Patricia: ‘Lieve ouders, zo maken we onze kinderen toch stuk? Wat blijft er over van deze tere zieltjes?’

Elsemieke Tijmstra

11 juli, 2025 - 09:00

Leestijd: 3 minuten

Stel, je bent 14 jaar oud en je vraagt aan je ouders of je met een paar vriendjes 400 meter hemelsbreed vanaf je bed in een tentje mag slapen. De term kamperen mag het niet hebben, en ik zal je uitleggen waarom.

Lumineus idee

Deze kinders hadden het lumineuze idee om in de vakantie hun zelfstandigheid te vergroten. Dus vroegen ze hun ouders of ze een tentje mochten opzetten en daar slapen. Wij wonen in een stukje Nederland dat ook wel het reservaat wordt genoemd. Een geuzenaam waar je niet per se trots op hoeft te zijn, want alles wat hier gebeurt heeft een soort privilege eraan kleven. Ik denk dat drie van de vijf kinderen op een vorm van bijles zit. Of het nu in twaalf weken voor een fix bedrag leert om foutloos te rekenen (yes, we did it also) of remedial teaching (wat gewoon een sjieke naam is voor 1-op-1 bijles). De kinderen alhier komen niets tekort.

Een soort Gooische vrouw

Zo hoorde ik ook eens een leerkracht zeggen dat ze per definitie geen kader-advies geven omdat alle ouders wit en hoogopgeleid zijn en bovendien geld hebben voor bijles. Natuurlijk wordt er hier in de buurt ook veel gehockeyd. Sterker nog, mijn dochter zit op de club met de meeste leden van Nederland. Maar voor sommigen is dit weer te massaal en deze ouders doen hun kroost liever op een andere elitesport zoals cricket of rugby. Soms voel ik me een soort van Gooische vrouw, maar dan dichter bij het strand. Waar de papa’s allemaal aan een reuzenvlieger hangen.

Goed, je hebt een beeld bij mijn habitat. En hier wemelt het dus ook van de curling-ouders. De zoon van mijn vriendin was één van de jongens die gingen kamperen. Ze vertelde dat de ouders eerst een avond tesamen kwamen om dit idee te bespreken. Waarbij er nadrukkelijk werd gezegd dat alcohol verboden was, maar die beslissing werd genomen terwijl ze allemaal een vol glas (dure) wijn in hun handen hadden. Iets met lead by example.

Zo maken we kinderen stuk

Daarna werd er afgesproken dat iedere jongen een zogenaamde buddy had. Dus iedereen was verantwoordelijk voor iemand. ‘You keep an eye on each other‘, bralde één van de vaders. Ook werd er besloten dat de ouders om en om wat te eten zouden brengen, waarbij mijn vriendin schoorvoetend instemde een avond lasagna te maken en te brengen. Een andere moeder stelde voor dat er ook iemand ’s morgens even langs de bakker zou moeten om de kids wat verse croissantjes te brengen.

Maar lieve ouders, zo maken we onze kinderen toch stuk? Wat blijft er over van deze tere zieltjes? Wat moeten zij in de grote boze wereld als ze straks zelf een tentje moeten opzetten zonder buddy, lasagna en croissants?

Ze zeggen: waar je bed staat zegt veel over hoe je je leven leeft, maar kennelijk ook waar je tentje staat.

Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time