Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Lees verder onder de advertentie
Na zes weken zomer (en hier in Spanje twaalf!) zijn we allemaal een beetje losgewaaid. De kinderen hebben geslapen op tijden die geen enkele kinderpsycholoog goed zou keuren, we hebben ontbeten met ijsjes (“het is toch vakantie?”), en niemand weet meer waar de gymtas is. Je hebt genoten. Van elkaar. Van de vrijheid. Misschien zelfs van een reis – en ja, van dat gevoel dat er even geen gehaaste broodtrommels en overvolle agenda’s bestaan.
Lees verder onder de advertentie
Maar dan komt die dag. De eerste dag na de zomervakantie. Komende week gaat regio Noord als eerste weer terug in het gareel… Het leven drukt weer op de wekker en de juf slijpt haar potloden al. De kinderen trekken hun nieuwe schoenen aan, iets te groot zodat ze “er nog in kunnen groeien”, en jij probeert een knoop in je maag te negeren.
Haar moeder en ik zaten midden in een vechtscheiding
Voor mij is die dag nooit zomaar een dag geweest. Ik weet het nog precies: mijn dochter was vier. Haar moeder en ik zaten middenin een vechtscheiding. Ze woonde fulltime bij mij; haar moeder woonde in Zweden. En toen kwam dat moment – haar eerste schooldag. We liepen samen naar het lokaal. Haar rugzak was bijna groter dan zijzelf. Ze keek me aan, zo’n blik vol verwachting en een beetje spanning. Ik zwaaide, zij zwaaide terug. En toen besefte ik: haar mama mist dit. En hoe ingewikkeld het ook tussen ons liep, dat gunde ik haar niet. Niemand verdient het om zo’n dag te missen. Het sneed me door merg en been.
Lees verder onder de advertentie
De uren daarna voelde ik me leeg. Het huis klonk stiller dan normaal. Ik stelde me voor hoe zij daar zat, omringd door nieuwe gezichten, de geur van vers geslepen potloden in de lucht. Toen ik haar ’s middags weer ophaalde, rende ze naar me toe met verhalen die over elkaar heen buitelden. Haar blije juf achter haar aan. Die spreek ik trouwens nog steeds weleens nu ik eraan denk. Verhalen. Over de juf en haar rimpelige gezicht. Over een meisje dat haar broodje kaas raar vond. Over de tekening die ze speciaal voor mij had gemaakt: een huis, ons huis, met ons tweeën erin.
Ik denk aan hoeveel ouders dit soort momenten moeten missen
Die tekening heb ik nog steeds. Niet omdat ze nou zo getalenteerd was als kleuter (een vierkant met een dak en twee rondjes als hoofden, dat was het wel), maar omdat het die dag samenvat. De pijn van het missen. Het besef dat momenten als deze maar één keer gebeuren. En de trots – op haar, en misschien ook een beetje op mezelf, dat we het samen deden.
Lees verder onder de advertentie
Nu, jaren later, blijft die eerste schooldag een dag die me in mijn ziel krast. Ik denk aan hoeveel ouders er zijn die zulke momenten moeten missen. Niet alleen door scheiding of afstand, maar ook omdat ze werken, ziek zijn, of simpelweg niet kunnen komen. Het is een verdriet waar geen agenda rekening mee houdt. Dus als het straks weer zover is, en jij je kind ziet zwaaien op die eerste dag – knoop het op in je hart. Want ja, het normale leven wacht. Maar sommige momenten zijn te groot om gewoon voorbij te laten gaan.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Presentator Daphne Bunskoek (51) koos er bewust voor om geen kinderen te krijgen. In de GRAPES Podcast vertelt ze aan Bridget Maasland (50) waarom het leven in de perfecte gezinsbubbel haar niet gelukkig zou maken.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Tijdens een middagje voetbal in de Johan Cruijff ArenA laat Freek Rikkerink zien dat hij zijn toekomstige zoon nu al wil inwijden in zijn liefde voor de sport.
Douchen op de camping met een peuter is bepaald geen wellnesservaring. Je sjouwt met slippers, washandjes, muntjes, shampoo die altijd óf op is óf in je tas lekt en niet te vergeten een kind dat alle kanten op gaat behalve de goede.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
