‘De hele auto (plus dakkoffer) was volgeladen, vergeten we het belangrijkste…’

Ken je dat verhaal van die mensen die hun hele auto plus dakkoffer vol hebben geladen voor een vakantie naar Italië met slechts één kind, maar alsnog het belangrijkste vergeten? Ja, die mensen zijn wij.

Checklist

We hadden een checklist gemaakt om niets te vergeten. Luiers om alle kinderen van het Italiaanse dorp waar we verblijven mee te voorzien? Check. White noise apparaatje om de Italiaanse krekel-herrie mee te maskeren? Check. Drie fopspenen in het geval we er twee kwijtraken? Check. Terwijl we door een plensbui in Duitsland rijden, in de file door wegwerkzaamheden (even serieus: waarom zijn er áltijd wegwerkzaamheden in Duitsland?) lachen we om onze volksverhuizing. ‘Dat doe je alleen bij je eerste kind’, horen we onze ouders nog zeggen.

Lees ook – ‘Kleine baby’s slapen het gros van de dag, zeiden ze’

Grof geweld

Maar die lach verdwijnt snel als we in onze hotelkamer voor de eerste tussenstop aankomen. Terwijl Dylan het campingbedje met grof geweld en zweet op zijn rug in elkaar zet, vraag ik me af: ‘hey, die pot kunstvoeding is al best ver leeg na één dag. Hebben we wel genoeg?’ Dylan legt zijn werk neer en kijkt me betekenisvol aan. Hij had me de dag daarvoor nog gevraagd of we aan één pot wel voldoende zouden hebben. Met in mijn achterhoofd de stem van de verloskundige van het ziekenhuis die rekende dat we met één pot koemelkvrije voeding ruim twee weken konden doen, had ik gezegd: ‘túúrlijk, daar hebben we ruim voldoende aan!’ Maar wat ik was even vergeten, was dat de verloskundige een berekening maakte toen Nami nog maar 60 ml dronk. En inmiddels zit Nami op het dubbele aan voeding.

“Hey, die pot kunstvoeding is al best ver leeg na één dag. Hebben we wel genoeg?”

Eerst denken we: we kopen in Italië wel wat als we tekortkomen. Daar zullen we de baby’s echt geen gepureerde pasta in hun fles krijgen. Toch voelt het niet zo lekker om op deze manier verder te sjezen (als dat überhaupt lukt met al die wegwerkzaamheden). Dus vraag ik in beste Duits de receptioniste waar ik in de buurt speciale kunstvoeding kan halen. Ze verwijst me naar een grote drogisterij om de hoek terwijl zij ondertussen haar collega mij bespot om mijn vraag. Waarschijnlijk iets van: zo overdreven die Hollanders, in Duitsland hebben ze geen koemelkallergie. 

Trofee

Hoopvol loop ik de plaatselijke drogist in. En ja, hier hebben ze gelukkig speciale voeding. Als een winnaar loop ik naar de auto. Even twijfel ik om op mijn telefoon ‘We are the champions’ aan te zetten als ik Dylan mijn trofee (blik melk) wil laten zien, maar ik ben blij dat ik het niet doe. Op de achterbank tref ik een vader met ontroostbaar meisje aan. Ze is moe. En hoeveel je ook in je auto laadt, slaapjes voor je kind kan je niet inpakken . 

Gelukkig heb ik mijn wiegende armen, mijn hartslag en warme huid om haar te kalmeren. Die heb ik altijd mee. Dan denk ik aan mijn moeders woorden: het maakt je baby niet uit waar ze op vakantie is, als ze maar dichtbij mama is en wat te eten heeft. Oeps, de volgende keer luister ik beter naar dat laatste van haar advies als ik mijn dakkoffer volstop met een overschot aan luiers. Twee fopspenen eruit, een extra blik kunstvoeding erin. Scheelt een hoop vakantiestress.