‘Vandaag zet ik mijn masker af: ik ben ziek’

Ik ben het zat om te doen of het goed gaat. Al tijden, maar ik moest eerst met mezelf in reine komen voordat ik mijn masker kon afzetten.

(Niet) mijn jaar

Na jaren van mentale struggles – PTSS, postnatale en gewone depressies – zou dit jaar mijn jaar worden. Zou ik eindelijk aan de slag kunnen met de juiste copingtechnieken en een fantastisch (nieuw) leven tegemoet gaan. Januari begon wat minder, ik kreeg voor de derde keer Corona, ondanks dat ik drie keer gevaccineerd ben. Vervelend en lastig, maar niets om me zorgen over te maken. Toch?

Fast forward naar april en het moment dat mijn collega me onwel op de vloer vindt. Controles hierna lijken niets uit te halen, maar de klachten verdwijnen niet. Na meerdere bezoeken bij de huisarts en een vervolgafspraak bij de fysiotherapeut komt het er uit: ik heb alle symptomen van Long Covid.

Long Covid

Natuurlijk voelde ik me de maanden voordat ik onwel werd ook al niet goed. Moe, misselijk en hoofdpijn. Zelf een zwangerschapstest gedaan ,ondanks dat Charles gesteriliseerd is. En ach, ik dacht dat het lag aan een hoop andere dingen. Het herschrijven van mijn boek. Het verder uitwerken van mijn eigen bedrijf. Het verbouwen van de zolder. Achteraf gezien waren deze klachten de eerste tekenen die ik volledig heb genegeerd.

En waar ik eerder al heb gerouwd om mentale issues, doe ik dat nu op fysiek vlak. Ik kan niet meer. Werken? Als ik tweeënhalf uur per dag haal, zit ik aan mijn max. Huishouden? Zeer gedoseerd en zeer verdeeld over de dag, kan ik nog tien procent doen. Zorgen voor mijn zoon? Met heel heel veel moeite. Naar school brengen is te doen, maar dan moet ik daarna niet direct door willen. Op pad met vriendinnen of date night? Gehele dag rusten en de dag er na niets doen. Dan kan ik het misschien redden. Mits ik niet over mijn grenzen ga.

Lees ook – ‘Ik zag hem zo kopje ondergaan en mijn hart sloeg over’

Want dat is het grootste struikelblok: ik weet nog niet waar mijn fysieke grenzen liggen en met het herstellen van Long Covid is het zeer belangrijk om binnen de grenzen te blijven. Ga ik daar overheen? Dan zit ik mijn eigen herstelproces in de weg. Ook word ik zo intens moe dat ik uit ga. Letterlijk. Ik zak naar de grond en kan gewoon niets anders meer dan slapen. Andere optie is dat ik zo benauwd word, dat ik met moeite voldoende lucht krijg. Of de hoofdpijn en de misselijkheid niet te doen zijn. Dit alles probeer ik te combineren met het dagelijks leven, wat moeilijk is met de zorg van mijn zoon. 

Ik vind het verdrietig dat ik er niet kan zijn voor Nox zoals ik dat graag zou willen. Dat ik niet de moeder ben die eindeloos met hem op pad kan en wellicht dit nooit meer helemaal kan. Dat we niet weten hoe de vakantie met ons drietjes er straks uit gaat zien en wat er met mij mogelijk is. Dat hij een moeder heeft die minder actief betrokken is bij activiteiten dan dat ik en hij graag zouden willen.

“Ik vind het verdrietig dat ik er niet kan zijn voor Nox zoals ik dat graag zou willen”

Maar ik ben het ook zat om weer struggles te hebben die ik voor me hou. Dus begin ik vandaag met het afzetten van mijn masker naar de buitenwereld. En de eerste stap daarin is openlijk praten over wat ik heb, in de hoop dat ik me minder alleen voel. Ja, ik ben (weer) ziek. Dit keer fysiek en nee, ik kan dus niet overal ja op zeggen. 

Vandaag zet ik m’n moedigste gezicht op en zeg ik: ik kan niet meer en ik heb hulp nodig. Als ik dan niet met de Nox naar de speeltuin of kinderboerderij kan, neem jij hem dan een keertje voor me mee? Want ik gun hem een onbezorgde jeugd, vol liefde en mooie momenten.