Dat je als moeder van jonge kinderen liever 36 uur werkt dan thuis bent, wordt niet geaccepteerd
Toen ik een column schreef over dat ik 36 uur per week werk als moeder van een driejarige tweeling, had ik niet verwacht daar 6.000+ reacties op te krijgen.
Ik krijg berichten van mannen en vrouwen, sommigen zijn het met me eens, anderen oneens. Feit blijft: als je als moeder van kinderen tussen de 0 en 4 jaar liever fulltime (dus 36 uur per week of meer) werkt dan dat je thuis zit, wordt dat nog steeds niet gewaardeerd. Of geaccepteerd. ‘Maar je wilde toch kinderen?’. ‘Geld is toch niet meer waard dan de tijd met je baby?’.
Nederland lijkt vreselijk achter te lopen: één op de drie mannen vindt dat vrouwen minder moeten gaan werken als ze moeder worden (blijkt afgelopen maandag uit een opiniepeiling van ‘EenVandaag’). Een groot deel van onze eigen mannen, dus. Want: zij zijn toch de grootverdieners in huis? Wij doen toch gewoon ‘leuk mee’ met onze salarissen?
Het irriteert me dat vrouwen nog steeds minder verdienen dan mannen. Het irriteert me ook dat er altijd naar mij wordt gekeken als mijn peuter schoolvakantie heeft en er dus geen opvang is – en niet naar mijn man. Ik ben dolgraag moeder, maar veel willen werken en twee kinderen hebben, is bijna niet vol te houden. Kort gezegd: mijn baas verwacht dat ik werk alsof ik nul kinderen heb, mijn partner verwacht dat ik thuis ben voor de kinderen alsof ik nul uren werk. Tenminste, dat voelt soms zo.
Ik snap daarom de eenzaamheid in het moederschap goed. Want als je werkt, voelt dat als moeder als een ‘luxe’. Alsof je iets ‘stiekem voor jezelf doet wat niet mag’. En wat lever je dan in? Je sociale activiteiten en je tijd voor jezelf. Je zegt dat sportlesje en dat wijnavondje maar af, want ja, je was al zoveel weg deze week. Dit is dus waarom moeders eenzaam, oververmoeid en overprikkeld zijn. We durven niet te werken. Ja, misschien als ze naar de basisschool gaan, dan ‘mag’ het weer. Maar niet in die tijd daarvoor.
Waarom moeten we ons nog steeds zo verantwoorden? Waarom voelen we ons als vrouwen altijd schuldig? Naar onze kinderen toe, naar onze werkgevers toe? Waarom werken er 4,5 miljoen Nederlanders parttime, van wie er driekwart vrouw is? Waarom gaan vaders niet vier dagen per week werken in de eerste vier levensjaren jaar van hun kind? Kinderen van moeders die fulltime, parttime óf niet werken, zijn net zo gelukkig. Het is maar net wat voor voorbeeld jij wilt geven, hoe jij het moederschap wilt invullen, waar jij gelukkiger van wordt. Voor de één is dat inderdaad altijd thuis zijn bij de kinderen. Voor de ander is dat fulltime werken. Ik geloof niet dat ik een hechtere band met mijn zoons zou hebben als ik zeven dagen per week thuis zou zijn.
Ik hoop dat fulltime werken als moeder van jonge kinderen snel normaler wordt gevonden. Sterker nog: dat het wordt toegejuicht. Met de drie miljoen bereikte mensen op mijn columns hierover, hoop ik een eerste stap te hebben gezet. Ik hoop dat we trots zijn op die vrouwen die het maar mooi doen, die grote carrière én het moederen. Dat we niet naar hen kijken alsof ze ‘niet genoeg van hun kinderen houden’. Dat we niet naar hen kijken alsof ‘ze egoïstisch, koud en kil zijn’. Werkende moeders houden net zoveel van hun kinderen als niet-werkende moeders.
Bodi en Daaf zijn het belangrijkste in mijn leven en dat weten ze. Ook als mama op maandag acht uur lang weg is om geld te verdienen.
Tessa Heinhuis (32) is moeder van een driejarige tweeling, Bodi en Daaf. Ze is hoofdredacteur van mamamagazine.nl.
View this post on Instagram
