Eigen beeld
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
De zomervakantie is begonnen en als ik terugkijk, realiseer ik me dat dit een ander jaar was dan andere jaren. Natuurlijk denk je nu ‘Dat is toch altijd zo?’ en ja, daar heb je gelijk in. En toch heb ik dit jaar net iets harder moeten werken om alles in goede banen te leiden dan andere jaren. Waarom? Voornamelijk door mijn groep 2 kinderen, die letterlijk per kind een totaal andere aanpak nodig hadden en die als oudsten in mijn groep ook niet altijd het goede voorbeeld gaven aan groep 1. En begrijp me niet verkeerd: dat is JUIST wat ik zo leuk vind aan het onderwijs. Ik vind het heerlijk om een leerling helemaal uit te pluizen en te kijken wat dat specifieke kind nodig heeft, zowel op sociaal als op cognitief gebied. Maar dit jaar heeft het me wel extra veel energie gekost.
Gedrag heeft altijd mijn extra interesse en ik weet zeker dat ik mij daar in de toekomst graag in wil gaan specialiseren, want tot nu toe doe ik het allemaal nog op professionele intuïtie en ervaring. Maar ondanks al enige jaren ervaring, was het dit jaar toch hard werken. Tijdens de schooldag moest ik elk moment met volledige aandacht en focus ‘in’ de klas zijn. Even uitstaan kon niet, dat kan natuurlijk sowieso niet als leerkracht, maar dit jaar meer dan anders. Ik betrapte mezelf erop dat ik na schooltijd vaak langer dan normaal de tijd nodig had om even te ontprikkelen, mezelf weer op te laden voor de taken na schooltijd. En geloof me: even de klas aanvegen kan dan heel therapeutisch werken.
Voor je het weet is zo’n intens schooljaar omgevlogen. Dan kom je op een dag de klas binnen en realiseer je jezelf dat het vandaag alweer tijd is voor het kennismakingsmoment in de nieuwe groepen. Dat betekent dat mijn groep 2 kinderen alvast een kijkje gaan nemen in hun nieuwe klas, bij hun nieuwe leerkracht. Een deel van mijn oudste kleuters gaat naar groep 3 en een ander deel gaat naar groep 3/4. Ik laat de kinderen van groep 1 even onder het toeziend oog van de conciërge in de klas spelen, terwijl ik met een paar gespannen koppies door de gang naar de andere klassen loop. Julia vindt het spannend en begint te huilen. Amar blijft achter mij staan en weigert zijn nieuwe klas binnen te lopen. En ineens… krijg ik het ook even moeilijk. Natuurlijk stel ik de kinderen gerust en zoek ik samen een mooi plekje in hun nieuwe klas. Tijd om snel terug te gaan naar mijn eigen lokaal, dat is het beste.
Eenmaal terug in de klas lees ik een verhaaltje voor aan groep 1. Terwijl ze ondertussen aan het eten en drinken zijn, zegt Richie: ‘Lekker rustig hè, juf?’. En eigenlijk klopt het ook, want alle druktemakers zijn nu even weg ;). Ik moet er wel een beetje om lachen, want het is de waarheid. Als het wenmoment voorbij is komen zelfs de kinderen die mij eerst niet los wilden laten heel enthousiast terug. Amar is de eerste die roept dat hij de nieuwe juf heel lief vond en dat ze een leuk spelletje hebben gedaan. Ik ben opgelucht, want het doet mij toch meer dan ik vooraf had bedacht. Sommige kinderen heb ik al 2,5 jaar in de klas gehad. Dan voelt het toch een klein beetje alsof het je eigen kinderen zijn.
En niet lang na het wenmoment staat de zomervakantie voor de deur. De kinderen springen letterlijk de school uit, door het raam. Ik sta buiten en stuk voor stuk geven al die dondersteentjes uit groep 2 mij een knuffel of zeggen iets liefs bij het afscheid. ‘Fijne vakantie juf, ik ga je missen!’ zegt Julia en ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. Wat is het toch een gek beroep. Het ene moment kun je ze wel achter het behang plakken en het andere moment realiseer ik me dat ik eigenlijk gewoon onwijs veel van ze houd. Klinkt bekend zeker? Iedereen die kinderen heeft zal dit ook wel herkennen. En zo voel ik mij dus ook soms als juf. Mijn klas…. dat zijn “mijn” kinderen!
Meer lezen van Juf Ilva? Je vindt haar andere columns hier.
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Kerst: het feest van lichtjes, liefde… en chaos. Dat wij moeders alle kerstballen hoog moeten houden wisten we natuurlijk al, maar soms zouden we dat wel even anders willen.
Rianne (36) houdt van haar schoonouders, maar ze heeft één heel groot nadeel: ze koopt te veel onnodige cadeaus.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Soms komt financiële schade niet door verkeerde keuzes of pure pech, maar door – jawel – je eigen kind. Dat ontdekte Julie (29) toen ze het roze glittertasje van haar 3-jarige peuter opende.