot iemand hier laatst op het Spaanse schoolplein vroeg: “Hebben jullie in Nederland ook twaalf hele weken zomervakantie?” Tw… twaalf? Holy fukkie. Daar werd ik even stil van.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.