Juf Ilva: “Dit is een grote teleurstelling, juf Ilva’, pint ze me toe’

Juf Ilva

15 december, 2025 - 22:00

Leestijd: 4 minuten

Tijdens de donkere dagen voor kerst is het de laatste jaren wat het weer betreft helemaal geen sprookjesachtig tafereel in Nederland. In plaats van winterse plaatjes, lijkt de herfst ieder jaar weer een verlenging aan te vragen. Zo ook vandaag, wanneer het voor de zoveelste keer regenachtig is. De kinderen staan dik ingepakt in de rij om met mij naar buiten te lopen. “Wie kan Flip even helpen?” vraag ik. En direct reageert een leerling uit groep 2 met: “Dat doe ik wel even, juf!” Het is Job, een echte kanjer uit mijn klas.

Kletspraatje

Eenmaal buiten blijkt het plein vol te staan met paraplu’s. Het zijn de ouders van alle kinderen die proberen te ontdekken of hun zoontje of dochtertje al naar buiten is gekomen. Als de kinderen hun papa of mama zien, mogen ze er altijd zelf naartoe lopen. Ik volg altijd wel al die koppies totdat ze ook echt bij hun ouders zijn. En soms houd ik stiekem het lusje van de tas van een pas nieuwe kleuter even vast. Als alle kinderen en ouders elkaar hebben gevonden komt, zoals elke dag, Myrthe bij me staan. Ze zit inmiddels in groep 4, maar ik heb haar als kleuter ruim twee jaar bij mij in de klas gehad. Terwijl haar moeder van een afstandje toekijkt, hebben wij daar op het schoolplein altijd even een kletspraatje.

Geloof me, met Myrthe een kletspraatje houden is nooit saai. Wat een theatraal kind is dat! En dat bedoel ik enorm positief, want ze heeft een fantasie van hier tot Tokio en heeft de humor van een volleerd cabaretier. Hoewel de stap om echt op toneellessen te gaan nog een beetje te groot voor haar is, weet ik zeker dat iedere theatergroep haar met open armen zou ontvangen. Nou, daar staan we dan in de miezer. Hoewel ik dat met het gezelschap van Myrthe naast me ook heel snel vergeet.

Na wat ditjes en datjes vraagt Myrthe: “Wie vind jij de allerliefste, juf?”, waarop ik na heel kort nadenken antwoord: “Mijn papa, mijn mama… en mijn man.” Haar mond zakt open tot op haar knieën, ze maakt een dramatisch gebaar en blijft even in die pose staan. Ik kijk haar lachend aan: “Wat is er?”, waarop Myrthe met een stalen gezicht zegt: “Ik dacht dat je MIJ ging zeggen!” Ik moet een beetje gniffelen om het zevenjarige meisje dat in een theatraal dramatische houding voor mij staat. Ze pakt mijn beide handen vast en kijkt mij diep in de ogen. “Dit is een grote teleurstelling, juf Ilva”, pint ze me toe.

Tranen van het lachen

We kunnen nu beiden ons lachen niet meer inhouden en ik beken Myrthe dat ZIJ inderdaad de allerliefste is. En terwijl Myrthe als een soort oud omaatje mijn hand vasthoudt en er bemoedigend op tikt, antwoordt ze: “Goed zo”. Door de tranen van het lachen heen vraag ik Myrthe of ze alsjeblieft op toneelles wil gaan. “Toen ik acht was, ben ik daar ook aan begonnen en heb dat tot mijn 24e gedaan”, zeg ik. “En ik ben natuurlijk nog steeds met acteren bezig!” “Echt waar?!” vraagt Myrthe met grote ogen? “Ja”, zeg ik. “En ik vind het ook echt iets voor jou.”

Tijd voor Myrthe om nu dan toch naar huis te gaan. Haar moeder, die al een tijdje in de miezer ons heeft gadegeslagen, roept haar. We nemen afscheid en met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar binnen. Tijdens het vegen van mijn lokaal mijmer ik even voor me uit: “Wat is het toch heerlijk om die connectie met een kind te hebben.” Misschien neemt Myrthe over een paar jaar wel de rol van Juf Ilva over? Wie weet!

Meer lezen van Juf Ilva? Je vindt haar andere columns hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time