Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (1). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Het is een regenachtige woensdagmiddag. Ik sta in een schoenenwinkel waar ik een poging doe om het mollige voetje van mijn tweejarige zoon in een schoentje te proppen.“Ma’am….this is the girlssection”, hoor ik ineens achter me. Verbaasd kijk ik om, recht in het breed lachende gezicht van een winkelmedewerker. Ze wijst met haar vinger naar de afdeling waar ik, volgens haar, moet wezen; ‘BOYS’ staat er in grote hoofdletters boven. Eronder een rek met schoenen in louter donkerblauwe, bruine en legergroene tinten. Her en der gedecoreerd met een dino of een hysterisch marvelfiguur met knipperlichten.
Het schoentje wat half om mijn zoons voet heen gewurmd zit, is wit met lichtblauw en een zweempje paars. “Excuse me?” zeg ik vragend? “Oh ik dacht dat u schoenen voor hem zocht, en dit is de meisjesafdeling”, zegt de vrouw nogmaals. “Klopt, ik zoek schoenen voor mijn zoon, en ik wil deze schoenen”, zeg ik kordaat “Is that a problem?”. Mijn zoon marcheert inmiddels met een grote grijns, opgeheven hoofd en veel branie door de winkel op z’n wit met paarse sneakers. De vrouw rekent verder zonder al teveel commentaar, maar met een afkeurende blik, de schoenen af.
Een paar weken later zijn we aan het eten bij een paar Zuid-Afrikaanse vrienden. De kinderen eten aan een aparte tafel, gedekt met plastic borden, bekers en bestek. Wanneer Erik wat eten op Dex z’n bord wil scheppen (een roze bord) wordt hij door de gastvrouw aangesproken. “Wil je hem niet gewoon een jongensbord geven?” vraagt ze, terwijl ze hem een blauw bord aanreikt. Wanneer Erik haar, met een lichtelijke frons, vriendelijk bedankt en het eten stug verder opschept op het roze bord, benoemt de gastvrouw in kwestie dat ze dat wel erg ‘progressief’ van ons vindt. Die gekke Nederlanders. Ik zie het haar bijna denken. En dat irriteert me.
Het is feitelijk gezien toch een beetje absurd dat de kleur van een plastic bord in verband wordt gebracht met onze progressieve kijk op de wereld? Maakt de aanwezigheid van een zweempje paars of een likje roze in ons overwegende mannenhuishouden ons nou zulke ruimdenkende mensen? Of maakt dat ons in de ogen van sommige Zuid-Afrikanen een stel mafketels die onze zoons te weinig voeden in hun testosterongehalte. Ik vertel het aanwezige gezelschap maar niet dat onze oudste zoon laatst met rode nagellak naar school ging (wat een hoop losmaakte in het gehele schoolgezelschap, maar dat is weer een ander verhaal). Dan wordt er geen hap meer gegeten.
“Iets in mij voelt de behoefte om te gaan prediken over termen als woke, genderneutraliteit en ruimdenkendheid”
Later deze week stap ik met onze tweejarige zoon de deur uit. Eigenlijk moet ik al weken met z’n blonde krullenbol naar de kapper. Hij begint een beetje op Cousin Itt van de Adams Family te lijken. In mijn broekzak vind ik een elastiekje en snel maak ik met de meest wilde robuuste krullen een knotje op z’n hoofd. Zo dat is beter. Aangekomen bij de school drommen de kinderen om hem heen. “Wáárom heeft hij een staartje op z’n hoofd?”, vraagt één van de meisjes met een twijfelachtige blik, “Hij is toch een jóngen?”. Iets in mij voelt de behoefte om te gaan prediken over termen als woke, genderneutraliteit en ruimdenkendheid. Dan realiseer ik me weer even dat er een zesjarige tegenover me staat dus een simpel antwoord lijkt me op dit moment het meest passend. “Anders hangt zijn haar voor zijn ogen”, zeg ik vriendelijk. “Oh!”, zegt ze, en ze loopt weer verder.
Terwijl we de school uitlopen groet Dex zijn sportdocent met een enthousiaste “Bye Miss (onverstaanbare achternaam)!”. Verrek zeg, is dit een vrouw? Ik heb deze sportieve leerkracht met kort stekeltjeskapsel, afgetraind lijf en het altijd aanwezige donkerblauwe trainingspak (ja daar ga je) altijd aangezien voor een man. Tot zover de progressieve blik. Ik ben ook niet heilig.”
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.