Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik kreeg een geboortekaartje met daarop de heugelijke vermelding dat Zomer was geboren. Ze was het zusje van Lente. I kid you not. Er gingen zoveel gedachten door mij heen, dat ik voor mijn gevoel alweer bijna in de herfst zat.
Een van de makkelijkste beslissingen rondom mijn zwangerschap vond ik het uitkiezen van een naam. Dat was echt zo gepiept. En mijn partner had ik gelukkig vrij snel aan boord van de babynamenboot. Ík had immers al behoorlijk wat ‘voorwerk’ moeten doen voordat het zaadje überhaupt geplant kon worden. Zes iui-pogingen, één miskraam en twee ivf-behandelingen later was het ein-de-lijk gelukt. Je begrijpt, ik had wat psychologische artillerie in mijn arsenaal om er een babynaam doorheen te drukken.
“Bepaalde naamassociaties gonzen nu eenmaal door in onze maatschappij met gevolgen”
En hoewel ik al vrij snel wist welke naam het werd, was ik me terdege bewust van de verantwoordelijkheid die mijn keuze met zich mee zouden brengen. Ik bedoel: een Floris-Jan-Hendrik-Cornelis-baby heeft een andere connotatie dan een Britney-Priscilla-Dewi-Kayleigh-baby. Bepaalde naamassociaties gonzen nu eenmaal door in onze maatschappij met gevolgen.
Lees ook – In de tijdmachine: dít worden in 2050 (!) de populairste babynamen >
Ikzelf heb pas een paar jaar vrede met mijn eigen naam (en als ik heel eerlijk ben, is het meer een wapenstilstand dan vrede), want Patricia eindigt nog altijd hoog in rijtjes van ordinaire namen. En ik zeg altijd: er is niets mis met een tikkeltje ordinair, maar ik vul dat liever zelf in.
Dit gezegd hebbende zou ik mijn kinderen vandaag de dag een compleet andere naam geven. Om de simpele reden dat de associatie met beide namen direct een meisje is. En omdat onze maatschappij andere kernwaarden toedicht aan dit gender. Yup, ik zou ze een naam gunnen waaruit niet meteen blijkt tot welk geslacht ze behoren. Een naam zoals Pascal, Sam, Kris of Robin bijvoorbeeld.
“Ik zou ze een naam gunnen waaruit niet meteen blijkt tot welk geslacht ze behoren”
Sterker nog, ik pleit voor een (genderneutrale) naam die je op je achttiende mag veranderen of aanpassen. En als je zin hebt ook op je 21e of 22e – of wanneer je wilt. Oké, oké, administratief misschien een dingetje, hoewel ik denk dat we daar in de toekomst vast een digitale oplossing voor vinden. Ik bedoel, ik kreeg mijn voornaam eind jaren zeventig. Joehoe. Dat is superlang geleden!
“Maar hoe wil je dan heten Patricia?” Nou misschien nu wel even Zomer of wellicht iets genderneutraler zoals Sky, Rain of Storm…
Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke zondag tussen 16.00 en 18.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.
Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:
*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden
Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.