Suzanne is samen met haar man Guido en moeder van drie meiden. Lou, Keet en de kleine (ukke)Puk. Om de week schrijft ze over het moederschap en haar tikkeltje chaotische huishouden met liefdevolle grenzen. Van dansen, tot zingen en veel glitterlijm.
Suzanne bekijkt de wereld met een open blik en schuwt niet om eerlijk te zijn over het moederschap. Bovenal probeert zij ook weer gewoon Suus te zijn.
“Sorry lieve mama’s, hierbij mijn excuses aan elke newborn moeder die op deze aardbol rondloopt. Want oei, oei, oei…wat had ik een vooroordelen, wat heb ik lelijke gedachtes gehad en kon ik met mijn ogen rollen.
Ik heb het voorrecht gehad om twee relatief makkelijke baby´s te hebben. Natuurlijk is je eerste kindje een soort ontdekkingsreis zonder routebeschrijving, maar mijn innerlijke GPS had dit vrij snel onder controle. Bij baby nummer twee refereer je aan alles wat je bij je vorige reis hebt gedaan en ontdek je deze nieuwe route met hier en daar de verkeerde afslag maar komt uiteindelijk toch bij dezelfde bestemming; genieten van het ouderschap.
Om mij heen waren er meer mensen met baby’s. En eerlijk is eerlijk…..ik dacht wat doen die mensen toch moeilijk! Zo ingewikkeld is die reis toch niet? Baby’s slapen, eten en kunnen in de wagen overal mee naar toe. Hoezo moeten slaapkamers worden verduisterd en worden er eindelange rituelen uitgevoerd voor een slaapje. Eten, poepen, knuffelen, slapen meer doen ze niet. Ik zeg; relax modus aan en gaan!
‘Ik dacht wat doen die mensen toch moeilijk!’
Mijn schoonzus zei ooit tegen mij: “relaxte moeders hebben relaxte baby’s!” Dit was een motto waar ik super goed op ging, dit geloofde en ademende ik! Heus, het steeg mij niet naar het hoofd, want er waren ook minder makkelijke dagen. Maar over het algemeen was het zwevend op een roze wolk. Dit wreef ik overigens niet bij de ander onder de neus, en gaf zeker geen ongevraagde adviezen. Uiteraard werd dit pas gedaan als hierom werd gevraagd. Maar in mijn brein snapte ik er niks van en dacht ik: relax een beetje moeders, het komt goed! Sta niet in de file maar ontdek de gezellige omleiding en ga op avontuur.
En toen kwam mijn derde, laatste, baby. In mijn zwangerschap nul zorgen en geen vuiltje aan de lucht. Uiterst zelfverzekerd heb ik dingen gezegd als: ‘Zo’n derde doe je er toch gewoon bij’ En: ‘De baby past zich aan aan het ritme van het gezin.’ Achteraf denk ik, wat was ik arrogant of misschien beter gezegd naïef. Twee makkelijke baby’s geven uiteraard geen gouden ticket tot weer een zen baby. Want oef!, ik heb het geweten.
‘Achteraf denk ik, wat was ik arrogant’
Als ik nu terugkijk op de foto’s van het einde van mijn derde zwangerschap en de mega rustige ontspannen bevalling, dan grijpt mij dit aan. Daar was ik nog onbevangen, ontspannen en in de bloei van mijn moederschap. Daar heeft de komst van de derde veel verandering in gebracht.
Al snel na de komst van onze ukkepuk bekroop mij het gevoel dat er iets was, maar ik probeerde dit uit alle macht goed te praten. Slapen, dat was niet haar favoriete bezigheid, zowel ‘s nachts als overdag. In mijn hoofd het excuus al klaar: het was gewoon al een heel alert kind, relax mama het komt wel goed. Huilen, ja dit deed ze veel, heel veel. Maar ze moest vast nog even wennen aan haar start op de aarde, ze was tijdens de bevalling vast en zeker te snel naar beneden gestort, doe relaxt het komt wel goed. Ik zette mijn schouders eronder en probeerde zeer gespannen uit alle macht te doen alsof ik de ontspannen moeder was, dit ging vast en zeker snel voorbij.
