
De juf: ‘Er zat ineens een kind in mijn klas dat ik nog nooit gezien had’
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Senna (34) geeft les aan groep 3 en had opeens een onbekend kind in de klas.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoon (5) en dochter (2). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Het leek zo’n gezellig idee: een ijsje halen met de kinderen. Maar dat liep anders. Mijn dochter kreeg haar ijsje namelijk in een bakje in plaats van een hoorntje en dat was reden voor een apocalyptische driftbui. Wat niet iedereen kon waarderen.
Dochterlief wierp zich krijsend op de stoep en ik kon niks, maar ook echt níks, meer goed doen. Moeders kennen het wel, zo’n driftbui waarbij je je kind niet mag aanraken, troosten of zelfs maar met een schuin oog aankijken.
Mijn zoon trok zich er weinig van aan, werkte het ijsje binnen drie seconden naar binnen en verdween vrolijk het naastgelegen speeltuintje in. Ik bleef bij mijn dochter staan, hield hem van een klein afstandje in de gaten en wachtte rustig tot mijn dochter klaar was om zich te laten troosten. Meer dan haar laten uitrazen kon ik op dat moment niet doen. Want wie ooit geprobeerd heeft een hysterische peuter te troosten, weet: het is alsof je een brand probeert te blussen met benzine.
En toen gebeurde het. Een wildvreemde vrouw kwam op me af en begon te schreeuwen: “Dit is kindermishandeling! Je laat je kind toch niet zo huilen?” Ehm… pardon? Ik probeerde met mijn goede gedrag nog uit te leggen dat mijn dochter niet getroost wilde worden, maar ze gunde me geen seconde. Ze brulde door me heen: “Ik bel de kinderbescherming! De kinderbeschermiiiiiiiing!”
Al snel had ik door dat er geen normaal gesprek met deze vrouw te voeren viel en ik besloot haar te negeren. Maar dat maakte haar nog woester. Ze schreeuwde, gilde en dreigde. Haar driftbui was minstens zo indrukwekkend als die van mijn dochter.
Een vriendelijke man bemoeide zich ermee en vroeg haar of ze misschien een beetje normaal wilde doen. Toen was het hek pas echt van de dam: hoe dúrfde hij zich ermee te bemoeien? Dit was iets tussen haar en mij (news flash: wat mij betreft was dit vooral iets tussen haar en zichzelf) gilde ze. Binnen een minuut draaide ze het gesprek naar politiek en wereldoorlogen. Ik, en de vriendelijke man, waren haar volledig kwijt. Hij droop maar weer snel af; begrijpelijk.
En niet alleen hij. Ik kreeg sterk het idee dat ze niet helemaal honderd was – ondanks dat ze er doodnormaal uitzag – en besloot ook de biezen te nemen. Hup, kinderen in de bakfiets en wegwezen. Onderweg kalmeerde mijn dochter. Ik parkeerde langs het fietspad en mocht haar eindelijk vasthouden en troosten.
Hoe irrationeel die vrouw ook was, het blijft knagen als iemand je beschuldigt van kindermishandeling. Als moeder doe je je stinkende best, ook als dat betekent dat je op de stoep moet toekijken hoe je kind het moeilijk heeft. Ik weet niet wie er harder heeft gehuild die dag: mijn dochter, de vreemde vrouw of ik… van binnen.
Meer columns van Heather lees je hier. Of volg haar op Instagram.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!