‘Ik vind het moeilijk dat mijn ouders nu zoveel missen van hun kleinkind’
Net als veel opa’s en oma’s hebben Malu’s ouders hun kleinzoon (2) door de coronamaatregelen nu dik een maand niet gezien. ‘Zij houden zich kranig, maar bij mij hakt het erin.'
Dagelijks FaceTimen, de familie-app volstampen met beeldmateriaal van Mack… ik betrap mezelf erop dat ik mijn ouders meer dan ooit probeer te betrekken bij elke stap, brabbel of piepje van mijn zoon. Niet alleen omdat zij erom vragen, ook omdat ik zelf niet wil dat ze ook maar iets missen van zijn ontwikkeling.
Via een schermpje
In de weken dat we thuiszitten, is Mack van een zachtaardige dreumes veranderd in een ondeugende peuter. Hij loopt ineens als een jekko, kletst wat af en vormt steeds meer een eigen ‘ik. Hij is dol op dino’s, vergaapt zich aan graafmachines, klapt als hij zelf vindt dat hij iets goed heeft gedaan en danst ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ moeiteloos mee. Ik weet zeker dat mijn ouders stralen als ze dit alles met eigen ogen zien. Dus dat ik het nu alleen via een schermpje kan delen, vind ik af en toe best moeilijk.
Gezond
Natuurlijk moet ik het niet zwaarder maken dan het is, want het hebben van grootouders is lang niet voor ieder kind vanzelfsprekend en godzijdank zijn we allemaal gezond in deze tijd. Bovendien zijn er momenteel veel ergere dingen aan de hand, die alleen maar over gaan als wij ons allemaal aan de regels houden.
Deze gedachte zorgt ervoor dat ik mijn situatie in perspectief plaats. En tot een belangrijk inzicht kom: absence makes the heart grow fonder.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >
