‘Vrijgezelle mannen zitten niet te wachten op een vrouw met kinderen’
Fotografie: Nine IJff
Daten na een scheiding. Ik kreeg spontaan kramp in mijn bovenkamer bij het idee alleen. Er zijn namelijk altijd dingen te doen: in huis, met de kinderen, voor werk of gewoon voor mezelf. Daarnaast wist ik niet of ik er ruimte voor had in mijn hart. En toch deed ik het. Ongeveer twee jaar nadat mijn ‘single mom life’ was gestart, installeerde ik een datingapp.
Voordat mijn zin in daten werd aangewakkerd, was ik niet zo bezig met het vinden van een mannelijke wederhelft. Tuurlijk, af en toe werd mijn verlangen naar een leuk exemplaar wel gekieteld. Zo had ik een keer om zeven uur in de ochtend sjans bij een parkeermeter in Amsterdam (nee, hij probeerde niet mijn portemonnee te jatten). Ook vond ik de manier waarop de lokale bakker met zijn handen in het deeg stond te duwen ineens verrassend charmant. Dan was er nog de internetmonteur, die me erg handig leek met dingen inpluggen. Of de bezette man die in mijn Instagram-inbox verscheen. Maar erop handelen deed ik nooit. Tot een zekere zondagmiddag.
“Af en toe werd mijn verlangen naar een leuk exemplaar wel gekieteld”
Realistisch profiel
Voordat je je rot kunt swipen op zo’n app, moet je een profiel aanmaken. Dan wil je naast je beste kant, natuurlijk gewoon de waarheid laten zien. Althans, zo denk ik erover. Naast een paar fatsoenlijke foto’s van mezelf, zonder mijn hele vriendinnengroep erbij en ook geen selfie naast een platgespoten tijger op Bali (dit is een ding op Tinder), wilde ik er iets bij zetten over mijn kinderen. Absoluut geen beelden, wel op zijn minst een vermelding. “Moet je dat wel doen? Vrijgezelle mannen zitten misschien niet te wachten op een vrouw met kinderen,” zei een goede vriendin, die een beetje meekeek. “Ze horen toch gewoon bij mij?” was mijn antwoord. “En anders hoef ik hem ook niet.”
Lees ook –
‘Geen van de idyllische plaatjes uit mijn gedachten is er ooit gekomen’
Afvoerputje
Eerder haalde ik mijn neus op voor dingen als Happn, Inner Circle en Tinder. Ik zag het als de afvoerputjes van de vrijgezellenmarkt. Iedereen boven de dertig moest wel wanhopig op zoek zijn, eigenlijk op Second Love thuishoren, een scam zijn óf gewoon een seksdate willen scoren. Niets bleek minder waar. Er ging een digitale wereld voor me open vol goedgebekte vrijgezelle mannen, die vooral heel normaal leken én het prima vonden dat mijn dagen soms bepaald worden door een stel kleuters. Tuurlijk zat er hier en daar een gevalletje “Wat heb je aan?” tussen, maar er bleef ook iemand hangen waarvoor ik de app later verwijderde. Of mijn hart daar nu nog van vervuld is, bewaar ik voor een andere keer.
