Het gaat sneller dan ik wil. Nu ligt er nog een treinbaan en een Paw Patrol puppy’s-verzameling door de woonkamer, straks zitten ze op hun computer op hun eigen kamer of zijn ze bij vrienden thuis. Of nog erger, bij hun vriendinnetjes. Ik werk 36 uur per week en heb dus voor 36 uur per week opvang voor mijn kinderen. Dat vind ik de ene week heel lekker en de andere week benauwt het me. Dan vind ik dat ik ze te weinig zie. Juist omdat de jaren al zo snel gaan.
Mijn man werkt ook fulltime en heeft een eigen horecazaak. We kiezen bewust voor onze carrières. Maar als we opvang hebben voor Bodi en Daaf, de crèche, peuterspeelzaal of opa en oma, dan werken we. Soms willen we in het weekend ook iets voor onszelf doen met onze vrienden, zonder kinderen. Of een avond samen. En dan regelen we dus af en toe een oppas die bij ons thuis komt oppassen. Dat vinden sommige mensen onbegrijpelijk. ‘Hoe kun je doordeweeks al zoveel weg zijn en dan in het weekend ook nog weg willen van je kinderen?’. Ik begrijp die opmerking ergens wel. Ik vind het zelf momenteel ontzettend moeilijk om een balans hierin te vinden. Ik hou van werken en ben blij dat ik dat kan doen en mijn eigen geld verdien. Maar het zijn ook veel uren dat je je kinderen niet bij je hebt, in hun jonge jaren. Ik vind mijn beste vriendinnen zo belangrijk, dat ik ze graag allemaal zeker één keer per maand zie. Maar met veel vriendinnen is er bijna altijd wel iets sociaals te doen in het weekend. Soms kunnen de kinderen mee, maar soms ook niet. Hoe vaak zeg je een vriendin af omdat je liever bij je kinderen thuis bent? Is het echt zo erg als ik ze zelf in bed leg en dat daarna de oppas beneden op de bank komt zitten en ik wegga? Of ik er nou zelf zit of niet, maakt dat nou uit? Doordeweeks hebben we opvang en oppas omdat we werken, in het weekend om iets voor onszelf te kunnen doen. Elke week weer zoek ik naar waar ik me goed bij voel. Ik mis mijn kinderen altijd als ze niet bij me zijn, maar tegelijkertijd word ik ook een leukere moeder als ik soms wat uren zelf in kan delen, zonder dat ik luiers hoef te verschonen of ruzies om die Paw Patrol puppy’s moet sussen. Werken is goed voor me en dat maakt me gelukkiger. Mijn sociale leven is goed voor me en dat maakt me gelukkiger. Maar waarom heb ik dan nu toch zo’n steek in mijn buik, als ik de oppas app of ze 2 juli weer kan? Tessa Heinhuis (32) is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf (3). Ze woont met haar man Billy in Bussum en is hoofdredacteur van mamamagazine.nl.
View this post on Instagram
Het ging onlangs viral op TikTok: een extreme traktatie dat meer iets weg had van een kerstpakket. Vera maakte dat ook mee. Na een partijtje kwam haar dochter thuis met een mand vol goodies.
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Je zou denken dat de royals alles in huis hebben wat hun hartje begeert én nog een beetje meer. Maar wanneer Koningin Máxima terugblikt op haar tijd als kersverse moeder, doet ze een bijzondere onthulling.
Van die momenten dat je écht even tot tien moet tellen, het overkwam Myrna toen haar man de peperdure gehoorapparaatjes van hun zoontje kwijtraakte.
Wat doet meer pijn: een trap in je ballen of een bevalling? Het klinkt als een slechte mop, maar volgens cabaretier Lisa Loeb laat deze vraag perfect zien hoe de maatschappij naar vrouwen en pijn kijkt. In haar column op NPO Radio 1 spreekt ze zich hierover uit.