Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Als mensen vragen hoe het met mij gaat, dan is mijn antwoord steevast: ‘Goed, ja hoor, het gaat goed’. Eigenlijk een heel gek antwoord als je midden in een scheiding ligt. En vaak is het ook helemaal niet waar, en heb ik net weer eens een potje zitten janken, maar het voelt gewoon zo onnatuurlijk om dan te zeggen dat het ‘niet goed’ met mij gaat. En het gaat ook niet constant ‘niet goed’ met mij. Maar waarom kunnen we soms niet gewoon zeggen: ‘Nee, het gaat vandaag even niet goed met mij’?
Zelfs bij mijn beste vrienden, waar ik echt wel mijn ei bij kwijt kan, vertoon ik Oscar-waardig gedrag. ‘Nee hoor, het gaat prieee-ma’, hoor ik mezelf zeggen. Maar natuurlijk(!) gaat het met vlagen niet prima en verdrink ik in een nieuw soort verdriet van ontreddering.
De scheidingstranen komen bij mij vaak op de meest onverwachte momenten. Van de week nog op het schoolplein toen ik naast een vader en een moeder stond die gearmd hun kind uitzwaaiden. Of toen ik het kerstservies tegenkwam bij het opruimen van een kastje. En bijna elke keer als ik de tafel dek en één bord minder neerzet. Dan krimpt mijn hart en volgen mijn tranen onbeheerst.
Het allermoeilijkste vind ik het categoriseren van deze tranen; zijn het tranen van verwerking? Zijn het tranen van spijt? Wat zijn dit voor tranen? Ik heb namelijk geleerd dat als je vol in je emotie bent, je niet moet appen met iemand. Pas als de rust weer is wedergekeerd, want je kunt nog wel eens iets anders over de situatie denken. Dit is vooral een wijze les als je boos bent, maar is dit ook een scheidingsregel?
Ik neem dan maar het zekere voor het onzekere en doe even niets. Ik laat het maar over me heen komen. En ga roerloos zitten wachten tot er zich een andere emotie aandient. Dat voelt als een zware deken vol verdriet. Maar daarna, als die ongecategoriseerde tranen op zijn, haal ik diep adem door mijn neus, sluit ik mijn ogen en zeg ik tegen mezelf: ‘Vertrouw het proces’.
“Dat voelt als een zware deken vol verdriet”
Tja, en als dan iemand vraagt hoe het met mij gaat, dan zeg ik dus ‘goed’. Want op dat moment gaat het ook relatief goed. Maar het zijn vaak momentopnames, en het is best moeilijk voor de mensen in mijn omgeving om daar doorheen te prikken. Dus ik neem ook niemand iets kwalijk. Dit moet ik zelf fixen. Iets in de trant van: ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’, maar niet met elkaar.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”