‘Mijn man wil met kerst het liefst op zonvakantie, ik wil thuisblijven’

Op een zeker moment belanden Erik en ik elk jaar in de eeuwig terugkerende discussie: gaan wij met kerst op vakantie of niet? Ja, vindt hij, lekker naar de zon. Nee, vind ik, want: kerst. En hoewel er veel valt af te dingen op het hele concept, ben ik een sucker voor alles wat te maken heeft met kerstversiering, diners en je opsluiten in huis met de zeventienhonderdste herhaling van Home Alone.
 

Stilstaan. Koesteren.

Natuurlijk kun je elke dag van het jaar een dinertje organiseren met familie en de kaarsjes aansteken, maar in de praktijk doe ik dat niet. Want druk, werk en agenda’s enzo, en voor je het weet is er weer een maand – of jaar – voorbij. Dit jaar overleed mijn oma (ze was 94, we kunnen het onmogelijk vroegtijdig noemen), en ook de vader van een goede vriend (die ging wel veel te vroeg). Op zulke momenten denk ik weer: zie je wel, je moet snel zijn. Stilstaan. Koesteren. Nu zijn mijn ouders er nog, nu is iedereen gezond, nu zijn mijn kinderen nog klein.

En dus stem ik – overmand door dergelijke clichés – ieder jaar weer voor blijven. Op reis kunnen we altijd wel, maar kerst vieren met alle opa’s en oma’s van de kinderen, je moet maar afwachten hoe lang die luxe ons nog is gegund.
 

Lees ook
Om te gieren: 9x mislukte kerstshoots met baby’s >
 

‘Hoe fouter, hoe beter’

Het zijn argumenten zoals hierboven, die ik vol vuur aanvoer bij het blijven of reizen?-gesprek en die uiteindelijk altijd de overhand nemen. Dat is mooi, dan hoeven we namelijk niet die andere, onderliggende reden te bespreken, die minstens zo zwaar weegt, zo mogelijk nog zwaarder: kerst is het enige moment dat ik het hele gezin onbeschaamd in een door mij zo innig geliefde kersttrui kan hijsen.

Lang leve kinderen in de groei, want de trui van vorig jaar passen ze uiteraard niet meer (of wel, ik probeer het niet) en dus moet ik medio september vol aan de bak om voor ons allemaal matching sets samen te stellen. Keer drie, want kerstavond verdient z’n eigen trui. Mijn credo is ‘hoe fouter, hoe beter’ en dus schafte ik vorig jaar voor Erik een exemplaar met bewegende oogjes en een extra bolle kerstmanbuik aan. Voor mezelf een hohoho-jurk en voor dit jaar heb ik mijn oog laten vallen op een exemplaar dat geluid maakt.

Een gegeven waar ik zo gelukkig mee ben, dat mijn jaarlijks terugkerende belangrijkste argument om kerst in Nederland te vieren en waar Erik uiteindelijk altijd mee instemt, gewoon standhoudt: het leven is te kort om zo’n belangrijk feest niet te vieren. Mijn Jingle Bells-zingende jurk en ik zijn er helemaal klaar voor.
 

Deze column staat in het Kek Mama Winterboek 2019.

Meer Kek Mama? Neem een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.