Eigen beeld
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Onze familie breidt zich in rap tempo uit. We begonnen met Juf Roos, en inmiddels hebben ook Zou de Zebra, Peppa Pig, Bing (of zoals Floris hem noemt: “die grote mier”), de Autopatrouille en Baloe de Beer zich toegevoegd aan ons gezin. Allemaal leuk en gezellig, maar het tempo waarmee deze figuren terrein winnen in ons leven zint me allesbehalve.
De eerste keer dat Floris een scherm zag, was ongeveer een jaar geleden. Hij was toen 1,5 en we waren onderweg naar een weekend met vrienden. Het was vrijdagmiddag, elke weg die we moesten hebben stond muurvast en met een dreumes die toen al een takkehekel had aan autorijden, besloten we een nieuwe troef in te zetten: Juf Roos. Je raadt het al: dat was bingo. Magisch vond hij het en zelden heeft Floris ergens zo aandachtig naar zitten kijken. Wij vooral blij dat we alle drie levend op de plaats van bestemming aankwamen, hij een nieuwe ervaring rijker.
Nu, fastforward naar vandaag, is tv-kijken een onderwerp dat bijna elke dag wel een keer besproken wordt. En waar we soms aan toegeven, en soms niet. Ik wil geen kind grootbrengen dat zichzelf niet kan vermaken, zich geen minuut kan vervelen en liever voor de tv zit dan dat hij buiten speelt. Maar we hoeven ook niet te overdrijven. Welk kind van 2,5 jaar oud kijkt er nóóit naar een scherm?
Het moeilijkste vind ik het sneeuwbaleffect. Hoe meer hij tv kijkt, hoe vaker hij erover begint en vooral: hoe moeilijker het voor hem is om ermee te stoppen. De “foooon” heeft bijna direct impact op zijn gedrag. Het is meteen te merken als hij (te) veel naar een tv of telefoon heeft gekeken. Hij is prikkelbaarder, heeft een kort lontje en wordt stierlijk vervelend.
Natuurlijk doen wij er zelf ook aan mee. En is het soms gewoon heel lekker. Er is weinig fijner dan samen wakker worden op zondagochtend, en in bed wachten tot het buiten licht wordt met een filmpje aan. Of rustig koken terwijl Floris even tv kijkt. Of na het eten lekker met z’n drieën op de bank ons eten laten zakken, voordat we naar bed gaan. Maar wanneer is het te veel? Dat antwoord lijkt elke dag anders.
Om die hand in eigen boezem nog even verder naar beneden te steken: hij ziet ons óók telefoons gebruiken. Vaak meer dan we zouden willen. En het is nog moeilijk uit te leggen dat ik dat ding ook nodig heb voor het boodschappenlijstje, om te pinnen en mijn afspraken. Het is er wederom eentje die op het lijstje “balans zoeken” kan, zeggen we maar.
Het automoment lossen we tegenwoordig op door samen liedjes te luisteren. In plaats van een scherm zingen en dansen we ons hele repertoire. Dat is een stuk gezelliger en in elk geval iets samen. Dat ik inmiddels zelf kan optreden als Juf Roos, nemen we maar voor lief.
Meer columns lezen van Bianca en haar jonge gezin? Je vindt ze hier.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Kirsten Schilder is getrouwd met zanger Nick Schilder en moeder van Nikki, Julian en Jackie. Daarnaast is ze oprichter van Making Memories.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.