Net als veel opa’s en oma’s hebben Malu’s ouders hun kleinzoon (2) door de coronamaatregelen nu dik een maand niet gezien. ‘Zij houden zich kranig, maar bij mij hakt het erin.’
Dagelijks FaceTimen, de familie-app volstampen met beeldmateriaal van Mack… ik betrap mezelf erop dat ik mijn ouders meer dan ooit probeer te betrekken bij elke stap, brabbel of piepje van mijn zoon. Niet alleen omdat zij erom vragen, ook omdat ik zelf niet wil dat ze ook maar iets missen van zijn ontwikkeling.
In de weken dat we thuiszitten, is Mack van een zachtaardige dreumes veranderd in een ondeugende peuter. Hij loopt ineens als een jekko, kletst wat af en vormt steeds meer een eigen ‘ik. Hij is dol op dino’s, vergaapt zich aan graafmachines, klapt als hij zelf vindt dat hij iets goed heeft gedaan en danst ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ moeiteloos mee. Ik weet zeker dat mijn ouders stralen als ze dit alles met eigen ogen zien. Dus dat ik het nu alleen via een schermpje kan delen, vind ik af en toe best moeilijk.
Natuurlijk moet ik het niet zwaarder maken dan het is, want het hebben van grootouders is lang niet voor ieder kind vanzelfsprekend en godzijdank zijn we allemaal gezond in deze tijd. Bovendien zijn er momenteel veel ergere dingen aan de hand, die alleen maar over gaan als wij ons allemaal aan de regels houden.
Deze gedachte zorgt ervoor dat ik mijn situatie in perspectief plaats. En tot een belangrijk inzicht kom: absence makes the heart grow fonder.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.