‘Ik kan dat ene gebrek maar niet de baas worden: tijd’

Ik ben niet erg thuis in de goeroes, maar er zijn er vast die bepleiten dat de ultieme balans betekent dat je een situatie hebt gevonden waarin gebrek niet bestaat. Of misschien heb ik het zelf bedacht, dat kan ook, maar in elk geval ben ik naarstig op zoek naar een dergelijke situatie. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat het gebrek in mijn leven zich niet bevindt op zeer essentiële vlakken.
 

Tijd-werkverhouding

Zonder nu in allerlei clichés te vervallen, kan ik niet vaak genoeg bedenken wat een geluk dat is. Geen gebrek aan gezondheid, geld, eten, liefde, vrienden en familie. Daar staat tegenover dat ik dat ene gebrek maar niet de baas kan worden: tijd. Ik moet zeggen dat de hele coronaperiode het er niet beter op heeft gemaakt, en toen de school en opvang eenmaal weer opengingen had Nora natuurlijk binnen de kortste keren een verkoudheid te pakken zodat ze thuis moest blijven en daarna de juf, zodat de hele klas thuis moest blijven. En zo modderden we door, met één hand op de laptop en één op het kwartetspel.

Tel dat op bij het gegeven dat ik moeite heb met nee zeggen en de tijd-werkverhouding in mijn leven immer te zonnig inschat, dan kom je op een punt dat ik een tikje zenuwachtig in mijn agenda kijk. Erik ook, trouwens. We gingen bijna op vakantie, hadden allebei nog 3516 dingen af te maken en o ja, Casper was jarig. Ik stress niet snel, maar toen wel en dus kwam ik op het lumineuze idee om te doen wat succesvolle mensen doen.
 

Lees ook
‘Blijkbaar moest mijn kind in groep twee al op een veel hoger schoolniveau presteren' >
 

De 5 uur-club

Voor een werkproject was ik in de managementzelfhulpboeken gedoken en daar stond het in: lid worden van de 5 uur-club. Dat is een illuster gezelschap van mensen die niet worden geplaagd door tijdgebrek, omdat ze elke dag om 5 uur beginnen met werken, zodat ze tegen ontbijttijd hun halve to-dolijst hebben weggewerkt. Het klonk ineens als een geweldig idee en Erik en ik zetten de avond voor Caspers zesde verjaardag de wekker om 4.30 uur. Om hem vervolgens een uurtje op te schuiven nadat we al mijmerend over zes jaar geleden te laat naar bed waren gegaan, maar de volgende ochtend zaten we om 5.45 uur achter de laptop.

5.50 uur. Geschuifel op de trap. Blond koppie om de hoek van de deur. “Mama! Ik ben jarig!” Het werd, kortom, een korte werkdag en een heel lange verjaardag. En de wekker staat weer op een normaal tijdstip.
 

Deze column staat in Kek Mama 12-2020.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.