Kimberley van Heiningen (29) woont samen met Kevin, is (bonus)mama van Norah (5) en baby Jackie. Ze schrijft over het moederschap en alles wat daarbij komt kijken. Deze week over verwachting en realiteit, dat twee totaal verschillende dingen blijken te zijn.
Mijn baby perste ik er sneller uit dan deze allereerste column. Nu lag Jackie al ingedeukt en prachtig tegelijk op mijn borst te wezen, nog vóórdat die ruggenprik was ingewerkt. Maar toch. Ik weet gewoonweg niet waar te beginnen. Bij dat tweede, bijna doorzichtige, streepje dat alles veranderde? De bevalling? Of dan toch bij hoe anders het moederschap is, dan ik me van te voren had voorgesteld?
Natuurlijk had ik me pre-baby wel een voorstelling gemaakt van hoe het zou zijn. Ik was toch al drie jaar bonusmoeder en na die positieve test, nu 383 dagen geleden – ja, ik hou het nog altijd bij, draaiden mijn hersenen direct op volle toeren. Welke naam moest het worden? Welke tint terra op de muur? Gaan we voor het handige IKEA-bedje of toch dat kneiterdure rotangeval van Instagram? Die naam was best praktisch, de rest totaal onzinnig. Maar dat wilde er toen niet in. De nesteldrang was real, de realiteitszin zeg maar een stukkie minder.
Mijn vriend, de vader van een te gekke kleuter, waarschuwde wel. Dat het heus best pittig kon worden, zo’n kleine erbij. Gezeik, vond ik, zo zwevend op mijn neonroze hormoonwolk. Ik wilde er in ieder geval niets over horen. Het zwanger worden – na een operatie aan mijn eierstokken en weinig eitjes in het kippenhok – vond ik nog wel een dingetje, maar eenmaal knocked up zag ik geen (teddy)beren op de weg. Moeder worden was mijn allergrootste wens; hoeveel slapeloze nachten, spuitluiers, krampjes, doorkomende tandjes en ondergespuugde truien er ook zouden komen… Ik zou het allemaal lachend ondergaan.
De voorbereiding op dit alles kwam uit onverwachte hoek. Niet het bevalboek of de yogalessen (Ademen als een gouden draad of kaars vond ik sowieso eerder verwarrend dan rustgevend) slepen me vandaag de dag door de sprongetjes heen, maar het bingen Kamp van Koningsbrugge bleek dé voorbereiding op de tropenjaren te zijn. Met als verschil dat niet Dai maar de baby je iedere twee uur uit bed schreeuwt. Camouflage is ook hier is aan de orde van de dag, al valt er bijna niet tegen die wallen op te smeren.
Inmiddels zijn we namelijk vijf slapeloze maanden, 68732 luiers en dito ondergespuugde kledingstukken verder en sta ik nét iets anders in de wedstrijd. 24/7 een ‘eigen’ baby in leven en een beetje gelukkig zien te houden is niet te vergelijken met het parttime opvoeden van een kleuter die al een fantastische moeder heeft. Pre-baby hadden mijn verkering en ik een latrelatie en kon ik na een dag Monkey Town naar mijn eigen huis. Nu wonen we ín het krijspaleis.
Schreeuwt niet Dai, maar de baby je iedere twee uur uit bed
Mijn nieuwe leven is wennen. Prachtig, mooi, maar wennen. En ik neem jullie vanaf nu mee in dat nieuwe leven, dat ik met niemand zou willen ruilen. Behalve als ik er vannacht voor de derde keer weer uit moet. Dan even wel.
Het ging onlangs viral op TikTok: een extreme traktatie dat meer iets weg had van een kerstpakket. Vera maakte dat ook mee. Na een partijtje kwam haar dochter thuis met een mand vol goodies.
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Van die momenten dat je écht even tot tien moet tellen, het overkwam Myrna toen haar man de peperdure gehoorapparaatjes van hun zoontje kwijtraakte.
Je zou denken dat de royals alles in huis hebben wat hun hartje begeert én nog een beetje meer. Maar wanneer Koningin Máxima terugblikt op haar tijd als kersverse moeder, doet ze een bijzondere onthulling.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.