Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
In Australië had een school laatst geldproblemen, las ik vanochtend in een krant. Hun oplossing? Heel creatief: ouders laten dokken voor de knutselwerken van hun kinderen. Prijskaartje: 1.200 euro. Per kind. Die ouders woest natuurlijk. Er waren er zelfs bij die de art van hun kinderen bij school wilden opeisen, maar daar stak de politie een stokje voor. Gekkenhuis. Maar ik dacht alleen: koopje!
Want eerlijk: heb je wel eens goed gekeken naar de kunstwerken van jouw kinderen? Hier thuis heb ik een complete galerie. Een zolder vol meesterwerken. Het is een soort Louvre, maar dan zonder beveiliging en mét glitterlijm, veel glitterlijm. O nee, correctie van mijn dochter, de artist herself: ‘Ik gebruikte nooit glitterlijm, maar eerst gewone lijm en dan gooide ik er glitters overheen. Dat is iets anders…’ Maar dat terzijde.
Al met al, en ik heb even gekeken zojuist, ik heb hier dus vijf Mona Lisa’s (waarvan er drie scheel kijken). Een Schreeuw die Munch zelf acuut naar de KNO-arts had gestuurd. En een Nachtwacht van lucifers die Rembrandt jaloers zou maken. En toch: niemand wil ze hebben. Sotheby’s? Niet geïnteresseerd. Christie’s? Kijkt niet eens. De kringloop? “Nee bedankt, we nemen geen werken meer aan waar macaroni uitvalt.”
Neem het meesterwerk van mijn zoon. Officiële titel: Regenboogdraak. In de praktijk: een platgereden worm in twee kleuren, het originele wit van het papier en rood. Veel rood. Ik zie er woede in, en bezieling, de manier waarop dit is ingekleurd… letterlijk en figuurlijk buiten de lijntjes. Geniaal. Nu al zo vrij in het uiten van zijn visie. Kon dat maar zijn hele leven zo blijven. De finesse druipt ervan af, maar het kunnen ook resten melk zijn. Onbetaalbaar. Letterlijk, want je krijgt er echt geen stuiver voor. Nou ja, oma zou er in een gekke bui misschien een eurootje voor over hebben.
Maar ik denk, die 1.200 euro? Spotgoedkoop! Ik bedoel: als school morgen mailt: “Beste ouder, uw dochter heeft vandaag een papier machéwereldbol gemaakt van een opgeblazen ballon die symbool staat voor de fragiliteit van de moderne samenleving. Factuur: €650.”
Dan pin ik huilend. Maar trots. Want elke ouder weet: kinderkunst is emotionele chantage in A4-formaat. Je kunt het niet weigeren. Je kunt het niet weggooien. Dus je betaalt. Altijd. Sterker nog, ik wil een verzekering. Mocht mijn doos vol wc-rol-poppen ooit afbranden, dan eis ik 4,8 miljoen schadevergoeding. Minstens.
En eigenlijk vind ik dat Nederlandse scholen dit idee ook moeten omarmen. Geen suffe bingo of loterij meer. Geen cakejes verkopen in de buurt voor €2,50. Of die gare kinderpostzegels. Gewoon: “Uw zoon heeft vanochtend een zon getekend die verdacht veel lijkt op een boze pannenkoek. Dat is €400. Graag betalen voor vrijdag.”
En wij ouders? We zouden betalen. Natuurlijk. Met liefde. Toch? Jij niet??? Nou ja, bruut! Ja, stel dat je kind die ene wereldberoemde kunstenaar wordt waarvoor later miljoenen betaald worden. Dan heb jij toch maar mooi een vroeg werk van hem liggen. Dus die investering doen we allemaal met liefde. En als het dan niks wordt met die droom… Nou ja, dan is het toch waar wat ze zeggen over kinderkunst. Die is net als een fles wijn. Je hoopt dat het later wat waard wordt, maar meestal eindig je met een kater.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We doen ons best. De dagen zijn lang, de nachten met een beetje pech nog langer. We rennen van broodtrommels naar werkmail, poetsen neuzen en rapen vieze sokken op.
Soms gebeuren er thuis van die dingen waar je eerst helemaal niets van snapt, zoals kattenvoer dat verdwijnt. En als je dan eindelijk ontdekt wat er achter zit, vraag je je af waarom je er niet eerder op bent gekomen.
Het leven als moeder zit vol verrassingen. Soms zijn dat lieve momenten met je kind en soms een confrontatie met je verleden. Voor Sanne (32) eindigde een gewone dinsdagochtend met een shock: ze kwam haar oude pester van de middelbare school tegen.
Wie droomt er níét van om de boel te pakken en richting Spanje te vertrekken? De familie Verleg deed het gewoon. Melissa en Pim stapten met hun vijf kinderen in het avontuur van hun leven, weg van regenachtige schoolpleinmomenten en hallo zon, tapas en een nieuw bestaan.
Liefde in films zien er altijd zo romantisch uit. Maar echte liefde? Die is vaak veel minder filmisch en juist daarom zo mooi. Het zit ’m in die kleine, onopvallende momenten: de dingen die je misschien saai of onromantisch noemt, maar die eigenlijk helemaal niet zo zijn. Soms zijn het juist die alledaagse dingen die […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Yonna, die haar beste vriendin een slechte moeder vindt.