Patricia: ‘Als je dan eindelijk de moed hebt verzameld, is het ineens veel enger dan verwacht’

Patricia van Liemt
Patricia van Liemt
Patricia van Liemt
Leestijd: 3 minuten

Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.

Lees verder onder de advertentie

Ik ben al een tijdje compleet geobsedeerd door het fenomeen de blinde vlek. Het begon met het onderzoeken van die van mijn huisgenoten. Maar aangezien de helft van hen minderjarig is, heb ik besloten dat kinderen daar nog vrijstelling voor krijgen. Ze zijn volop in ontwikkeling en die groei gaat meestal gepaard met het verdwijnen of juist ontmaskeren van een hoop blinde vlekken.

Lees verder onder de advertentie

Blinde vlekken

Ik daarentegen, als perimenopauze vrouw, en voordat je denkt dat ik een box op je voorloop, de perimenopauze begint vaak al rond je 38e, zit midden in mijn ‘hé blinde vlek ik zie je ineens-fase’. Uiterst fascinerend als je het mij vraagt. Want ik dacht dat ik mijn eigen blinde vlekken wel even kon opdreunen, dat ze ergens in mijn makkelijk toegankelijke bewustzijn lagen opgeslagen. Maar niets bleek minder waar. Ze zaten aan de andere kant van de maan. Daar waar het pikdonker is. Daar moet je met je jezelf in een eenpersoonsraket naar toe. En dan moet het ook maar net lukken om in orbit te komen, dicht genoeg bij de die mysterieuze zijde om iets te ontdekken.

Lees verder onder de advertentie

Als je dan eindelijk de moed hebt verzameld en je langzaam de donkerte in beweegt, met je ziel als zaklamp, is het ineens veel enger dan je had verwacht. Want terwijl je langs de maan scheert, waar je blinde vlekken zich als kraters aan je tonen, zie je ook het grote zwarte vacuüm eromheen, de ruimte waar nog zoveel meer verborgen ligt. Met mijn handen stevig aan het stuur van mijn raket kijk ik over mijn schouder en vraag me af of ik er wel klaar voor ben, voor alles wat daar nog meer in het duister ligt, waar ik met mijn perimenopauzale emoties blijkbaar naartoe wordt getrokken. Ik adem diep in en besluit dat ik later nog wel een keertje terugkom. Eerst maar eens die blinde vlekken lokaliseren.

It’s time

Wanneer ik de motor van mijn maanlandertje start, bonkt mijn hart als een malle. It’s time. Na een scheiding, het verlies van mijn moeder en de ontdekking van een neurodiversiteitsstoornis, lees ADHD, ben ik er klaar voor. Sterker nog, ik ben eraan toe. Ik wil zien wat ik niet zie. Weten wat ik niet kon weten. Zijn wie ik voel dat ik ben.

Lees verder onder de advertentie

De eerste blinde vlek die ik tegenkom is lachwekkend. Hoe heb ik die al die tijd niet kunnen zien? De tweede is een stuk serieuzer. Ik herken er karaktertrekken in die ik altijd mijn vader had toegeschreven. Ik sla mijn hand voor mijn mond en voel hoe het besef door mijn roze astronautenpak sijpelt. Hoe heb ik dit allemaal niet kunnen zien!?

Iets minder blind

De reis blijkt confronterend maar ook helend. Het is ten tijde ook hilarisch, kennelijk kun je dus wél hardop lachen in je eentje in de ruimte. Eenmaal veilig terug op aarde ben ik dankbaar dat ik de reis heb gemaakt. Mijn pelgrimstocht naar de achterkant van de maan is misschien one small step for humankind, maar one big motherf*cking step for me. Ik ben iets minder blind, en iets beter emotioneel gelaagd.

Lees verder onder de advertentie

Ik nodig je uit om in je eigen raket te stappen. Je zult verbaasd zijn wat je ziet, wat je niet zag…

Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken

Facebook Twitter Whatsapp E-mail