Lara: ‘Ik mis mijn kinderen nu anders’
Fotografie: Nine IJff
Co-ouderschap is het samen opvoeden van kinderen, door ouders die niet meer samenwonen. Alleen dat ‘samen’ is niet altijd voelbaar als je bloedjes bij de ander zijn. Dan is ‘co’ toch gewoon ‘solo’. Maar het extreme gemis wordt echt minder, ervaart Lara.
Het was altijd een fantoompijn. Als mijn kinderen bij hun vader waren, liep ik rond met een zeurend lijden in mijn lijf. Met een leegte achter mijn ribben, waar doorgaans mijn hart hing. Rijk en Lex namen bij een wissel allebei een helft van mijn orgaan mee onder hun spekkige armpjes. Ik heelde pas als ze terug over de drempel stapten, met in hun knuistjes mijn drijfkracht. ‘Ik heb jullie zo gemist,’ was wat ik als eerste zei.
Tranen-tsunami
Vooral het eerste jaar was een marteling. Onbeslapen bedden brachten me verdriet, dus de deuren van hun slaapkamers hield ik gesloten. Uren scrolde ik door video’s van het gezin dat niet meer was, om maar wat van hun stemgeluid op te vangen. Troost vond ik in hun zachte babygeur, die nog in ongewassen kleding zat. In de woonkamer geen spoor van speelgoed, omdat onbedoeld op een Duploblokje stappen misschien een tranen-tsunami zou oproepen.
Gemiste ruimte
Nu, drie jaar later, is alles anders. Tijd heelt wonden en het accepteren van onze situatie bracht me rust. Het bracht me ruimte om het deel van mijn leven zonder kinderen in te delen, zoals ik dat wilde. Op de dagen dat ze er niet zijn werk ik extra, schrijf ik aan een boek, heb ik weer hobby’s, sport ik, heb ik zin om te daten, rust om te slapen, aandacht voor mezelf. Ik laad ervan op, ervaar positieve kanten van het co-ouderschap en als ze er dan wel zijn, krijgen ze al mijn tijd en onverdeelde aandacht.
Onzichtbare navelstreng
En begrijp me niet verkeerd: ik mis ze nog elke keer, maar de scherpe randjes zijn er vanaf. De onzichtbare navelstreng die ons voor altijd verbindt, hangt niet meer als een strop om mijn nek, maar losjes over mijn schouders. Als ze bij een wissel lachend over de drempel stappen, begin ik niet meer over het gemis, maar leg ik het accent op het belangrijkste: ‘Wat fijn dat jullie er weer zijn.’
Lara Steenvoorden (35) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3). Voor Kek Mama schrijft ze over co-ouderschap en alle chaos die hierbij komt kijken.
