Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik ben geëmigreerd afgelopen week. Naar Spanje. Samen met twee van mijn kids. Die stonden ook te springen. In september was ik het opeens zat (nou ja, al veel langer, maar ik zat even thuis na een knieoperatie en plots ging er een balletje rollen). Benzine duurder, gas naar recordhoogte, de boodschappen die maar duurder en duurder worden, hele volksstammen die moeite hebben een dak boven hun hoofd en dat van hun kinderen te vinden, regeltjes hier, regeltjes daar, regentjes hier, regentjes daar, teveel gedoe, te weinig elektriciteit dus overal oerlelijke windmolens en velden vol zonnepanelen, boeren pesten, iedereen lekker bang maken in de krant en op tv en figuren als Marc Rutte die de menigte lekker klaarstomen voor oorlog. Op-zou-ten.
Nou ja, dat deden wij dus; de kids en ik. En nee, natuurlijk is Spanje niet het beloofde land waar nooit iets gebeurt, maar het weer, de vrijheid, de mogelijkheid een bubble te creëren waarin ik niemand tot last ben en niemand mij tot last is, een volle tas boodschappen voor minder dan de helft van wat het kost bij mijn plaatselijke Castricumse supermarkt, de uitgebreide natuur, de zee, de zon, de zon en o, de zon.
Dat zou ik ook wel willen, maar ja, mijn baan, mijn hypotheek, mijn zieke schoonmoeder…
‘Nouuuu, wat dapper,’ zeiden veel mensen die van mijn plannen hoorden. ‘Dat zou ik ook wel willen, maar ja, mijn baan, mijn hypotheek, mijn zieke grootmoeder, mijn schoolgaande kind, mijn dit en mijn dat.’ Honderdduizend redenen hadden ze om deze stap niet te maken. Wat ieders goed recht is natuurlijk. Dromen alleen is ook fijn en misschien is het Nederland van nu ook wel de droom van heel veel mensen.
Voor mij was het tijd om te gaan en voor mijn twee schatjes ook trouwens. Het slaafse schoolsysteem waarin iedereen platgewalst wordt tot brave werknemers, gehoorzame burgers en soldaten was niets voor hen. Magister, mentoruur en Zermelo, no thank you. Toetsweek… wie heeft er bedacht dat het fijn is voor kinderen om ze een paar keer per jaar een ruime week met elke dag stapels toetsen in te rammen? Gepresteerd moet er worden, alles en iedereen samengeperst tot cijfers en niveaus.
Maar wat mij opviel toen ik mijzelf en de kids uit ging schrijven bij het gemeentehuis was dat ik aan een handgeschreven toestemmingsverklaring van de niet aanwezige moeder genoeg had om onze kinderen uit te schrijven en ze mee te nemen naar het buitenland. Ik had verwacht dat de moeder op z’n minst in persoon mee moest komen naar de afspraak met haar paspoort om te zeggen ‘Ja, mijn kinderen mogen zonder mij emigreren.’ Hoeveel kind-ontvoeringen zijn er tenslotte wel per jaar? Maar nee hoor, ik leverde een (overigens wel echt door hun moeder handgeschreven) a4’tje in samen met een foto van haar paspoort en dat was voldoende. Geen toetsing, geen belletje of navraag. Een simpel handgeschreven briefje did the job.
Nu zit ik hier aan het zwembad van mijn tijdelijke huurhuis mijn column te schrijven in de zon, terwijl de kinderen om me heen aan het voetballen zijn. Een nieuw hoofdstuk, een nieuwe droom is begonnen. Wat zijn jouw dromen? Waar zou jij blij van worden? En wat houd je tegen dit realiteit te laten worden?
Meer columns van Patrick lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.