Maar voor ik het wist had het overmatige huilen veel impact op het hele gezin. Ik zat niet alleen met een huilende baby maar ook een jengelende peuter, een boze kleuter en chagrijnige partner. Wanneer ik voorzichtig bij andere moeders hierover begon; kwamen er herkenbare adviezen uit. Dingen die ik ooit zelf goed bedoeld heb gezegd maar waarvan ik nu bijna moordneigingen kreeg. ‘Hoezo moest ik maar even een middagje voor mijzelf nemen om tot rust te komen!’ Of: ‘Gewoon overstappen op de fles.’ En: ‘Waarom zou het helpen als ik haar wat meer liet liggen in plaats van non stop bij mij te dragen?’
Zelfs toen ik bij de huisarts verscheen met mijn krijsende kind, ging het over mij. Of ik negatieve gedachtes had, of ik nog wel kon lachen en of het goed was of de arts mij om de twee dag even kon bellen. En als klap op de vuurpijl, wat doe je dan om te ontspannen? En zo kwam er nog een negatieve stempel ons huishouden in: de labiele moeder. Alsof ik, doordat ik niet “de relaxte moeder” was, mijn kind de hele dag opzettelijk aan het gillen maakten.
Alles in mij schreeuwde: met mij is niks mis, maar met mijn kind! Die had pijn en onrust. Met stoom uit de oren ging ik de reis der ontdekkingen aan in de wereld van Google, en daar ging het mis. Waar ik echt nog wel stabiel was op dat moment heeft al het uitpluizen op het internet misschien niet veel goeds gedaan voor mijn gemoedstoestand: de meningen, de adviezen en de onderzoeken waren niet mis.
Ik schoot van het een naar het ander: kocht speciale slaapzakken, druppeltjes, bezoekjes aan een osteopaat en nam contact op met een slaapcoach. Waar ik vroeger mensen, innerlijk, voor gek verklaarde was ik nu die moeder die alles aangreep. Tranen met tuiten heb ik gehuild van ellende, boosheid en eenzaamheid.
‘Tranen met tuiten heb ik gehuild van ellende, boosheid en eenzaamheid’
Uiteindelijk heb ik uitgevogeld wat er gaande was, op eigen houtje en niet met een officiële medische bevestiging. Maar ik wist het zeker en ging hiernaar handelen. En daar kwam de zucht der verlichting, niet omdat het huilen weg was maar om de bevestiging dat het niet aan mij lag. Zie je ik ben niet gek! Ik had de meest relaxte mama van de wereld kunnen zijn maar dat had echt niet voorkomen dat mijn meisje non stop huilde. Dit gaf rust, en misschien zelfs een tikkeltje ontspanning.
Maar toch vreet het, inmiddels 2,5 jaar verder, nog steeds aan mij. De spijt van de gedachtes die ik had over andere op het moment dat bij mij alles op rolletjes liep. Ik heb nooit beseft hoeveel impact dit kan hebben op je gemoedstoestand, en hoelang het duurt voordat je hier weer uit bent. Ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat ik nog steeds momenten heb waarop ik het voel in elke vezel van mijn lijf. En hoewel de rauwe randjes ervan af gaan, zal het toch iets zijn wat heel langzaam slijt. Een reis waarbij je vooraf niet had bedacht dat het wat langer duurt voordat je echt weer comfortabel thuis bent.
Dus hier mijn ongevraagde advies voor iedereen die een newborn moeder tegenkomt die de moeilijkste route van het moederschap bewandeld: geef haar een aai over haar bol, maak een prakje eten voor in de vriezer en luister, luister en luister nog een beetje meer. Maar geef nooit en te nimmer het advies over hoe ze even moet relaxen!”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Pak je tassen, roep de kinderen en spring in de auto: Europa-Park is de volgende bestemming! Dit onbekende pretpark is nog niet zo bekend bij Nederlanders, maar een absolute must-visit als je Disneyland en De Efteling al gezien hebt.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Carolien Spoor en haar man Jon Karthaus zijn na een relatie van achttien jaar uit elkaar, schrijft ze op Instagram. “Er is een nieuw hoofdstuk aangebroken.”