Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik heb kortgeleden een vriendin, die ik nog niet zo lang ken, beloofd om haar spermadonor te zijn. Ze had geen goed gevoel gehad bij de man die ze aanvankelijk als donor op het oog had en nu is er plots nog maar weinig tijd over. Ze is 42 en dan dringt de tijd.
Op een of andere manier komt het donorvaderschap steeds op mijn pad. Ik heb al een waanzinnig leuke donorzoon van negen die ik ook met enige regelmaat zie, maar daarbuiten is me nog een keer of drie gevraagd of ik als donor zou willen helpen iemands babydroom uit te laten komen. Is het omdat mijn mannelijke energie goed in balans is? Of juist mijn vrouwelijke? Kunnen vrouwen onbewust voelen of een man flink vruchtbaar is of niet? Wat ik met vijf kinderen natuurlijk wel ben. Of komt het misschien omdat ik als kind altijd droomde van een groot gezin en dat het universum dat heeft onthouden ofzo? Feit is dat het eens in de paar jaar voorbijkomt. Zelfs nu dus nog, op mijn 53ste.
Natuurlijk ga ik bij dit soort grote beslissingen niet over één nacht ijs. Ooit zat ik bij een kliniek in de receptie te wachten voor het intakegesprek waaruit mijn 9-jarige is ontstaan en daar keken wachtende stelletjes me aan van ‘Zou dat onze donor zijn?’. Dat onbekende leek mij toen helemaal niets. Mijn hele lijf zei dat ik mijn DNA alleen aan een bekende wilde doneren. Iemand van wie ik wist dat diegene liefdevol en oprecht in het leven staat.
En zo gebeurde het dat ik laatst in mijn autootje zat onderweg naar het huis van die vriendin om te doneren, via zelfinseminatie. Het was een rit van hoop en vrolijkheid en een heleboel verantwoordelijkheidsgevoel. Ik had dan wel ja gezegd, ik voelde ook dat het proces me zwaarder viel dan tien jaar geleden. Al anderhalve week dacht ze dat ze ieder moment haar eisprong zou hebben en al die tijd stond ik op scherp. Ik dacht terug aan de appjes over en weer over de voorwaarden in het donorcontract. Twaalf maanden doneren, geen ouderlijke verplichtingen, het kind heeft recht op omgang met de biologische vader als het dat wil, dat soort dingen. Dat was gelukkig allemaal geregeld
Op de tafel zag ik het plastic potje en het spuitje met het extra lange tuutje al liggen Giechelend en gespannen deed ze de deur open. We gaven elkaar een knuffel. Ja, want wat doe je als iemand zo meteen een spuitje met jouw specimen bij zichzelf naar binnen gaat brengen? We dronken wat thee en water en toen was het tijd om te leveren. Op de tafel achter ons zag ik het plastic potje met dekseltje en het spuitje met het extra lange tuutje al liggen. Als een soort zestienjarigen zaten we daar.
Wie zou het hoge woord eruit gooien?‘ Zal ik dan maar ehh…’ haperde ik.‘Ehh ja…’ haperde zij terug. Ongemakkelijk stonden we op en trok ik me terug in de badkamer. Niet veel later zat ik in de auto terug naar huis en wenste ik dat ‘het in een keer raak zou zijn’. Afwachten is het en fingers crossed. Want hoe mooi zou het zijn als de droom van deze volgens mij superlieve moeder in de dop op het nippertje toch nog uit zou kunnen komen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).