Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (8) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Mam, ik kon mijn spreekbeurt niet doen.” Lichtelijk gedesillusioneerd kwam mijn dochter thuis. “Huh? Waarom niet?” vroeg ik. Ik liep naarstig het lijstje na. Alles was toch ingepakt? De boeken, de knuffel, de spiekbriefjes. Ze had goed geoefend, daar kon het niet aan liggen. “Je had de presentatie niet naar de juf gestuurd”, zei ze.
In mijn hoofd klonk een bescheiden arsenaal aan scheldwoorden. Waarom had ik daar niet aan gedacht? Uiteindelijk kwam het goed: ze mocht haar spreekbeurt een week later doen en kreeg een goede beoordeling. Het kwam ook goed met de tentjes die ik vergeten was te bestellen voor haar slaapfeestje. En met een afspraak waar ik totaal niet aan gedacht had. Maar ik merkte het aan alles: de focus was eraf, van het dagelijks leven. Alles was gericht op het overleven van angstige, roerige tijden.
En daar was ik zó klaar mee. Mezelf druk maken om de nabije toekomst, bang dat de angsten de overhand zouden nemen. Angst voor de angst: nog klassieker dan Ajax – Feyenoord. Lichtelijk geforceerd probeerde ik mezelf met positieve gedachten en ademhalingsoefeningen rustiger te krijgen. Het is geen knop die je zomaar kunt omzetten: als het zo gemakkelijk was, zou de GGZ niet bestaan. Maar ik hoopte wat meer te kunnen genieten van wat ik had. Niet dagen vooruit kijken, zelfs geen uren: gewoon alleen het moment er laten zijn.
Met vallen en opstaan lukte het redelijk. Het was me nog nooit gelukt om met de dag te leven, maar in de verte begon het er een héél klein beetje op te lijken. Ik zat met vlagen ontspannen in de tuin met een boek, wandelde veel en het lukte me zelfs om aan een nieuw stuk van Chopin te beginnen. In de agenda stond verder genoeg afleiding: op vrijdag een borrel met vriendinnen en op zaterdag het slaapfeestje van onze dochter. Voor mijn doen een heel druk weekend, en ik twijfelde of ik wel moest gaan vrijdag. Ik besloot toch aan te sluiten, gewoon eventjes. Maar eenmaal op het terras, met vriendinnen om me heen en een Piña Colada voor mijn neus, was ik zó ontspannen dat ik wel kon huilen van geluk. Wat een cadeautje, het besef dat ik me ook in deze tijden even zo goed kan voelen. Het was zo’n gezellige avond dat we bleven zitten tot sluitingstijd.
Lichtelijk gebroken kwam ik zaterdag mijn bed uit, maar het enthousiasme van onze dochter werkte aanstekelijk. Ze had er zó veel zin in, en ik zat plaatsvervangend mee te genieten. De luchtbedden werden opgepompt, de tipi’s in elkaar gezet, en halverwege de middag stonden er vijf prachtige bedjes in discothema rondom een elektrisch kampvuur. Het feest kon beginnen!
Het was eigenlijk de bedoeling dat we bijtijds zouden ‘opzouten’. Dat vonden we ook prima: natuurlijk wil je je ouders en je broertje niet bij je slaapfeestje. Toch maakte niemand er een probleem van dat we, toen de pyjama’s eenmaal aan waren, niet meteen naar boven gingen. Sterker nog, onze zoon mocht mee film kijken en daarna nog met de dames dansen. Ook toen er gekletst werd over jongens en crushes, had niemand de behoefte om hem weg te sturen. Hij was dolgelukkig. Het ontroerde me: ook al kan onze dochter, die echt al aan het puberen is, regelmatig klagen over ‘haar irritante broertje’, toch heeft ze hem er graag bij.
Al met al lukte het beter dan verwacht om me de afgelopen week te focussen op wat me gelukkig maakt. Ik ben reëel: de angst zal me nog regelmatig te pakken krijgen in mijn leven. Maar als ik me bewust richt op het goede, sta ik alvast voorzichtig met 1-0 voor. En met een beetje extra focus op de agenda komt het met dat dagelijks leven vast ook weer goed.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kinderen laten je regelmatig versteld staan, toch? Vaak op een positieve manier, maar soms ook op een… wat minder positieve manier. Mira maakte het mee tijdens de eindexamens van haar dochter.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Toen Ariane beviel van haar eerste kind, dacht ze één ding zeker te weten: de kraamweek zou haar redding zijn. Lekker cocoonen met haar baby, de kraamzorg die de boel draaiende hield, thee bracht, de was deed, misschien zelfs een keer een boterham met hagelslag smeerde. Spoiler: het liep iets anders.
Ellen (39) ging op zonvakantie met haar gezin, maar een puber met acrobatische ambities gooide roet in het eten. De bestemming werd de eerste hulp.
Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Liesbet gaf haar pinpas mee aan haar dochter.