‘Ik wil die gekke fobie niet op mijn kinderen overbrengen’
Fotografie: Nine IJff
In de keuken hebben wij er sinds kort een piepklein houten deurtje bij. Nummer 30, prijkt er op de deurpost. Als je het deurtje opent, kijk je naar twee vilten muisjes die samen pannenkoeken eten. Super schattig, dacht ik toen ik het op de muur boven een plint plakte, niet wetende dat ik zomaar de poort naar de hel had binnengehaald.
Muizenhuis
Een paar dagen later ontdekte ik ‘s ochtends namelijk de eerste tekenen van een muis in huis. En dan niet de pluche versie met een koksmuts, nee, een echte met zo’n vlezige lange staart en gelige tandjes. Toen ik ‘s avonds aan de telefoon angstig oreerde over deze ontdekking terwijl ik door de garage stampte, liep er een moddervet exemplaar over de plank naast mijn hoofd. Ik denk dat ik het beest doof heb gegild. Niet dood, hij verdween gewoon. Ik denk door het deurtje van het Muizenhuis.
Volgekitte gaatjes
Dertien vallen, 24 bijenbekjes en een liter speciale muizenkit later, dacht ik de strijd te hebben gewonnen. Totdat er een brutaal wezen met Dumbo-oortjes de woonkamer in kwam draven. Het was een bijna uitdagend loopje. Zo van: kijk mij dan, ik vreet dwars door je volgekitte gaatjes heen. Ook deze verdween, maar mijn angst voor elk vreemd geluid in huis groeide. Uit voorzorg heb ik het kleine deurtje gebarricadeerd met het trapje dat erbij zat. Weer was het stil, tot dat noodlottige weekend nu een week geleden.
“Kijk mij dan, ik vreet dwars door je volgekitte gaatjes heen”
Muizenplaag
Het leek wel een georganiseerde strooptocht. De hele familie Muis kwam op bezoek. Op vrijdagavond zat er een babymuisje in een van de live-traps. In totale paniek belde ik de enige man waar ik al mijn hele leven op kan bouwen: mijn vader. Die heeft Mickey twee kilometer verderop de velden ingejaagd. Op zaterdagochtend wandelde er weer een baby binnen. Deze heb ik (oké, opnieuw mijn vader) met veel theatrale armbewegingen gevangen met een Lego-bak. We hebben hem uitgezet bij het oude Land van Ooit, waar hij Kloontje mag lastigvallen. Een paar uur later spotte ik de derde, die door ‘Jan met de bezem’ is gecanceld.
Lees ook –
‘Ik wil niet dat mijn kinderen een stempel krijgen’ >
Fobie
Nu de meterkast, waar ze kennelijk uit kwamen, van een bodem kit is voorzien, kan ik weer rustig slapen. En ik wéét dat die kleine beestjes me heus niet aanvallen in mijn bed, maar het is een heuse fobie waar ik mee kamp. In mijn studententijd ben ik zelfs drie keer verhuisd vanwege de muizen in huis. Dit keer betaal ik zelf de hypotheek, dus verhuizen is geen optie. Ook kan ik niet elke keer mijn vader, de buurman of mijn ex bellen. Dus ik moet er iets mee. Het laatste wat ik wil is die gekke fobie op mijn kinderen overbrengen. Er bestaat blijkbaar zoiets als exposure-therapie, maar daar slaap ik eerst nog wat nachtjes over. Voor nu is het muisstil.
Lara Steenvoorden (35) is freelance tekstschrijver, een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (3) en Lex (2).
