De bruiloft: een zomerthriller van Mariëtte Middelbeek

Nog 21 kilometer. Gelukkig begreep de mevrouw aan de telefoon het helemaal. Een calamiteit. Kan er niks over zeggen. Maar ik moet meteen terug. Twee plekken op de ochtendvlucht, die over drie kwartier vertrekt. Ik denk dat ik de huurauto gewoon voor de deur van de terminal laat staan. Maakt nu toch niet meer uit.

Ik kijk even naar rechts, waar het vroege zonlicht in de Middellandse Zee schittert. Ik ben mijn zonnebril vergeten. Die ligt nog…

Ik knipper een paar keer stevig met mijn ogen. Niet aan denken, zeg ik streng tegen mezelf. Niet nu.

Ik kijk op mijn horloge. Bijna kwart over zes. Nog zeker drie uur voordat de gasten ontwaken. Voordat het zal opvallen. Ze zullen niet meteen op mijn kamerdeur kloppen. Misschien wel helemaal niet. Misschien duurt het wel tot de middag, totdat housekeeping het Do not disturb-bordje zal negeren en met de loper de deur zal openen. Ik moet maar even niet denken aan wat er dan zal gebeuren. De schok, de opwinding die door het hotel zal gaan. Lilian, als ze al wakker te krijgen is, met haar kater. Johan, die in God weet welke kamer is geëindigd vannacht. Ik schud met mijn hoofd om hun beeltenis kwijt te raken. Ik zal dan al in Nederland zijn en dat is het enige wat belangrijk is. Mijn moeder kan Elin ophalen, denk ik praktisch. Of anders Menzo.

Mijn dochter zit naast me, wit en stil. Het duurt een hele tijd voordat ze iets zegt.

“Het komt toch goed, mama?”

“Ja hoor”, lieg ik. “Het komt goed. Sterker nog, het is al goed.”

Ze nestelt zich tegen me aan, voor zover dat gaat met de versnellingspook tussen ons in. Onhandig stuur ik verder met haar hoofd tegen mijn zij. Ik dwing mezelf nergens aan te denken, wat niet echt lukt.

Bijna mis ik de afslag. Ik slinger de auto twee banen naar rechts, haal nog net de afrit en rem zo hard dat de banden piepen.

“Mam!” roept Elin verschrikt uit.

“Sorry, lieverd.”

Ik parkeer voor de terminal en pak de koffer uit de achter­bak. Daarna duw ik Elin voor me uit naar binnen, naar de vertrekbalie. Amsterdam, staat er in grote letters op het scherm erboven. Geen rij. De neppe glimlach van de grondstewardess doet pijn aan mijn ogen, maar ik lach terug. Zo normaal mogelijk, dat moet. Nog even.

Eerst naar Nederland.

Dan zal ik mezelf aangeven. Misschien kom ik weg met zelfverdediging. Het maakt me ook niet uit. Ik zal alles bekennen, precies zeggen wat ze willen horen.

Alles beter dan de waarheid.

Lees de hele zomerthriller in het Kek Mama Zomerboek. Bestel hier online.