Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Mijn buik. Wat was het een feest om deze negen maanden niet in te hoeven houden. Nou ja, bij de eerste zwangerschap duurde het wel een maand of drie voordat mijn zelfbeeld niet het vinkje ‘dik’ aantikte, maar daarna was het vrij spel. Ja, die buik mocht gezien worden. De strakke topjes, die ik in de zeroes met trots droeg, maakte geleidelijk hun rentree tijdens mijn zwangerschappen. Mijn buik was het stralende middelpunt geworden in plaats van een bron van onzekerheid. De strakke spijkerbroeken werden vervangen door zwangerschapsbroeken met bevrijdende elastieken banden.
Wat. Een. Verademing!
Ik durfde zelfs een streepje shirt te dragen. Een horizontale nota bene! Asterix move over! Yes, ik voelde me sexy. Hoe dat kon? Geen idee. Het zullen de hormonen wel zijn geweest, maar elke gram die de weegschaal meer aangaf, was een teken van liefde. Liefde voor mijn baby en liefde voor mijn eigen lijf.
Lees ook – ‘Patricia: Door die zogenaamde fietslampjesbrigade creëren we aartsluie kinderen’ >
Maar dit euforische zelfbeeld zakte als een plumpudding in elkaar na mijn bevalling. Ik herkende mijn eigen lijf totaal niet. Wie was die persoon in de spiegel? En het allerergste vond ik dat de obsessieve gedachte van het hebben van een ‘platte buik’ weer helemaal terug was. En ik had ook nog eens de pech dat veel van mijn vriendinnen, twee weken nadat ze waren bevallen, hun oude spijkerbroeken aankonden. Mijn enige optie was een legging. Maar ik verlangde naar een broek zonder elastiek. Maar zelfs liggend kreeg ik mijn oude broeken niet aan. Vloekend en huilend lag ik op bed, maar dat bovenste knoopje ging mooi niet dicht.
“Vloekend en huilend lag ik op bed, maar dat bovenste knoopje ging mooi niet dicht”
Kijk, iedere vrouw krijgt te maken met lichaamsverandering voor, tijdens en na een zwangerschap. En bij de een vliegen de kilo’s eraf, terwijl de ander for ever zal struggelen. Ik heb de weegschaal het huis uitgebonjourd en ben als een malle gaan sporten. En dat hielp zeker, maar als ik terugkijk heeft het echt een aantal jaren geduurd voordat ik weer helemaal mijn oude ik was. De moraal van het verhaal is dat je echt geluk hebt als je bij de happy few hoort die na twee weken weer een oude broek aan kan.
En de rest van ons? Tja, we blijven gewoon ons best doen om die oude spijkerbroek aan te krijgen terwijl we stiekem dromen van een wereld waarin elastieken banden de norm zijn…
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.