Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Na zes weken zomer (en hier in Spanje twaalf!) zijn we allemaal een beetje losgewaaid. De kinderen hebben geslapen op tijden die geen enkele kinderpsycholoog goed zou keuren, we hebben ontbeten met ijsjes (“het is toch vakantie?”), en niemand weet meer waar de gymtas is. Je hebt genoten. Van elkaar. Van de vrijheid. Misschien zelfs van een reis – en ja, van dat gevoel dat er even geen gehaaste broodtrommels en overvolle agenda’s bestaan.
Maar dan komt die dag. De eerste dag na de zomervakantie. Komende week gaat regio Noord als eerste weer terug in het gareel… Het leven drukt weer op de wekker en de juf slijpt haar potloden al. De kinderen trekken hun nieuwe schoenen aan, iets te groot zodat ze “er nog in kunnen groeien”, en jij probeert een knoop in je maag te negeren.
Voor mij is die dag nooit zomaar een dag geweest. Ik weet het nog precies: mijn dochter was vier. Haar moeder en ik zaten middenin een vechtscheiding. Ze woonde fulltime bij mij; haar moeder woonde in Zweden. En toen kwam dat moment – haar eerste schooldag. We liepen samen naar het lokaal. Haar rugzak was bijna groter dan zijzelf. Ze keek me aan, zo’n blik vol verwachting en een beetje spanning. Ik zwaaide, zij zwaaide terug. En toen besefte ik: haar mama mist dit. En hoe ingewikkeld het ook tussen ons liep, dat gunde ik haar niet. Niemand verdient het om zo’n dag te missen. Het sneed me door merg en been.
De uren daarna voelde ik me leeg. Het huis klonk stiller dan normaal. Ik stelde me voor hoe zij daar zat, omringd door nieuwe gezichten, de geur van vers geslepen potloden in de lucht. Toen ik haar ’s middags weer ophaalde, rende ze naar me toe met verhalen die over elkaar heen buitelden. Haar blije juf achter haar aan. Die spreek ik trouwens nog steeds weleens nu ik eraan denk. Verhalen. Over de juf en haar rimpelige gezicht. Over een meisje dat haar broodje kaas raar vond. Over de tekening die ze speciaal voor mij had gemaakt: een huis, ons huis, met ons tweeën erin.
Die tekening heb ik nog steeds. Niet omdat ze nou zo getalenteerd was als kleuter (een vierkant met een dak en twee rondjes als hoofden, dat was het wel), maar omdat het die dag samenvat. De pijn van het missen. Het besef dat momenten als deze maar één keer gebeuren. En de trots – op haar, en misschien ook een beetje op mezelf, dat we het samen deden.
Nu, jaren later, blijft die eerste schooldag een dag die me in mijn ziel krast. Ik denk aan hoeveel ouders er zijn die zulke momenten moeten missen. Niet alleen door scheiding of afstand, maar ook omdat ze werken, ziek zijn, of simpelweg niet kunnen komen. Het is een verdriet waar geen agenda rekening mee houdt. Dus als het straks weer zover is, en jij je kind ziet zwaaien op die eerste dag – knoop het op in je hart. Want ja, het normale leven wacht. Maar sommige momenten zijn te groot om gewoon voorbij te laten gaan.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.