Beeld: Nine IJff
Laura Hogendoorn is hoofdredacteur van Mamaplaats, hét blogplatform voor en door moeders. Ze woont in ’t Gooi, samen met haar vriend Oscar en hun kinderen Roef (8), Sierd (7) en Maia (4).
“Zijn we klaar om te gaan?” vraagt mijn man zonder blikken of blozen. Ik kijk hem vol ongeloof aan. Meent hij dit echt? In zijn ene hand zie ik een krantje, in de andere een zonnebril. We staan op het punt om op vakantie te gaan. Zin in natuurlijk, maar mag ik hier even klagen over de voorbereiding en dan met name de (bij ons althans) zwaar onevenredige verdeling daarvan?!
Hij legt uit dat hij die krant uit de brievenbus moest pakken (zeker twee stappen) en dat zijn zonnebril ook echt wel even gezocht en gepoetst moest worden.
“Het stressniveau zit tot aan het plafond”
Ik hoor zijn verhaal aan, terwijl ik zojuist als een kip zonder kop door het huis ben gestoven om alle vijf de tassen in te pakken, naar de drogist ben gesjeesd voor de laatste toiletspullen, slaapspullen uit wat kasten heb gerukt en snoep en Disneyfilms in een zak heb gepropt. Zodat de kinderen elkaar in ieder geval de eerste tien kilometer niet tot moes slaan. Het stressniveau zit tot aan het plafond. Maar hé, fijn die samenwerking. Scheelde me toch weer een zonnebril pakken!
Nu hoor ik je denken: ja, maar jij bent niet goed snik. Je laat hem toch lekker zelf zijn eigen spullen pakken? Nou, één keer heb ik het laten gaan. Een aantal jaren geleden (pre-kinderen) dacht ik: eens kijken wat er gebeurt als ik alleen mijn eigen tas pak.
We moesten ’s ochtends vroeg vliegen, dus ik had de avond ervoor al voorzichtig laten vallen dat dat misschien een goed moment was om in te pakken. Maar nee. Op het moment dat we op Schiphol moesten zijn, pakte meneer in alle rust thuis een plastic tas om daar drie boxershorts en een paar shirts met korte mouwen in te doen. We gingen naar IJsland. “De rest kopen we daar wel.”
“Het was -10, maar aan een dikke jas had hij niet gedacht”
Eenmaal op de luchthaven werden onze namen omgeroepen. We kwamen als laatste het vliegtuig binnen. Het was februari en in Reykjavik ook nog eens -10, maar aan een dikke jas had hij niet gedacht.
Dit nooit weer, dacht ik. En dus sta ik ook dit jaar weer als een bezetene in te pakken. En denk ik aan al die moeders die op dit moment hetzelfde aan het doen zijn. Want emancipatie is leuk, maar op dit gebied vrees ik dat er nog wat werk aan de winkel is.
Meer lezen? Kijk op mamaplaats.nl.
Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.