Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Na zes weken zomer (en hier in Spanje twaalf!) zijn we allemaal een beetje losgewaaid. De kinderen hebben geslapen op tijden die geen enkele kinderpsycholoog goed zou keuren, we hebben ontbeten met ijsjes (“het is toch vakantie?”), en niemand weet meer waar de gymtas is. Je hebt genoten. Van elkaar. Van de vrijheid. Misschien zelfs van een reis – en ja, van dat gevoel dat er even geen gehaaste broodtrommels en overvolle agenda’s bestaan.
Maar dan komt die dag. De eerste dag na de zomervakantie. Komende week gaat regio Noord als eerste weer terug in het gareel… Het leven drukt weer op de wekker en de juf slijpt haar potloden al. De kinderen trekken hun nieuwe schoenen aan, iets te groot zodat ze “er nog in kunnen groeien”, en jij probeert een knoop in je maag te negeren.
Voor mij is die dag nooit zomaar een dag geweest. Ik weet het nog precies: mijn dochter was vier. Haar moeder en ik zaten middenin een vechtscheiding. Ze woonde fulltime bij mij; haar moeder woonde in Zweden. En toen kwam dat moment – haar eerste schooldag. We liepen samen naar het lokaal. Haar rugzak was bijna groter dan zijzelf. Ze keek me aan, zo’n blik vol verwachting en een beetje spanning. Ik zwaaide, zij zwaaide terug. En toen besefte ik: haar mama mist dit. En hoe ingewikkeld het ook tussen ons liep, dat gunde ik haar niet. Niemand verdient het om zo’n dag te missen. Het sneed me door merg en been.
De uren daarna voelde ik me leeg. Het huis klonk stiller dan normaal. Ik stelde me voor hoe zij daar zat, omringd door nieuwe gezichten, de geur van vers geslepen potloden in de lucht. Toen ik haar ’s middags weer ophaalde, rende ze naar me toe met verhalen die over elkaar heen buitelden. Haar blije juf achter haar aan. Die spreek ik trouwens nog steeds weleens nu ik eraan denk. Verhalen. Over de juf en haar rimpelige gezicht. Over een meisje dat haar broodje kaas raar vond. Over de tekening die ze speciaal voor mij had gemaakt: een huis, ons huis, met ons tweeën erin.
Die tekening heb ik nog steeds. Niet omdat ze nou zo getalenteerd was als kleuter (een vierkant met een dak en twee rondjes als hoofden, dat was het wel), maar omdat het die dag samenvat. De pijn van het missen. Het besef dat momenten als deze maar één keer gebeuren. En de trots – op haar, en misschien ook een beetje op mezelf, dat we het samen deden.
Nu, jaren later, blijft die eerste schooldag een dag die me in mijn ziel krast. Ik denk aan hoeveel ouders er zijn die zulke momenten moeten missen. Niet alleen door scheiding of afstand, maar ook omdat ze werken, ziek zijn, of simpelweg niet kunnen komen. Het is een verdriet waar geen agenda rekening mee houdt. Dus als het straks weer zover is, en jij je kind ziet zwaaien op die eerste dag – knoop het op in je hart. Want ja, het normale leven wacht. Maar sommige momenten zijn te groot om gewoon voorbij te laten gaan.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Aribel (31), Ze is kortgeleden voor het eerst moeder geworden, maar ze merk dat haar schoonmoeder erg geïnteresseerd is in haar zwangerschapskilo’s. Tot grote frustratie van Aribel.
Nieuwe liefde kent geen leeftijdsgrenzen, zeggen ze. Maar is dat écht zo als je partner flink ouder of juist jonger is? Een nieuwe studie laat zien dat geluk in een leeftijdsverschil-relatie niet altijd gelijk verdeeld is…
Als jij bent opgegroeid in de jaren ’90 of vroege jaren 2000, dan weet je hoe anders de jeugd toen was. Geen smartphones, geen AirTags, geen ouders die elk moment wisten waar je was. Dit zijn elf momenten uit die tijd die pure nostalgie oproepen. .Op warme zomeravonden sprong je op je fiets, verdween je […]
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Marlies (34), moeder van twee dochters van vijf en drie jaar. Ze merkt dat haar schoonmoeder haar oudste kleindochter duidelijk voortrekt en dat begint pijn te doen.
Toen Jessie, moeder uit Melbourne, op TikTok eerlijk vertelde dat ze het nog steeds lastig vindt om geld uit te geven dat haar man verdient, begrepen duizenden vrouwen wat ze bedoelde. Want ook anno nu voelt financiële afhankelijkheid voor veel stay-at-home-moeders ongemakkelijk.
We willen allemaal dat onze kinderen gelukkig, gezond, veilig en een béétje succesvol worden. En oké, als ze toevallig miljardair worden, zeggen we daar ook geen nee tegen, toch? Kinderen met deze voornamen hebben dan ook de grootste kans om stinkend rijk te worden.