Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Lees verder onder de advertentie
Ik heb kortgeleden een vriendin, die ik nog niet zo lang ken, beloofd om haar spermadonor te zijn. Ze had geen goed gevoel gehad bij de man die ze aanvankelijk als donor op het oog had en nu is er plots nog maar weinig tijd over. Ze is 42 en dan dringt de tijd.
Op mijn pad
Op een of andere manier komt het donorvaderschap steeds op mijn pad. Ik heb al een waanzinnig leuke donorzoon van negen die ik ook met enige regelmaat zie, maar daarbuiten is me nog een keer of drie gevraagd of ik als donor zou willen helpen iemands babydroom uit te laten komen. Is het omdat mijn mannelijke energie goed in balans is? Of juist mijn vrouwelijke? Kunnen vrouwen onbewust voelen of een man flink vruchtbaar is of niet? Wat ik met vijf kinderen natuurlijk wel ben. Of komt het misschien omdat ik als kind altijd droomde van een groot gezin en dat het universum dat heeft onthouden ofzo? Feit is dat het eens in de paar jaar voorbijkomt. Zelfs nu dus nog, op mijn 53ste.
Lees verder onder de advertentie
Liefdevol en oprecht
Natuurlijk ga ik bij dit soort grote beslissingen niet over één nacht ijs. Ooit zat ik bij een kliniek in de receptie te wachten voor het intakegesprek waaruit mijn 9-jarige is ontstaan en daar keken wachtende stelletjes me aan van ‘Zou dat onze donor zijn?’. Dat onbekende leek mij toen helemaal niets. Mijn hele lijf zei dat ik mijn DNA alleen aan een bekende wilde doneren. Iemand van wie ik wist dat diegene liefdevol en oprecht in het leven staat.
Lees verder onder de advertentie
En zo gebeurde het dat ik laatst in mijn autootje zat onderweg naar het huis van die vriendin om te doneren, via zelfinseminatie. Het was een rit van hoop en vrolijkheid en een heleboel verantwoordelijkheidsgevoel. Ik had dan wel ja gezegd, ik voelde ook dat het proces me zwaarder viel dan tien jaar geleden. Al anderhalve week dacht ze dat ze ieder moment haar eisprong zou hebben en al die tijd stond ik op scherp. Ik dacht terug aan de appjes over en weer over de voorwaarden in het donorcontract. Twaalf maanden doneren, geen ouderlijke verplichtingen, het kind heeft recht op omgang met de biologische vader als het dat wil, dat soort dingen. Dat was gelukkig allemaal geregeld
Spuitje
Op de tafel zag ik het plastic potje en het spuitje met het extra lange tuutje al liggen Giechelend en gespannen deed ze de deur open. We gaven elkaar een knuffel. Ja, want wat doe je als iemand zo meteen een spuitje met jouw specimen bij zichzelf naar binnen gaat brengen? We dronken wat thee en water en toen was het tijd om te leveren. Op de tafel achter ons zag ik het plastic potje met dekseltje en het spuitje met het extra lange tuutje al liggen. Als een soort zestienjarigen zaten we daar.
Lees verder onder de advertentie
Wie zou het hoge woord eruit gooien?‘ Zal ik dan maar ehh…’ haperde ik.‘Ehh ja…’ haperde zij terug. Ongemakkelijk stonden we op en trok ik me terug in de badkamer. Niet veel later zat ik in de auto terug naar huis en wenste ik dat ‘het in een keer raak zou zijn’. Afwachten is het en fingers crossed. Want hoe mooi zou het zijn als de droom van deze volgens mij superlieve moeder in de dop op het nippertje toch nog uit zou kunnen komen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Het huisdier van je kind, hun oogappel, hun grootste liefde. En dan gaat ‘ie dood. Shit happens, maar of je kind hier ooit nog overheen komt, is de vraag.
Sanne (37) is getrouwd met Jeroen en samen hebben ze twee kinderen: Noa (6) en Mees (4). Ieder jaar op Koningsdag trekt haar gezin er feestelijk op uit – maar Sanne blijft bewust alleen thuis.