De families van Malu en haar vriend zijn groot. En dus besloten ze voor de eerste verjaardag van hun zoon een zaal af te huren. Inclusief vertier voor de kinderen, eten, drinken, en… stress.
Lees verder onder de advertentie
Want toegegeven: hoe leuk het vieren van een verjaardag ook is, zelf ben je vooral met ándere dingen bezig.
Vandaag is het eindelijk zover. Zó veel zin in; ons kind in de belangstelling en alle families bij elkaar.
Lekker eten, drinken, de familieband die wat muziek speelt en taart. Heel veel taart.
Hoe laat gaan we die trouwens ophalen?
Heb je daar geen tijd voor?
Schat, geloof me: dat ding is drie lagen, die móeten we met z’n tweeën oppikken…
Ja, ik weet dat we ook de verjaardagskleding van Mack nog moeten strijken, het snoep en de versiering voor de snoeptafel op moeten ophalen, de tantes voor de catering op tijd moeten ontvangen op de locatie en bier moeten kopen.
Kan die taart er ook nog wel bij.
Oké, auto volgeladen, let’s go..
Wát? Te groot om er een doos omheen te doen? Ja, nee, ik kan ‘m prima tussen mijn benen vervoeren, maar ik bedoel: die drempels?!
Langzaam rijden dus…
God, ligt het aan mij of voelt het alsof de weg vol kraters zit?
Langzamer rijden schat…
Nog… Langzamer…
Man, dat tien minuten durende autoritje leek wel een uur te duren met zo’n peperdure taart tussen m’n benen. Maar goed. We hebben het gehaald!
O nee, hij staat scheef.
Dit. Meen. Je. Niet.
Ik zei het toch; je had nóg langzamer moeten rijden! Nou goed, we doen ‘m in de koelkast, hopen dat-ie niet omvalt tot het ‘Lang Zal hij Leven’-moment.
Ah, de eerste mensen druppelen binnen, leuk…
Eten klaar, drinken bij de bar gereed, snoeptafel versierd; we kunnen.
Waar is m’n kind eigenlijk?
En m’n telefoon… Ik moet echt niet vergeten om foto’s te maken…
Heeft iedereen al een bordje eten?
En de kinderen? Zitten de friet en snacks er al in?
Kijk dan, die cadeautafel, hóe fantastisch al die spullen voor Mack.
Een loopfietsje, loopwagen, kleding, boekjes, schoenen….
Moeten wel een extra auto charteren want dit krijgen wij niet in ons eentje mee…
Oh, de band wil ‘Lang Zal hij Leven’ gaan zingen.
Op zoek naar het kind…
Slaapt-ie? In de kinderwagen? Nou, effe wachten maar dan…
Ik haal maar wel alvast die taart uit de koelkast, kijken wat de schade is…
Oké. Omgevallen. Dus toch.
Goed, snel schakelen nu, onderste laag eraf en dan kan-ie er ook nog prima mee door.
Schat, haal jij nog effe vlug wat HEMA-slagroomtaarten? Ga ik nog even bij de visite zitten.
Zie ik daar nou mensen met een leeg glas? En die schaal vol hapjes; ook leeg? Snel bijvullen.
*twee uur later….*
Kind is wakker, kunnen we eindelijk voor ‘m zingen.
Met een halve taart…
Een oververmoeid kind door alle prikkels…
Maar wat is het toch heerlijk om omringd te zijn door zóveel lieve mensen die speciaal voor ons kind zijn gekomen.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.