
Elise: ‘We zwaaiden blij naar papa in de zee, niet wetende wat zich echt afspeelde’
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Kun jij je je ouders nog jong herinneren? Ik niet echt. Alleen van de foto’s. Er is er één waarop ik voor het eerst een glimp van hun jeugd vóelde. Beiden met een sigaret in de mond en zeer verliefd in elkaars ogen kijkend. Ze zagen er jong, onbezorgd en een beetje brutaal uit. Zo heb ik ze nooit gekend.
Misschien raakte juist daarom deze zin me zo: “De tijd zorgt ervoor dat kinderen hun ouders nooit jong kennen.” Een zin die regelrecht mijn jonge moederhart binnendrong. Hij komt uit het prachtige boek Waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens. I know, spuit elf. Maar soms ligt er gewoon een boek drie (!) jaar lang op mijn nachtkastje omdat… ehm, nou ja, omdat HET LEVEN GEWOON HEEL DRUK IS (en ik ’s avonds vaak naar mijn good friends the Real Housewives of Whatever kijk).
Maar ik zit weer in mijn leesfase. Ik zit sowieso in een hele bijzondere fase… want: scheiding. En ik merk dat ik op veel vlakken zo blue ben, dat ik nu van alles aanpak om mezelf te voeden. Van Oprah’s Super Soul-podcast tot dansmeditatie. Hey, never waste a good crisis.
Goed, terug naar die confronterende zin. “De tijd zorgt ervoor dat kinderen hun ouders nooit jong kennen.” Ik heb mezelf jarenlang wijsgemaakt dat ik een coole, jonge moeder ben. Dat mijn generatie zo veel dichter bij haar kinderen staat dan die erboven. En dat baseer ik op het feit dat ik mijn kinderen bijna nooit corrigeer als ze ‘fuck’ zeggen. Ja, een beetje voor de vorm maar eerlijk? Ik vind het eigenlijk best wel tof of zo.
En ondanks dat mijn kinderen zich vooralsnog labelen als cisgender, zijn de gesprekken bij ons thuis behoorlijk woke. Oké, we hadden vroeger thuis óók al een genderneutrale wc, maar daar werd er in moeders oor gefluisterd als er tampons nodig waren. Bij ons staan ze gewoon in de keuken, tussen de crackers. Paarse Vrijdag vinden ze ongemakkelijk, want: “het is toch normaal dat je uit 73 genders mag kiezen?”
Maar na jaren opvoeden op gevoel, met Spotify als enige pedagogisch kompas, begin ik me te realiseren hoe naïef die hele “wij-zijn-de-leukste-generatie-ouders-ooit”-gedachte is. Ouders zijn per definitie niet jong. Niet hip. En zeker niet happening (alleen al dat woord moet met pensioen).
Tegen de tijd dat de kinderen je zien als als een mens met een verhaal in plaats van functionele koelkastvuller, dan zit jij in de overgang. Of een midlifecrisis
En als je kinderen dan eindelijk op een leeftijd komen waarop gesprekken écht gelijkwaardig worden, waarop ze je zouden kunnen zien als een mens met een verhaal in plaats van functionele koelkastvuller, dan zit jij in de overgang. Of een midlifecrisis. Of een scheiding. En laten we eerlijk zijn: dat levert zelden de beste parent-CV-skills op. Dus toen ik die zin las, werd ik even stil. Het maakte me verdrietig. Maar het was ook een wake up call. Want dat is het dus: je bent nu eenmaal de ouder. En zij zijn het kind. En dat is geen kloof, maar een gegeven en een liefdevolle afstand die je volgens mij niet moet willen overbruggen, maar juist omarmen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!