Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
In mijn vorige column schreef ik over mijn fascinatie voor de blinde vlek en de helende reis naar de mijne. Een journey die uiteindelijk veel meer bracht dan wat emotionele aha-momenten.
Op woensdag is het bij ons marktdag. Terwijl iedereen van heinde en verre komt om kaas, een Vietnamese loempia van eigen recept of een warme winterpyjama te kopen, had ik meestal afspraken gepland en miste ik wéér de markt. Je kunt dus gerust zeggen dat de markt mijn blinde vlek was.
Maar vandaag liep ik er sinds maanden weer eens overheen. De vertrouwde kraampjes met de bekende gezichten en rode konen gaven me een gevoel van thuiskomen. Tot mijn oog viel op een nieuwe, schreeuwerige kraam. Felle kermiskleuren sloegen me tegemoet. In het midden stond één man, handen in de zakken, wachtend tot de scholen uitgingen. Zijn postuur deed denken aan een misdadiger uit een Roald Dahl-boek: lang, iets gebogen en zichtbaar verslagen in de strijd tegen beginnende kaalheid.
Ik wierp een blik op zijn waar en mijn maag draaide zich om. Niet alleen vanwege de suiker die ervan afdroop, maar ook door het arsenaal aan E-nummers dat me aanstaarde in de vorm van Unicorn Lollies, Extreme Sour Mats, Brain Blasters, Acid Drops, Mega Mouth Melters en Warheads. Binnen een paar minuten zou zijn kraampje volstaan met minderjarigen die zijn zakken kwamen spekken.
Niet alleen op de markt kopen kinderen gif zonder toezicht van hun ouders; ook de supermarkten verdienen vrolijk mee aan de suiker- en cafeïneroes van onze jeugd. Ik heb soms het idee dat de helft van de klanten daar nog in de groeispurt zit. En als ze zich niet te goed doen aan chips of winegums, dan is het wel aan die ellendige energiedrankjes.
Supermarkten als Albert Heijn, Plus, Dirk, Coop en Jumbo pronken inmiddels met hun eigen morele kompas: ze verkopen geen energiedrank meer aan jongeren onder de veertien of zestien, afhankelijk van welke filiaalmanager zich die dag verantwoordelijk voelt. Geen wet, gewoon een huisregel met marketingwaarde. De overheid denkt nog na over een landelijk verbod vanwege gezondheidsrisico’s, maar de supermarkten hebben de PR alvast binnen – alsof suiker met een goed geweten ineens minder zoet smaakt.
‘Maar je moet het als ouder toch gewoon verbieden aan je kind?’ If parenting was this easy… Ik pleit voor een NIX18-campagne op energiedrankjes en eerlijk gezegd ook voor een NIX16 op snoep. Het is toch van de zotte dat een kind van negen gewoon zelf een zak snoep kan kopen?
Ik vang de blik van de man bij de snoepkraam, maar hij ontwijkt hem. Ik ben geen prooi voor hem. Als ik verder loop, dringt de geur van karamel mijn neus binnen. Het nostalgische gevoel houdt precies twee seconden stand: de school is uit, en een golf kinderen stroomt de markt op. De stroopwafelkraam lijkt een blinde vlek voor ze te zijn; ze rennen recht op de griezel met zijn kermiskleuren af.
Ik zucht. Is dit het nieuwe normaal? Of gewoon een collectieve blinde vlek van de maatschappij?
Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Zelfs een koningin heeft iemand nodig bij wie ze haar hart kan luchten.
Louise emigreerde met haar gezin vanuit Frankrijk naar Nederland, voor het werk van haar man. Ze kwam er onlangs achter dat ze het sinterklaasfeest al die tijd verkeerd gevierd heeft.
Als je op vakantie gaat met een groot gezin, weet je één ding zeker: het blijft nooit bij alleen zonnebrand en zand tussen je tenen. In de nieuwste aflevering van Grote Gezinnen, Grote Vakanties liep de spanning onverwacht hoog op.
Na jaren van onzekerheid en publieke speculatie is er eindelijk duidelijkheid voor Marco Borsato (58). De rechtbank sprak hem donderdag vrij van de beschuldigingen van ontucht met een minderjarige, omdat er onvoldoende bewijs was.
Soms denk je dat je het puberleven onder controle hebt… tot je ineens een woedende ouder in je inbox vindt. Met woorden als schade, tapijt en camerabeelden. En voor je het weet zit je met een Tikkie van 390 euro en een zoon die zich van geen kwaad bewust is.